Bezoek aan het dodingstation met onze studenten

We hadden het beloofd: onze vijf studenten wilden zo graag zelf een hondje redden uit het dodingstation en dus gingen we er samen heen. Ze waren allen erg gespannen en vroegen zich af wat het allemaal eigenlijk was: zoveel over gehoord, zoveel van gezien... . In het leven van elke dag hier is het een normale instelling.

Toen we er aankwamen, waren bijna alle kooien leeg, behalve zeven hondjes en een moedertje. Alle andere hondjes waren niet meer... . We hebben toen alle hondjes meegenomen, samen met het moedertje en haar kleintjes. Daarna zijn we nog naar een ander dodingstation gereden waar we ook nog enkele hondjes van de dood gered hebben. Elke student heeft zijn/haar gered hondje een naam gegeven en gaat het hondje opvolgen tot hij of zij ergens gelukkig in een gouden mandje ligt. 

Zoals altijd krijg je een slag in je emoties als je al die hondjes ziet; je neemt ze mee, maar je laat er zoveel achter en dat...dat is en blijft op je netvlies branden, of je wil of niet. Mensen vragen dan: hoe kan je zoiets doen? Plezant is het niet en ook voor ons is dit hard, maar we moeten werelden redden, meenemen, een voor een, liefst zoveel mogelijk, want geen hondje verdient op die manier te gaan. Maar diegenen die achterblijven, dat gaat je dieper dan je zelf wil... . 

Fabienne