Topsy (voorheen Soky)

Mag ik me voorstellen, mijn naam is Topsy (voorheen Soky), mag ik door mijn ogen hoe ik de wereld zie, jullie een verhaal vertellen?

Wel hier gaan we dan.

Het leven dat ik had was niet datgene dat ik mij had voorgesteld van de grote wijde wereld. Zoals ik bij mijn mama liefde en aandacht kreeg, daar was niets meer van terug te vinden!
Ik werd geschopt, geslagen, eten zag ik amper..
Een hoekje in een donker hok was mijn thuis, tussen andere zieke en verwaasloosde hondjes...niet leuk!
Op een keer, ging mijn hok open, en nam iemand me mee, naar een groot gebouw waar nog andere hondjes vertoefden, maar het was er zeker niet zoals waar ik vandaan kwam, zeker niet....
Hier kreeg ik aandacht en werd ik gestreeld, kreeg fatsoenlijk eten... ik was de koning te rijk!
Maar eerlijk gezegd, die andere honden, dat ging me niet goed af,ik trok me terug...kwijnde stilaan weg...
Tot op die dag dat een dame het niet meer kon aanzien en mij mee nam naar België, waar dat ergens mag liggen, zou t’nie weten, maar ze had er alles voor over opdat ik het beter zou hebben...

In mijn opvanggezin was het ook niet de ideale omgeving, die dame had hondjes, naar mijn mening met ADHD, zo druk en springerig, niks voor mij hoor!
Ik werd dan op de site van Ace-SHIN gezet voor adoptie...er kwam snel een reservatie, en ik zou naar Nederland gaan, mmmm...nog zoiets, waar ligt dat nu weer...
Zo gezegd zo gedaan, bleek dat haar hondjes te jong waren om met mij om te gaan, ja heb ik nog niet gezegd, ben ondertussen al 10 jaar hoor! Niet zo jong meer in mensenjaren...
Dus werd ik terug in reservatie gezet...

Ondertussen was er ergens een mensenmama die mij had zien staan...die zelf ook al twee hondjes heeft van SHIN..en ja hoor ik ging naar haar toe gaan...

Dus die zondagavond was het zover...ik kon mee met mijn nieuwe mensenmama..nog eerst wat over en weer

gevraag, over eten en zo, want ik had ondertussen ook kennelhoest en die moest ook verder behandeld worden, yek pillekes pakken, niet een van mijn liefste bezigheden, maar ja wat moet, moet hé…

Er werd haar verteld, dat ik niets anders dan kip en cesarrekes eet...ikke nogal kieskeurig zekers..haha...

Zo, onderweg naar Jabbeke. Mijn mensenmama streelt, praat tegen mij, maar heb nog een verrassing in petto, wat anderen zeker niet was opgevallen.....ik ben DOOF...ik zie wel dat ze iets zegt, maar verstaan, en liplezen hebben ze mij nooit aangeleerd...ja ben ook maar een hondje, alhoewel voel me toch een klein beetje mens...zeker met zo’n lieve mensenmama, ik zal haar derde hondekindje worden, en ik voel dat het goed zit...

Ben zeker benieuwd naar mijn nieuwe huisgenootjes, hopelijk ook geen met ADHD.

Schijnbaar zijn we nu aangekomen...de deur gaat open, en al goed, dat ik niets hoor...ik zie ze blaffen, Missy, Twinkeltje...maar ze zien er wel leuk uit, eentje wat kleiner, ander ietske groter, maar toch al meer mijn slag van hondjes....zou dat lukken...het is me allemaal nog een beetje vreemd.. we zien wel...
Heb me al neer gevleid in de zetel op een dekentje dat mijn mensenmama heeft gegeven, warm is warm hé..
Nu lig ik zo goed, komt mijn mensenmama me halen....oh effe plassen in de tuin...ik word nu in de keuken gezet, er wordt me een potje eten voorgeschoteld, mmmm....niet veel zin, veel te veel stress, ja, heb ook al wat achter de rug ...makkelijk is anders...

De eerste nacht gaat in, ik mag mee in bed met de andere hondje, ieder zijn eigen plekje, zij beiden dicht bij mama aan, ik op mijn dekentje vlak naast haar kussen, ja, is nog even wennen, of ik niet zou grollen of zoiets, maar al bij al lukt het wel...

Een goede nacht gehad hoor...maar mijn mensenmama is wel vroeg op pfff...ze neemt mij op en samen met Missy en Twinkle effe plassen, dat zal zo een gewoonte zijn zeker?
Dan allemaal terug naar binnen...
Twinkle en Missy gaan stande pede naar de keuken, ik niet, verdwijn weer op mijn dekentje. Mensenmama komt me halen, ah etenstijd...
Effe snuffelen.....poeh...er zit wel kip in, en sliertjes spaghetti...maar draai me om en ga terug slapen.... Oeie dat was niet zo slim, mijn mensenmama huilt een beetje, “kom Topsy eten aub...” Maar heb echt geen zin....s’avonds nog minder..
Alhoewel ik het niet hoor zie ik mijn mensenmama bellen, denk met de dierenarts...een stemmetje fluistert me in dat ze verdrietig en bang is dat ik niet zou eten, en dat ze het ergste vreest…
Zeer laat ‘s avonds waag ik me naar de keuken, mijn mensenmama achter me aan...en ja hoor, neem de eerste hapjes van haar zelfgemaakt schoteltje, maar de andere huisgenootjes mogen niet in de buurt komen hoor, is van mij alleen en laat me dan ook even horen....maar wonder bij wonder ze respecteren het...
Mijn mensenmama zet zich op de grond tussen mij en Twinkle en Missy....ik eet op het gemakje, doe er wel een half uur over....en tussendoor zie ik of er geen eentje aan mijn lekkere hapjes komt...das van mij hoor...en het smaakt!!!!
Mijn mensenmama is wel toppie hoor!

Volgende dag hetzelfde ritueel, maar ik laat het niet zien, maar weet dat ze ondertussen gewone doosjes tussen men eten doet, en ook de pillekes....maar het smaakt echt!!!
Ben hier nu vier dagen, en ik eet dus mee met de rest, alleen iets later ‘s morgens, en ‘s avonds ook liever alleen, en telkens zit dan mijn mensenmama op de grond als scheidslijn, grappig zicht hoor! Ach misschien na een tijdje....kan ik het misschien verdragen dat de anderen in de buurt komen; tenslotte nemen ze men eten niet af...we zien wel!

Heb ondertussen ook al drie keer buiten gaan wandelen, niet te ver...maar lukt me aardig hoor..eerst kort wandelingetje, want ben wel altijd eventjes stram als ik geslapen heb, maar mensenmama, zet me ook een paar keer per dag in de tuin samen met de andere, en dan moet ik ook mijn pootjes gebruiken...goede training hé..
Ben wel oud maar niet versleten, en met zo’n thuis, kan je niet anders dan op je positieven komen hé..mens en dier worden hier graag gezien...want nog vergeten te vernoemen, heb ook een klein baasje, de zoon des huizes, maar dat is zo’n pc manneke, dat ik die niet te veel zie, maar valt ook goed mee hoor, ook zo’n lieve...
Vrienden en kennissen van mijn mensenmama vinden mij natuurlijk ook tof hé, zo’n leven had ik me al jaren gewenst.....moest ik daarvoor eerst tien jaar worden? Maar ben van plan van er zeker nog een pak bij te doen om de schade van het leed en verdriet in te halen hoor....want die jaren van voor ik hier terecht kwam, die wil ik absoluut vergeten! Vanaf nu vooruit kijken en GENIETEN!!!!!!!!!!!

Ontroerend verteld door Topsy en haar lieve mensenmama Françoise Van Bogaert die ook Twinkle en Missy een heerlijke “oude” dag heeft gegund.
Ook oudere en blinde en dove hondjes krijgen bij SHIN een eerlijke kans. Hopelijk toont dit verhaal hoe mooi ook deze adopties zijn. Geslaagd voor mens én dier!
Bedankt Françoise!