Hoe uw hond aan een kat laten wennen? Tip van een adoptiegezin

We hebben een Bodeguero-hond geadopteerd die op onze poes joeg. We waren als baasjes erg in paniek. Vanuit deze paniek zorgden we dus dat de kat via het slaapkamerraam naar buiten en binnen kon en bijgevolg leefden kat en hond gescheiden. Tegen de herfst moest er een oplossing zijn, zo namen we ons voor.

We hebben na enkele weken beseft dat beiden nooit aan elkaar zouden wennen als ze zo gescheiden bleven leven en hebben een hek geplaatst tussen hond en kat. De kat moest van 6.30 ’s ochtends tot ’s middags aanwezig zijn aan de ene zijde van het hek en de hond aan de andere zijde. Bedoeling was gewenning aan elkaars aanwezigheid, geuren… en voor de hond de boodschap dat de poes bij de roedel hoort en niet zomaar een kat is die ze ook in de tuin ziet. Intussen kwam uit de verdamper het “feronoom” van Feliway dat de kat moest ontstressen (2 ampules gebruikt). Daarna kreeg de kat haar vrijheid (beloning en territorium) en kon ze via het slaapkamerraam naar buiten. Later ging het hek open als we thuis waren en als ze in elkaars buurt waren, kregen ze elk hun favoriete snoepje als beloning “Het is fijn in elkaars buurt te zijn”. We hebben er steeds voor gezorgd dat de kat een vluchtmogelijkheid had via haar krabpaal, de tafel, de tuin... . Het eten van de kat stond ook altijd op een hoger gelegen plek.

Na enkele weken deze strategie te hebben toegepast, konden ze in aanwezigheid van een volwassene in elkaars buurt vertoeven zonder hoge ruggen en dikke staarten of een aanval van de hond. De kat was eerst, dus hebben we een hiërarchie ingebouwd bij het eten geven. De kat kreeg eerst eten, maar even later de hond. Alweer mikten we op de associatie “het is fijn om in elkaars buurt te zijn”. Toen de hond heel erg blafte op de kat, hebben we systematisch een doos met sleutels naast ons laten vallen waar de hond heel erg van schrok. Je kan ook een fles met knikkers vullen of iets dergelijks. De hond associeerde het vallen van het voorwerp op haar oneindig geblaf als “te vermijden”. Het was een soort van gedragstherapie.

En euh… heel veel geduld moet je hebben: minstens 2 maanden voor er een soort van modus vivendi is. Resultaat: onze hond en kat leven nu vredevol samen.

Vriendelijke groeten,

Bea Van Zande