Poncho en Fama zijn supergelukkig
Poncho, gered van een erbarmelijke situatie, in de hemel sinds een jaartje.
Fama sinds haar adoptie: een gelukkige, verwende Mastin.
Hier doen we het voor, toch??
Fabienne
Hallo,
Het is ondertussen weeral vier maanden geleden dat ik op Zaventem was om Fama op te halen. Er werd mij toen gezegd dat een mailtje een paar maanden na de adoptie erg op prijs gesteld werd, omdat Fabienne het toch wel fijn vindt te weten dat het allemaal de moeite waard is, wat ze doet daar in Spanje.
Het is absoluut de moeite waard. Ik heb zoveel plezier van mijn twee SHIN-woefkes en zou ze voor geen geld meer willen missen.
Poncho is sinds augustus bij me en is nu Finn geworden. Beetje bij beetje is hij hond geworden en heeft hij ontdekt dat een hondenleven ook iets helemaal anders kan betekenen. Spelen, slapen in een zacht beddeke, elke dag wandelingen maken, lekker eten, veel aandacht en liefde krijgen bijvoorbeeld. Hij is een vrolijke hond; altijd klaar om te spelen en vol deugnieterij, zacht en lief en een echte 'hanger'. Het liefst hangt hij tegen mijn benen en wordt hij geknuffeld.
De angst voor vreemden, vooral mannen blijft, maar hij komt echt van heel ver. In het begin wou hij steeds in alle paniek vluchten als we iemand tegenkwamen, nu staat hij al recht en rustig naast me, alert, maar er is geen paniek meer. Als er honden bijzijn, is hij direct op zijn gemak naar de honden toe, met minder schrik voor mensen. Toch was hij eenzaam, ik zag het aan hem. Vandaar de beslissing om Fama te adopteren, nu Fana.
Zij was een ander paar mouwen: nergens bang van, overal haar neus en kop insteken, dominant; het sterke karakter van een meisje dat alleen op straat haar plan moest trekken, zoveel was duidelijk.
Na enkele moeilijke weken is de rust en klik tussen de twee gekomen. Het was even aanpassen voor allebei, maar nu zouden ze elkaar niet meer kunnen missen. Spelen dat ze doen, te zot voor woorden, en ze gaan graag wandelen. Dat gaat perfect met de twee samen. Vanochtend ben ik nog een mevrouw tegengekomen die moeite had met haar twee kleine hondjes en verbaasd was dat de twee reuzen zo kalm en rustig bleven staan.
Ze zijn goed voor elkaar. Door Fana heeft Finn moeten leren om zijn mannetje te staan, hij is de laatste maanden met grote stappen vooruit gegaan. Sinds drie weken is hij zelfs begonnen met zelfzeker zijn poot te heffen om te plassen: eerst heel snel, maar nu lukt het hem perfect om zijn balans te houden en plast hij er tijdens de wandelingen vrolijk op los, overal. "Ik ben er, mag er zijn en iedereen mag het ruiken", zou je hem bijna zien denken! Fana trekt hem ook mee in al haar uitbundigheid en enthousiasme. Hij ziet dan dat zij ergens durft aankomen of aan ruiken en dan komt hij ook af. Echt super!
Fana daarentegen is zachter en minder bruut geworden. Ze neemt Finns snoepjes en speeltjes niet meer af, speelt met hem en valt neer op de grond als hij in haar achterpoot bijt om haar te treiteren. Het is een lust om hen te zien. Sinds een maand staat zij soms 's nachts op uit haar mand en komt dan op de matras voor zijn bak liggen, dikwijls met haar kop tegen hem in zijn bak. Alsof ze te ver van hem was.
Zij is slim en samen met hun oppas-trainer (als ik een hele dag werk), heeft ze al vanalles geleerd. Onder ons doen we elke dag voort. Ze doet heel graag: zit, af, poot, high five, wacht en hier. Het gaat wonderwel, maar alles voor een snoepje! Finn luistert ook al heel mooi. Zijn 'zit' is een foto waard (ik stuur ooit één), we moeten zo lachen met hem: hij zakt dan neer, half ineen met zijn achterpoten helemaal open. Maar ja, hij zit! Het concept van iets doen om dan een beloning te krijgen, heeft niet zoveel vat op hem, vandaar dat dit al een fantastische prestatie is! Geweldig om te zien!
Heel veel dank aan alle mensen die dit mogelijk maken. Dat we verder kunnen doen om schade gedaan door mensen ver weg te kunnen herstellen en die honden elke dag stappen te zien zetten en te zien openbloeien. Echt zo'n een dankbare en fantastische ervaring.
Ik praat er met iedereen over en heb al veel reclame voor Shin gemaakt.
Misschien zien we elkaar op de wandeling in Maasmechelen? We gaan er zeker zijn, wandelaars als we zijn... .
Heel veel groetjes,
Carla, Finn en Fana
Geen opmerkingen:
Een reactie posten