Omdat we niet genoeg vluchten hadden, hebben we zelf een vlucht ingepland. Dat was financieel al zeer moeilijk want het is een dure periode, maar we wilden ze zo graag naar huis voor kerst... .
Zondag, een week later, gingen we weer met volle moed en dezelfde hondjes naar het vliegveld, weer allemaal lekker schoon. "Eindelijk" naar huis, nu kon het niet misgaan! Bartje was niet uit de bus te houden, hij was dit keer zeker van de veilige haven waar ie naartoe zou vliegen. Maar weer hadden ze het verkeerde vliegtuig in Malaga, weer niet voldoende zuurstof en weer konden onze hondjes niet vliegen. Dan vloeien er tranen, we wilden, konden het niet geloven. Je staat zo machteloos, maar ja hoor, weer moesten ze allemaal terug naar de refugio, weer allemaal in de koude kooien, weer ging het niet door. De arme stakkers begrepen er niets van... .
De mensen van ons team, allen in stress en tranen, de adoptanten; zoveel impact dat het heeft, daar hebben ze geen idee van. Soms zit het echt niet mee, heb je alles dat tegenzit en voel je je zo machteloos. Duimen maar dat het de volgende keer wel lukt, dat hebben ze ons beloofd. Voor de derde keer dan, derde keer, goede keer... .
Als er mensen zijn die terugvliegen van Malaga naar Brussel, kunnen jullie aan ons denken? We missen nog een vlucht om nog enkele van onze hondjes thuis te krijgen voor kerst. Wie kan ons helpen? Het zou ons veel plezier doen, want het zit allemaal een beetje niet mee... .
Fabienne
Geen opmerkingen:
Een reactie posten