Onze Lilli (eigenlijk Prinses Lillifee, tja, dat krijg je als de kinderen mogen kiezen) is werkelijk een fantastische hond. Onze vorige hond is vrij plots gestorven, hoewel we al een tijdje wisten dat ze kanker had. Wij dachten nooit meer zo'n lieve hond als onze Casper te vinden. Toen zagen we die foto van Tanzanita; dat was ze gewoon. Zowel mijn man als ik waren op slag verliefd.
25 februari was een spannende dag. Samen met mijn vader ben ik haar gaan oppikken. De meeste honden waren wat versuft van de reis, maar onze Lilli niet. Ze ging aan de leiband en had onmiddellijk zoiets van: "Kom, we gaan wandelen". In de auto is ze wel meteen in een diepe slaap gevallen. Thuisgekomen was ze heel enthousiast en lief. Ze had wel reuzehonger. We zijn redelijk snel met haar naar de dierenarts gegaan, gewoon ter controle, en daar bleek ze maar 6 kg te wegen. Ondertussen weegt ze 10 kg en dat is prima voor haar gestalte. In het begin at ze enkel vlootjes en vers vlees en liet ze haar brokjes staan, maar ondertussen eet ze die ook op. Lilli had heel weinig haartjes, daarom hebben we haar een jasje gekocht voor als we gingen wandelen (het sneeuwde zo vorige winter). Maar ondertussen heeft ze een mooie pels. De kapper scheert haar, want plukken vindt ze maar niets. Dat maakt wel dat ze geen grove haartjes meer heeft, maar wij vinden haar supermooi! Lilli is vanaf week 1 mee gaan wandelen, ondertussen jogt ze ook met mij: 8 km, tweemaal per week. Ik jog nogal traag, dus ze kan perfect volgen. Ze raast over de velden als een gek, ze zwemt en graaft putten. Ze schrikt wel snel en durft soms niet voorbij een paard, dan moet ik haar oppakken.
Ook onze kinderen (5 en 3 jaar) zijn dol op Lilli. Ze zijn opgegroeid met een hond, dus ze zijn heel lief met haar en laten haar ook met rust als ze wil slapen. Lilli speelt graag en soms is ze daarbij iets te enthousiast. Zo heeft ze een keer het tafellaken (mét servies) van tafel getrokken. In het begin had ze wat moeite met te weten wat haar speelgoed was en wat niet (onze pantoffels enzo), maar ondertussen weet ze dat goed, hoewel ze af en toe nog iets gaat 'uitkiezen' in de speelkamer van onze kinderen.
Lilli heeft wel wat verlatingsangst. Niet in de dagelijkse routine, maar wel als we ergens bijzonder naartoe gaan. Daarom nemen we haar veel mee, ook op vakantie mag ze altijd mee. Ze is er zo graag bij. Ook 's avonds zoekt ze veel contact met ons, meestal ligt ze 'lepeltje' met mij in de zetel. Als we gaan slapen, bedekken we haar met een dekentje en daar ligt ze 's morgens nog.
In de zomer begon ik me af te vragen of Lilli niet wat gezelschap miste, tenslotte moet ze alleen blijven als wij werken (ik sta in het onderwijs, dus na elke schoolvakantie moet ze wat afkicken van alle aandacht). Daarom is er sinds september een poes bijgekomen, ons Roosje (van een asiel in Westerlo). Roos was maar 7 weken oud toen we haar kregen en na enkele dagen was Lilli al aan het moederen. Die twee liggen samen in de zetel (ze hebben twee mandjes, een schapenvel en een kussen, maar nee, ze kiezen de zetel) en hollen achter elkaar aan. Ze houden elkaar bezig; Lilli legt een speeltje voor Roos haar neus, Roos duwt het weg met haar poten en dan zijn ze vertrokken voor een tijdje... .
Kortom, Lilli is fantastisch, wij hebben nog geen moment spijt gehad dat we ons buikgevoel in januari gevolgd hebben!
Hierbij nog enkele foto's.
Bedankt Paky voor de lieve zorgen!
Vele groetjes,
Dorien
Geen opmerkingen:
Een reactie posten