Uit het dagboek van Puli

3 juli 2008-

Lief dagboek,
Je hebt er geen idee van hoe blij ik ben dat ik nog in staat ben de pen ter poot te nemen na wat ik dinsdag ll. heb doorgemaakt.
Ik wil je het verhaal vertellen en, gelukkig dat dagboeken geen haar hebben anders zou dat ten berge rijzen van afschuw.
Mijn vrouwtje had het in haar hoofd gehaald dat ik aan een bad toe was.
Een BAD ! stel je voor! Ik had nagenoeg geen idee waar ze het over had en stond vrolijk kwispelend klaar om mee op stap te gaan en iets “leuks” te gaan doen. Maar O wee, hoe groot was mijn ontgoocheling toen de waarheid daagde. Onze buurman, die overigens mijn dikke vriend is, stond klaar met zijn wagen om ons weg te voeren. Ik had nog steeds niets door tot we binnengingen in een huis waar twee, heel vriendelijke mevrouwen naar me toekwamen ? So far so good! Maar dan gebeurde het: ze grepen me vast , ik werd in een badkuip geplaatst en oh gruwel,ik werd helemaal natgespoten. IK HAAT WATER!
Dan werd ik ingewreven met een stinkend schuimend goedje . Ik wist niet waar ik het had. Gelukkig was mijn vrouwtje erbij, ik drukte mijn kop dicht tegen haar aan zodat ik het niet hoefde te zien (dat heb ik van een struisvogel geleerd). Maar toen ze aan mijn staart begonnen,riep ik “Oh nee! Dààr kom je niet aan!” en ik drukte die stevig onder mijn buik. Ik hoorde mijn vrouwtje lachend zeggen” ja, zijne staart,da’s zijne trots”.
Ik vind dat NIET om mee te lachen.Net toen ik dacht dat het niet erger kon werd ik op een andere tafel vastgemaakt met een hoop riemen en werd ik “gefohnt”, terwijl ze mijn pels met allerlei soorten borstels en kammen bewerkten. Ik zag de haren in het rond vliegen,ik dacht dat men een Chinese naakthond van me wilden maken. Maar zo’n vaart liep het niet en ik moet toegeven, het was nodig. Ondanks dat ik iedere dag geborsteld wordt zaten er nog hele pakken “dood” haar vast in mijn krulletjes. Na afloop, toen ik naar mijn vrouwtje liep om troost voor mijn ellendig lot te zoeken kreeg ik tot mijn afgrijzen wat anders te horen. Zij klapte in haar handen van plezier en riep “O Puli, je bent net een lieve Teddy beer!”
HALLO, welke zichzelf respecterende hond wil Teddy beer genoemd worden?!?
Tweevoeters kunnen toch raar doen want toen ik thuis kwam werd ik langs alle kanten door hen besnuffeld en vonden ze dat ik lekker geurde.
Wat weten zij nu van lekkere geuren. Ik weet één ding, zodra ik in het tipi-kamp aankom ga ik me in een enorme koevla wentelen, dat is pas een lekker geurtje!
Nog een nieuwtje: Ik ben te dik bevonden! Begrijpe wie het kan!
Toen ik een jaar geleden hier kwam wonen woog ik 19 kilo “Ocharme, zo mager” klonk het hier langs alle kanten. Nu weeg ik 26,50 kg. Nu is het van “je wordt te dik, Puli”.
Enfin, ik moet nu op dieet. Ik krijg wat minder eten en meer beweging.
Maar lief dagboek, tussen ons gezegd en gezwegen. De NAIS scouts steken me iedere zaterdag hopen koekjes toe onder tafel. Niet voort vertellen, hé.
Tot volgende keer, dikke knuf,