Ik keek er al eventjes naar uit en op 29 november was het eindelijk zover: ik mocht Aiko gaan verwelkomen op de luchthaven. De vlucht was dan nog een beetje aan de late kant; we waren allemaal vol ongeduld in blijde verwachting.
Na een hele tijd kregen we bericht dat ze gingen buiten komen en ja, daar waren ze: al de hondjes op weg naar een gouden mandje. Toch wel emotioneel om te zien, al die mensen die in spanning naar de
kooien gaan om hun hondje te zien. "Hij is er niet bij," hoorde ik iemand
zeggen. Gelukkig hadden ze niet goed gekeken bleek later.
Aiko zat met nog drie
hondjes in een kooi. Het gekke is dat hij de enige was die kwam kijken
en niet achteraan kroop. Want Aiko is eigenlijk een bangerikske, maar blijkbaar toch wel dapper genoeg om te komen kijken.
Aiko wist na een uurtje dat ik zijn nieuwe baasje ben. Waar ik ook ga of ging; hij loopt steeds mee. De eerste nachten waren wel moeilijk: hele nachten huilen en aan de deur krabben. Net toen ik besloten had om dan toch maar een bench in huis te halen, stopte hij ermee. Zoals ik al zei is hij een dapper bangerikske en elke dag durft hij
wel iets nieuws. Ik weet dat angst en schuwheid een van de eigenschappen
is van de Lassa Apso.
Wat Aiko heel fijn vindt, is veel mensen om zich heen. Hij voelt zich dan
gelukkiger, dat merkte ik al vrij vlug. Het is een totaal ander hondje dan.
Ook voelt hij zich prima als hij met Kwispel kan spelen; het hondje van
mijn zus. Dus ja ,de laatste tijd komt Kwispel regelmatig bij ons op
bezoek en Aiko mag vaak bij Kwispel gaan spelen als ik werken ben. Trots is Aiko ook: hij kan zich uren laten borstelen (zal gemoeten hebben als hij een showhondje was) en hij geniet ervan.
Vorige week is hij naar de hondenkapper geweest, de foto's zijn van net daarna. En zoals je ziet: hij ligt lekker in de zetel. Hij heeft een kussen, maar ja, de zetel ligt zeker beter.
Aiko is een deel van onze familie geworden en wordt door iedereen verwend.
Een stevige poot van Aiko.
Groetjes,
Carine
Geen opmerkingen:
Een reactie posten