Het leven van een journalist brengt soms verrassingen met zich mee, heb ik al gemerkt. En Perrin was er zeker eentje om te koesteren... . Ik zou naar de luchthaven komen om Mijas te verwelkomen. Ik had me op voorhand goed voorbereid – mentaal dan. ‘We hebben al twee honden, Mijas is een grote hond, daar hebben we écht geen plaats meer voor’. Ik zou van mijn hart een steen maken, zeker weten. Mijas wàs een schatje, maar ik kon hem weerstaan. En toen zag ik Perrin. Een klein, grappig hondje. ‘We hebben heel last minute, gisterenavond, beslist hem toch mee te nemen, omdat hij het zo moeilijk had in het asiel’. Ik keek hem aan en was verloren. Meer kan ik er niet over vertellen. Hij wint niet de prijs voor het mooiste hondje, maar zijn ogen zijn om in te verdrinken. Daar, op de luchthaven, wist ik al dat hij mee naar huis zou komen. Het was enkel nog kwestie van de echtgenoot daar hetzelfde over te laten denken... . :)
We kregen meteen bezoek van een van de Shin-medewerkers – fantastisch hoe ze alles doen voor de hondjes, ook een onafgesproken huisbezoek op zaterdag. Zij zagen dat het goed was, de honden konden het met elkaar vinden: het was in ‘de sjakosj’.
Intussen zijn we een half jaar verder en Otis, zoals we Perrin hebben herdoopt, is helemaal thuis bij ons. Ik kan me zelfs niet meer voorstellen hoe het was zonder hem... . Als hij muizen, vogels of poezen ziet, is hij niet te houden – het jachtinstinct – maar verder is het een lieverd tot en met. Als ik buiten een sigaret ga roken, gaat hij met me mee. Niet om op mijn schoot te kruipen (het is geen schoothondje!), maar gewoon om bij me in de buurt te zijn. Een dag nadat hij in ons gezin kwam, namen we hem mee naar een rugbymatch waar hij zich voorbeeldig gedroeg. En toen ik even drankjes ging halen en hem bij de echtgenoot liet, wilde hij al met me mee. Dat is wel duidelijk: Otis ziet mij als z’n baasje. Hij weet, denk ik, dat ik hem in huis heb gehaald, en daar is hij me nog elke dag dankbaar voor. Door heel blij te kwispelen als ik thuiskom, door me overal te volgen (als mijn kids me zoeken roepen ze gewoon Otis, want die is altijd in mijn buurt) en door heel flink te luisteren.
We hebben nu drie honden: eentje uit een nestje, eentje die we overnamen van een vriendin en Otis. Hij is de enige die zoveel ellende meemaakte (hij blaft bijvoorbeeld heel hees, volgens de dierenarts heeft hij een trap op zijn luchtpijp gekregen), en toch is hij een ongelofelijke lieve hond. Je zou denken dat hij na alle negatieve ervaringen vals zou worden, maar ik denk niet dat er een zachter hondje bestaat dan onze Otis.
Het is druk met drie honden (en drie zonen, laten we eerlijk zijn). Maar heel eerlijk: ik ben ongelofelijk blij dat Otis zo last minute toch is meegenomen op een vlucht naar hier. Want hij is een cadeautje, elke dag opnieuw. Hij is, zoals zoon Lou (6) zegt: ‘Een stukje van onze familie’.
Groet, Frauke
Geen opmerkingen:
Een reactie posten