" Warm verhaal"...van mensen die "ervoor" gaan...

Loeka en Milagro...
In juli 2006 ging ik voor het eerst naar de refugio, samen met mijn beste vriendin, Jess.
We hebben daar twee weken bij de honden geleefd, en zoals de meesten, verloren ook wij ons hart aan meerdere honden.
Ik redde toen Hera, vroeger Sisi. Jess, die mocht eigenlijk ook geen hond redden van haar ouders, maar dat was slechts een klein detail.
We mochten mee op bezoek naar het grote asiel in Malaga...waar we op slag verliefd werden op...een pitbull van 40 kg...Jess had niet meer nodig, die ene blik in zijn ogen, die ene blaf, smekend om hem mee te nemen en hem te redden uit die nare plek, waar hij er zoveel zag komen en gaan...
Zowat vijf seconden na de eerste ontmoeting met die sterke beer, met zijn kaken zo groot als meloenen, zijn tanden zo scherp als het gemiddelde net geslepen aardappelmesje, en zijn roze neus, die je deed smelten bij de eerste aanblik, besloot Jess, heel kordaat en zeker van haar stuk 'dit is hem, die gaat met me mee'...
Twee dagen later, mochten we hem meenemen naar de refugio, zodat hij ons al wat kon leren kennen...we wilden natuurlijk leuke dingen met hem doen...zoals een stranduitstap...
Twee paar sloefen en twee badlakens friet vaneen gebeten verder, begon hij te kalmeren en gaf hij zich over aan ons, en aan de liefde die we te bieden hadden...
Ik twijfelde, jongens, wat gaat hiervan komen, wat gaan haar ouders zeggen, die liever geen pitbull in huis zouden hebben??
Wat als ze hem niet mag houden? Wat als hij een klik krijgt, zoals mijn eigen pitbull Wodan?
Hoe kunnen twee jonge meisjes zich boven zo een drakendoder stellen? Jess, met haar karakter van staal maar een hart van goud, was niet te vermurwen, en haar besluit stond meer dan vast...hij wordt het, en geen ander.
Toen we naar huis gingen, gaven we hem zijn naam: MILAGRO, wat spaans is voor WONDER... Want dat is hij, onze Miel...een wonder... voor elk en ieder is hij lief...zo betrouwbaar en stabiel...nog steeds, twee jaar later...Jess is zijn godin, zijn rots, zijn heldin... voor haar gaat hij door een vuur...
Zelfs Jess haar ouders zijn voor hem gezwicht.
Mamalief wandelt elke dag met hem door het dorp, en ik weet zeker, zij voelt zich fier, met haar geredde pitbull aan haar zijde...
Nu mijn Loeka, die op 12 februari dit jaar met ons meekwam, en sindsdien de vreugde brengt in ons leven, die houdt van stevige honden, want dan kan ze zich volledig laten gaan, dan hoeft ze niet voorzichtig te zijn, nee dan gaat ze ervoor, spelen, rennen, bijten (wel zacht maar toch), rare geluidjes maken, haar staart hoog in de lucht, die dominante madam...
En dus belde ik Jess, om Loeka kennis te laten maken met Milagro...en het was liefde op het eerste gezicht... ze zagen elkaar, en het was alsof ze elkaar al jaren kenden, samen rolden ze door de maïs (sorry Meneer de Landbouwer) en door de tarwe, en dan weer opstaan en wegsprinten, en elkaar omver lopen...
Milagro houdt enorm veel van zwemmen, echt niet normaal, maar Loeka, die houdt het liever droog, want zie eens dat haar tenen nat worden...en dus was mijn parmantige dame stikjaloers, Mieleke mocht niet zwemmen, hij moest bij haar blijven, en haar liefhebben, en haar beschermen mocht het nodig zijn...ze stond mooi op hem te wachten aan de waterkant... en Jess en ik, wij hebben gelachen, veel gelachen, en waren ontroerd, toen we onze twee spanjaarden zagen spelen en rennen, die beiden gered zijn, die beiden zoveel hebben moeten doorstaan, om te staan waar ze nu staan, aan onze zijde, en naast elkaar...
Jolien, Jess, Milagro en Loeka