Reeds een paar jaar ben ik vrijwilligster bij shin, heb een
eigen kattenopvang/pension, 3 eigen shinhondjes, 2 andere hondjes, huisbezoekjes
afnemen, 2x per jaar naar Spanje om woefkes mee naar Belgie te nemen en je wilt
meer doen… Opvangen misschien?
Je stelt je vooraf heel veel vragen, kan ik het aan, is het
haalbaar, wat als…
Je waagt het erop, je eerste hondje uitkiezen is als een eigen
adoptiehondje zoeken, je wilt ze wel allemaal opvangen… je neemt een beslissing
en je kan je hondje gaan ophalen, natuurlijk zoals altijd liefde op het eerste
gezicht, je houdt van het diertje als je eigen hondje, je vertroeteld hem, je
koestert hem en dan krijg je melding dat er een kandidaat zich voorstelt…op dat
moment stort een deel van je wereld in, je denkt direct aan het afgeven van het
lieverdje… Bij mijn eerste opvanghondje gingen er 5 maanden over, niet dat er
geen kandidaten waren; maar hij werd uitgekozen en gereserveerd, zijn nieuwe
familie zou eerst verhuizen en dan zou hij opgehaald worden. Totaal geen goede
eerste ervaring, want je telt de maanden, weken en dagen af, zo erg… Hij was nog
een pup van 5 maand, ik liet hem castreren, hij hoorde er zo bij en dan komt
toch die dag, het afscheid nemen, met geen woorden te beschrijven…dit gaat door
merg en been, een intens verdriet, gemis, ook al weet je dat hij het goed zal
hebben bij zijn nieuwe mensenvrienden.
Je hebt dan de keuze, dit was je eerste en laatste opvangertje
of je gaat direct voor een ander hondje, mijn beslissing kwam snel, het gemis
was te groot en een tweede lieverdje kwam al gauw de leegte vullen… In Spanje
koos ik dan een hondje uit, steeds dezelfde lijdensweg, wie?…Hij ging dan mee op
het appartement en zo konden we samen kennis maken, eens thuis gaat alles vlot,
de andere hondjes accepteren het nieuwe hondje onmiddellijk, je geniet, je gaat
ervoor… Je denkt al snel welk hondje het volgende wordt, terug zo een dutske… Nu
mijn 6e opvangertje en reeds 5 keer het intens verdriet meegemaakt.
Het kan en zal nooit wennen, afscheid nemen, ook al is het geen vaarwel, het
blijft pijn doen, je blijft steeds een
deel van jezelf afgeven, maar de gedachte dat je er zoveel kan redden en
gelukkig maken houd je recht, daar doe ik het dus voor…
Dus lieve dierenvrienden, zien jullie het ook zitten om een
zieltje op te vangen, gewoon doen, je krijgt zoveel
terug!!!
Nu snel nog even genieten van de warme liefde van m’n trouwe
viervoetertjes…
Chris.
Eerste opvanghondje Pepotje met onze galgo
Mijas.
2e woefke Camaron.
2 Spaanse opvangkatjes.
3e opvanghondje Pippertje met galgo Ines.
4e opvangertje Pipa.
5e opvangwoefke Reto (Bertje).
6e lieverdje Bart(je).
Een leuke bende !!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten