Mishou

Mishou was het hondje van een dame die 10 uur per dag ging werken. 's Avonds stapte ze even op het terras van een paar meter groot, gaf een aai over Mishou's koppie, een bakje met eten en een keer per week vers water. Verder was de deur dicht, de gordijnen dicht en de tv vulde haar avonden... . 

Hoe hard het kleine meisje, die dit een jaar en enkele maanden zo beleefde, ook haar fijne pootjes tegen de deur hield, geen mens kwam nog naar haar kijken. Toen verloor baasje haar werk en moest ze elders uren gaan slijten, maar Mishou paste eigenlijk niet meer in de afgetelde dagtaak van de dame.

En zo kwam ze bij ons terecht. "Kan ik mijn hond hier afgeven, want... " Toen we zagen hoe het hondje trilde op haar fijne pootjes en hoe haar minicentenbakje klapperde, hebben we haar in onze armen gesloten. En daar ging het baasje in een deftig pakje, haar leven verder incalculerend als een dagtaak met uren vol van waardeloze zekerheid. Geen enkele emotie noch medeleven met een hondje dat haar zo lief had gehad, dat haar dag en nacht had opgewacht op haar terrasje, dat hele lange uren zachtjes jankte van wanhoop en moedeloosheid: "Baasje, ik ben hier voor jou, met jou, door jou... ." Daar ging ze dan. Toen pas werd ons duidelijk dat dit kleine meisje zoveel gemist heeft in dat korte leventje van haar... .

Ze is als een bevend rietje in haar kooi, haar oogjes puilen uit van angst. Nooit zag zij een ander hondje, noch een ander mens heeft haar ooit aangeraakt. Het verse water elke dag kijkt  ze aan alsof het een mirakel is. Geluiden, geblaf mensen om haar heen ook... . Beetje bij beetje zal zij deze andere wereld leren kennen. Ooit zal ze spelen, maar wat zal een balletje, een trekkoord of een poppetje haar een raar iets lijken als dat straks aan haar gegeven worden zal.

Kleine Mishou, we zijn blij dat je op onze weg kwam. We zullen je leren leven als een prinsesje, eten als een koninginnetje en spelen als elk ander hondje dat zou doen. We gaan er nu aan beginnen!

Fabienne