Puli's dagboek-aankomst Leon

Lief dagboek,

et was me gisteren het avondje wel.Eerst en vooral moet ik zeggen dat ik zwaar gefaald heb als "psiko-dingens". Ik zal nog een specialisatie cursus moeten doen. Alles ging tamelijk goed tot we in de Luchthaven kwamen. Jongens, àl die vreemde geuren en die drukte..."It's not my cup of tea!". Vreselijk vond ik de vloer in de aankomsthal. Hooooooog glanzende tegels. Waar is dat nu toch voor nodig. Mijn poten gleden onder me vandaan, ik liep bijna op mijn buik. Maar het ergste moet nog komen. De Kooien! Toen de kooien eraan kwamen hoorde ik langs alle kanten "oh's en Ah's, ik zie hem...daar zijn ze"...... Maar wat er voor mij aankwam dat waren gruwelijke herinneringen. Dat is wat kooien doen met me. En dan die geur, de geur van angst en onzekerheid. Gelukkig had mijn vrouwtje het al snel door en ze ging met mij verder weg staan. En dan kwam er het grote moment. Leon werd uit de kooi gehaald. Ik kon mijn ogen niet geloven. Zo'n mager scharminkel, je kon xylofoon spelen op zijn ruggengraat. Zij achterpoten zijn 'skelet met vel over'. Maar zijn humeur, lieve deugd...vrolijk, onstuimig,energiek. Zijn staart fier omhoog en maar kwispelen. Hij gooide zich als het ware meteen in de armen van zijn nieuwe familie.Hij werd beknuffeld en...gesnuffeld. Ja dàt was het wat ik niet zo leuk vond. Leon rook sterk naar de "kooien". Ik hield een beetje afstand want ik had een en ander te overdenken. "Wié moet hier nu wié opbeuren?!?" Ik voelde een depressie aankomen. "Let's get out of here,please". Op de terugweg hebben onze vrouwtjes maar het zekere voor het onzekere genomen. Ik mocht van voor aan de voeten van mijn vrouwke zitten (daar kan ik als het moet nog struisvogel spelen). Leon zat vanachter bij zijn nieuwe jonge baasje, al meteen dikke vrienden. Plots zag ik dat Leon zijn kopke op de schouder van mijn vrouwke legde. Awél, dat vond ik niet erg, zie. Op Zurenborg aangekomen zijn we eerst wat gaan wandelen. Dat was al beter. Leon heeft zowat elk struikje en boompje "gezegend".Dat is ook niet erg want ik ben ook een straffe in "I wos ere" plasjes.Bij mij thuis aangekomen heeft An Leon aan de lijn gehouden,ikke mocht natuurlijk los in mijn eigen huis. Ik hield hem wél in het oog hoor. Want het is voor mij nog even wennen.....die geur,hé! Wat wel straf is, is het feit dat dàt knulletje al kan "zitten" en pootjes geven. Voor ik het goed wel besefte zaten we naast elkaar "te zitten" en pootjes te geven en kregen we allebei een snoepje. Na een uurtje of zo zijn ze dan vertrokken naar Leon's nieuwe huisje in Kapellen. Deze morgen rond 8 uur heeft mijn vrouwtje met An gebeld. Leon had goed geslapen, niet gejankt, één plasje in huis gedaan en goed gegeten. Deze morgen alweer flink gegeten.An verdeeld zijn dagportie over 2 maaltijden kwestie van 'indigestie' te vermijden, clever, hé. Naar het schijnt weet hij nog niet goed wat hij met zijn nieuwe speeltjes aanmoet.Nu, ja, dàt kan ik hem wel vertellen, kauwen maar tot het zowat aan flarden hangt en dàn is het pas heerlijk om mee te spelen. Lief dagboek, ik zal je op de hoogte houden van de verdere ontwikkelingen. Zaterdag komen de NAIS scouts bijeen, wij gaan een uitstap maken naar Kessel.

Hoe dat zal verlopen hoor je nog wel.

Knuf en Snuf van je Puli