Volhouden en weer doorgaan en uiteindelijk een geweldige vriendschap!
Wim en Nancy
Hallo,
Ik ben Kokos en mijn gouden mandje staat in Deurne (Antwerpen) sinds september 2010. Ik heb het hier super naar mijn zin, maar dit was eerst wel anders. Toen ik 8 maanden oud was, kwam ik vanuit Spanje (via Ace) naar België en ik was helemaal het noorden kwijt! Ik had geen idéé wat mij overkwam of wat er van mij verwacht werd.
Ik was een echte Bulldog middenin de puberteit en zo gedroeg ik mij ook. Iedere bezoeker probeerde ik tegen de grond te werken, wat mij soms aardig lukte! Ik snapte niet wat hier zo fout aan was, die rare mensen toch. Knuffelen; dat vond ik eng, dat kende ik niet en een halsband en een leiband, wat was dat voor iets? Heel de straat stond altijd aan het raam te kijken (en te lachen) naar hoe ik het vrouwtje meesleurde waarheen ik dat wou of midden op straat even platte rust hield; dat vonden de buren hilarisch!
Naar school dus dacht het baasje, maar na de 4de les werden we vriendelijk verzocht niet meer te komen. Ik kreeg daar het etiket:onhandelbaar, koppig en dom! Ooooh, mijn baasjes waren het hier niet mee eens, maar het was toch het einde van mijn schoolcarrière.
Soms scheelde het niet veel of ik kon vertrekken, en als het zover was, deed ik altijd extra lief en mijn baasjes gaven me weer een nieuwe kans. Maar toen ik weer eens mijn zinnetje wou doen op straat, viel mijn vrouwtje en brak ze haar pols. Wat was ik geschrokken, ik bleef dicht bij haar en mocht de volgende weken samen met haar in de zetel naar alle afleveringen van Cesar Millan: De hondenfluisteraar kijken. En halleluja, iedere dag begrepen we elkaar beter en beter, we spraken eindelijk dezelfde taal! Sindsdien zijn we onafscheidelijk, nog iedere avond lig ik snurkend bij mijn baasjes in de zetel en ik wil niets liever dan geknuffeld worden!
Sinds een jaar zijn mijn baasjes opvanggezin voor viervoeters uit Spanje. Er passeerde bij ons thuis zo al ongeveer 12 soortgenootjes: groot, klein, jong, oud, lief, ondeugend: voor mij is dit geen enkel probleem. Met elkeen deel ik met gemak mijn slaapplekje, mijn eten en de knuffels van mijn baasjes! Allemaal niet erg, want ik mag toch altijd blijven en moet het vrouwtje troosten als er weer eentje vertrekt naar zijn gouden mandje.
Gelukkig kon ik naar België komen, want zon is echt niks voor mij met mijn platte snuit. Gelukkig heeft Fabienne dit mogelijk gemaakt! Aan iedereen die hier aan mee hielp een dikke merci, zeker ook van mijn baasjes want voor hen is een leven zonder deze soms koppige, snurkende en schetenlatende lieverd gewoon ondenkbaar!
De moraal van heel mijn verhaal is toch wel dat wanneer je volhoudt, er geweldige dingen kunnen gebeuren.
Groetjes,
Kokos en baasjes Wim en Nancy
Ik ken mijn nicht Nancy vrij goed en opgeven dat staat niet in haar woordenboek,door haar wilskracht is kokos een engeltje in huis geworden,alsook de soortgenoten die ze door de jaren heen heeft opgenomen tot deze een gouden mandje werden toegewezen zag ze één voor één als lid van het gezin.Nancy je bent een geweldige (pleegmoeder) voor al die dutskes,doe zo voort ,van je nicht Rita xx
BeantwoordenVerwijderen