Pacho

Pacho, wiens baasjes stierven, is nu enkele maanden bij ons en trekt zich hoe langer hoe meer terug. Hij eet en gaat in zijn mandje, wil geen vriendjes meer rondom hem, het hoeft allemaal niet meer... . Vandaag kreeg hij een kappersbeurt en dat was hem welgekomen. In de vreselijke hitte proberen we de lange vachten te kortwieken zodat ze zich een beetje goed voelen, onze stakkers.

Als ik naar deze oudere Cocker kijk en dan nu naast me kijk in de grote, oude ogen van mijn eigen Cocker Max, hij is net als Pacho, dan breekt mijn hart. Oudere honden komen er soms niet uit, begrijpen het niet. Hun baasjes zijn weg, dood, heengegaan, maar de kinderen, de familie, de vrienden; was er dan niemand van de mensen om zijn baasjes heen die hem liefhad? Moest hij echt eindigen in een eenzame betonnen kooi?

Pacho heeft iemand nodig die hem nog even gelukkig maakt. Liefst iemand met een tuin, want hij was het liefste in de tuin hebben ze ons verteld toen ze hem brachten. Hij wil graag zijn baasje om hem heen en niet te veel andere hondjes, dat begrijpt hij niet. Tenslotte was hij een leven lang nummertje 1, maar toen zijn baasjes stierven, werd hij een van de velen van ons. Dat is de harde realiteit... .

Fabienne

Voor meer info, foto's en video's over Pacho, klik hier.