Jerzy werd gedumpt aan de poort van de refugio samen met zijn vriend of misschien was het wel zijn broer. Hij was een jonge hond en hoorde ergens gelukkig te zijn, maar doordat hij heel heel erg ziek was en echt op wonderlijke wijze overleefde, heeft de kleine dreumes een incontinentie overgehouden aan zijn strijd. Hij kon daarom moeilijk een thuis vinden. Als er een boerderij zou bestaan waar hij toch gelukkig mocht zijn, zou hij toch een beetje geluk kennen... . Dat is wat wij van je wisten.
We hebben hem op een zondagochtend (01.15 uur!) opgehaald op Zaventem en oh, wat was hij nieuwsgierig! Alles was nieuw, voor ons ook. Een kleine jongeman duwde de kar met de bench erop naar buiten en zei dat het maar het beste was om Jerzy (zo heette je nog) gelijk in bad te steken. Toen ik achter hem liep, was al snel duidelijk wat hij bedoelde: incontinentie, dus urine, was wat je onmiddellijk rook. Nadat hij uit de bench was gelaten en we bij onze auto kwamen, heb ik hem eerst helemaal opgefrist met Zwitsal-billendoekjes (!); hij rook weer een stuk aangenamer. Meteen maar de Snuggease (luierbroekje) aangedaan, een handdoek op mijn schoot gelegd en hup naar huis. Vieni sliep binnen 10 minuten!
Midden in de nacht thuis aangekomen, werd Vieni letterlijk verwelkomd door vijf andere hondjes: geen gegrom, geen gegrauw, maar uitgebreid snuffelen en laten zien waar alles staat: water, speelgoed en mand. De nacht was eigenlijk al meer dan half om en ik heb het advies van de jongeman maar opgevolgd en Vieni een goede wasbeurt gegeven, en ook een trimbeurt en ik heb zijn nageltjes, oortjes en tandjes verzorgd. Alles liet hij braaf toe. Ondertussen droeg hij van Karlie een incontinentieband in plaats van een Snuggease. Alsof hij nooit anders had gedragen.
Vieni is nu al geruime tijd bij ons en leeft gewoon binnen, slaapt overal, ook op de zetel want met incontinentie valt heel goed om te gaan! We vragen vaak aan personen die binnenkomen of zij iets ruiken, en neen, niets! Natuurlijk, het is wat meer werk, maar dat is niet erg. Als je van honden houdt en je de tijd hebt, waarom zou je dan geen échte adoptie overwegen, want dat gevoel heb ik bij Vieni. Hij is mijn derde ACE-hondje, maar eigenlijk mijn eerste echte adoptie. De meeste honden vinden wel een tehuis, bij de één duurt het misschien wat langer dan bij de ander, maar een hond met incontinentie vindt wellicht nooit een warm mandje. Daarnaast sleept Vieni iets met zijn achterpootjes waardoor je moet oppassen dat de nageltjes niet te kort worden en daarom heeft hij tijdens wandelingen twee schoentjes aan, wederom, alsof hij nooit op iets anders heeft gelopen.
Recent kreeg ik een foto van het slaapplaatsje van Vieni in de refugio. Het deed mij zo goed te zien dat er een dekentje in zijn mandje lag, het moest toch elke dag verschoond worden! Chapeau Fabienne en team, jullie hebben echt een hart voor dieren!
Dankjewel iedereen die aan de overleving en verzorging van Vieni heeft bijgedragen, jullie hebben er een wereldhondje van gemaakt waarvan wij elke dag mogen genieten.
Inge
Geen opmerkingen:
Een reactie posten