Je was onopvallend, maar voor mij niet...
Toen ik in september 2011 naar de refugio geweest ben,
was jij mijn eerste hondje dat me aansprak,
met je mooie, grote ogen, die blik, er was iets speciaals met jou.
Samen zijn we gaan wandelen op de weide
en met veel spijt moest je terug in je kooi.
Had ik toen maar de kans gehad om je mee te nemen,
dan was je nu misschien niet gestorven van verdriet...
Lieve Napo, in mijn hart blijf je in elk geval bestaan!
Anny
Ter herdenking voor lieve Napo, rust nu maar zacht... .
Anny, hoe jammer dat je niet meer de kans had Napo mee te nemen..ik vond het ook zo triest dat hij in het asiel is overleden zonder nog zijn eigen huisje te kennen. Wisten we die dingen maar op voorhand... Groetjes van Alexandra (baasje van Mariposa/Djali die jçij ook gekend hebt..)
BeantwoordenVerwijderen