Sali, Little Nino en Kuki

Hallo,

Toen ik vorig jaar naar de Voice van Vlaanderen keek, kwam op een keer presentatrice Ann Lemmens met haar geadopteerde hond op het scherm. De dag daarop stond er een artikel in de krant over waar ze die hond gehaald had. Ik had voordien nog nooit van ACE gehoord (als ik Spaanse honden hoorde, dacht ik altijd aan windhonden) en nieuwsgierig als ik ben, ging ik toen eens een kijkje nemen op de site van ACE...en zo is het allemaal begonnen.

Mijn hart brak toen ik al die verhalen en foto's van honden zag en las. Ik ging de lijst af van alle honden die ter adoptie stonden en zo viel mijn oog op Sali. Dagen gingen voorbij en ik moest steeds aan Sali denken. Na een gesprekje met manlief heb ik de knoop doorgehakt en een mailtje gestuurd om Sali te adopteren. De daarna opeenvolgende weken waren best wel spannend: we kregen controle om te zien of we wel geschikt waren als adoptieouders, maar we werden natuurlijk goedgekeurd. We hadden hier toen al 5 hondjes rondlopen, 5 chiuahua's. 

Na enkele weken was dan eindelijk de grote dag aangebroken: ons Salike landde op Zaventem. Heel nerveus waren we toen (zo erg dat we van stress en zenuwen de slagboom van de parking waar we moesten parkeren niet openkregen). Toen kwamen ze met de kooien de aankomsthal binnengereden en ik zag meteen ons Salike staan. De tranen van ontroering stroomden over mijn wangen toen ik ze in mijn armen kreeg. Eenmaal thuisgekomen, werd ze hier goed ontvangen door de anderen. Zijzelf had de eerste dagen een beetje schrik, maar dat heeft niet lang geduurd. Ze is zo een schatje, maar ook een kapoen. Haar grootste hobby is putten en gangen graven in de tuin, zo ben ik ze al eens bij onze buren moeten gaan halen. Ze zit ook regelmatig verstopt in het kippenhok. Van een handdoek heeft ze grote schrik: als ik haar wil afdrogen of kortbij kom met een handdoek, kruipt ze achter de zetel en is ze zo bang. Haar andere grote hobby is slapen (mee met ons in bed) en op de schoot liggen. Het is een lieverdje en ik heb er nog geen moment spijt van gehad dat we haar geadopteerd hebben!

Regelmatig ging ik een kijkje nemen op de site van ACE en zo viel mijn oog enkele maanden later op Little Nino, een kleinblijvend lieverdje van slechts een handvol groot. Toen ze op Zaventem de kooien opendeden en de honden uitdeelden, haalden ze er een labradorachtige puppy uit; dat was dus Little Nino. Dat was wel even schrikken; we stonden daar met ons minihalsbandje dat amper rond zijn poot ging (daar lachen we nu nog steeds om). Maar tegen dat we thuiskwamen, had ook hij ons hartje al veroverd. De andere honden waren eerst een beetje bang van hem, maar nu is hij hun grote broer met zijn waggelkont. Als je buiten bezig bent, dan is hij er steeds bij. Hij kan uren spelen met een plastieken fles en als hij moe is, dan begint hij aan de neus van zijn lievelingsbeer te zuigen. Ondanks dat hij groter is dan verwacht, is hij ook onze grote schat en zit hij ook graag op de schoot. Als ze knaagbeentjes krijgen, heeft hij het zijne als eerste op en dan zeurt hij totdat de anderen hun beentjes aan hem geven. Het is een plezier om ze allemaal bezig te zien. En het rare is dat hij het meest met Sali optrekt; de twee Spanjaarden samen.

Nu hadden we genoeg honden hoor...tot Bibi in november nog eens een kijkje op de site ging nemen. Daar stal Kuki, nu Kiki, dadelijk mijn hart. Twee weken geleden is ze aangekomen in het ijskoude Zaventem. Eenmaal hier in huis was het precies alsof ze altijd hier is geweest, ze was het dadelijk gewoon! En weer trekken de drie Spaanse honden altijd samen op. Kiki is een schatje en ook al een echt schoothondje aan het worden.

We genieten met volle teugen van al onze hondjes, we kunnen er zo van genieten als ze allemaal op onze schoot liggen, meer moeten we niet hebben. Ik heb nog enkele fotos bijgevoegd, en ACE, doe zo verder hé!

Groetjes,
Nancy & Bruno