dinsdag 12 juli 2011

Update Yoda/Paulientje


Vrijdagmiddag 15 juli 2011 kregen we telefoon van een aangeslagen Vanessa want Paulientje was ondertussen ook haar zorgenkindje geworden...
Uit verder onderzoek werd het duidelijk en zichtbaar en dat Paulientje vol ernstige tumoren zat op haar longen, lever en darm...
Dierenarts Vanessa zei ons dat zij nog nooit eerder, zo een ver gevorderde kanker gezien had...
 
Nu is ons allen duidelijk, waarom Paulientje gedumpt werd - ziek, afgeschreven, niet meer bruikbaar om winst uit te slaan, opgebruikt - door diegene die er ongetwijfeld ooit veel geld uit geslaan heeft...
 
Vanessa heeft Fabienne op de hoogte gebracht, die ons zeer verdrietig, onmiddellijk terugbelde...
 
Paulientje is niet meer...niettegenstaande dit sukkeltje, nog zo graag wou leven en ontzettend dapper haar strijd gevochten heeft...
 
Het is ons allen een troost dat dit klein, onschuldig hondje toch nog veel liefde, vriendschap en veel goede zorgen gekend heeft, op het einde van haar ongetwijfeld hard leventje...
 
Tevreden dat Paulientje toch nog graag gezien is geweest is en een respectvolle medische behandeling heeft gekregen...nemen we nu afscheid van haar en wensen haar alle verdiende rust toe...
 
Bedankt Paulientje, om je te mogen kennen en verwennen...
 
Bedankt Fabienne, om ons te vertrouwen en dit meisje te mogen opvangen...voor het oprecht meeleven met dit Bulleke, terwijl je temidden in het werkveld staat tussen zoveel sukkelaars...
Bedankt Vanessa voor je voortreffelijke verzorging...je tijd, je betrokkenheid...
Bedankt Vera, voor je verbondenheid met dit klein Bulldogje en je geweldig initiatief dat je net wou opstarten...
Bedankt ieder, die met haar begaan was...
 
Laat er ons een positieve boodschap uit meenemen, net zoals Paulientje positief bleef volhouden : DE SPAANSE HONDJES HEBBEN ONS BROODNODIG... 
Nancy en Patrick












-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-




JA IK VRAAG GELD....
Een paar dagen geleden las ik een bericht van Fabienne
http://ace-charity.org/nl/dagb​oek/hele-zware-verwaarlozing-,​...-weer-eens,.../

Ik wilde die kleine meid direct adopteren maar ze is al in Belgie bij mensen die heel goed voor haar zorgen (opvangouders voor ace/shin). Maar Paulientje blijft in mijn gedachten spoken...en en het kost heel veel geld om haar te redden.
Daarom wil ik starten met een actie voor Paulientje. Help haar redden. Wat deze kleine meid wilt leven en liefde geven...

DEXIA 780.5922182.54
met vermelding: "PAULIENTJE: IK WIL LEVEN en MIJN LIEFDE GEVEN".
Zet dit op jullie fb en overal waar jullie kunnen.
Ik wil PAULIENTJE en Fabienne, Ton, Patrick en Nancy steunen en een klein beetje helpen. Ik hoop dat ieder die dit leest (fb twitter, enz....) 5 euro doneert zodat we allen dit kleine meisje kunnen geven wat ze verdient. Laat je hart spreken...

EEN GOUDEN MANDJE WAAR ZE KAN GENIETEN VAN EEN GELUKKIG LEVEN

Je kan hier de updates blijven volgen!!

-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-




Update Paulientje,  13 juli 2011
Ons meisje is voorbije zaterdag naar huis mogen komen. Ja, ze leek wat aangesterkt en stond steviger op haar pootjes…Vanessa stuurde ons een smsje dat ze blij was met het eerste “worstje” dat ze van Paulientje gevonden had…De eerste keer, een beetje normale stoelgang…en daar waren we al blij mee…;)
Enkele zakjes waren doorgelopen in haar infuusje en ze had goed gegeten bij Vanessa, zonder overgeven en uitbraken.  400 gr bijgekomen…allee vooruit…
Paulientje deed het goed thuis, at verschillende keren per dag, een kleine portie I/D Hill’s vlootje, want korrels verteert ze helemaal niet. Ze gaf zelf aan wanneer haar maagje leeg was en tippelde dan achter ons aan…Op goede weg ?
Nancy was ondertussen haar persoonlijke verpleegster geworden en zette haar dagelijks een spuitje anti-biotica…met een serieus naaldje erop, want haar huid is heel sterk en dik om erdoor te geraken.
Maandag merkten we dat haar kakjes terug platter werden en dat ze weer zo veel sliep…een beetje futloos…
Dinsdagmorgen weigerde ze haar eten…neen, dat was niet normaal. Haar stoelgang werd natter en weer met slijmen erin…Zonde toch, want we hadden nu enige winst geboekt…
Vandaag woensdag, hebben we Paulientje weer naar Vanessa gebracht. Weer een prikje, weer aan het infuus…Heel braafjes heeft ze alles ondergaan maar  ze was echt niet gelukkig toen ze in haar kooitje moest…en wij moesten vertrekken…
Toch terug 200 gram aangekomen…dat is alleszins positief…maar haar darmen spelen haar parten…
Zonde om ons zorgenkindje weer te moeten achterlaten, niet achteromkijkend bij het weggaan, want dan breekt je hart…
Maar dit sterk Bulleke wil nog…en blijft proberen…en wij dus ook…
Graag een woordje van dank voor de sympathieke mailtjes van diegenen, die zo begaan zijn met Paulientje…erg lief, dank jullie…
Morgen weten we weer meer…












Dit is een nederig eerbetoon aan een klein, totaal verwaarloosd schepseltje, het Frans  Bulldogje uit het Dagboek van Fabienne. (30-06-2011)
Verzwakt en ziek staat Paulientje symbool voor alles wat WIL leven… We doen ons uiterste best om dit Bulleke erdoorheen te halen…want dat is wat ze zelf aangeeft en wil…dit onschuldig kleintje WIL leven, wil eten, wil achter ons aan sleffen, wil vooruit in het leven…Wat een levenskracht, wat een moed !
Maar het gaat moeilijk…1 stap vooruit en helaas 2 achteruit…
Nadat dit sukkeltje al eerder aan het infuus had gehangen in Spanje, moesten we ze vandaag bij Vanessa laten om haar terug aan het buisje te koppelen…het lukt haar nog niet om eten binnen te houden en haar spijsvertering wil nog niet functioneren…zonde om te zien, want haar wil is zo voelbaar en groot…
Het éne oortje weegt zwaar want het is één blok gestold bloed…een bloedoor dat verwaarloosd is geweest. Het andere oortje heeft inwendig poliepen zitten, nooit verzorgd geweest…net kleine bloemkooltjes die haar gehoorgang dichtstoppen…
Haar maagje is waarschijnlijk zo klein geworden van ontbering, dat het nu geen voedsel meer aanvaardt en haar darmen weigeren een normale spijsvertering te doen.
En toch…toch…sleft ze achter ons aan, vandaag wankelend op haar zwakke pootjes tot achteraan in de tuin om bij mij tussen mijn benen te komen zitten en te genieten van een aai…zij is zo snel tevreden met wat genegenheid en met het gevoel dat zij nu meetelt  en gekoesterd wordt.
En toch…geeft zij om de twee uur aan – want daar staat ze reeds op – dat ze honger heeft en ze een kleine portie wel ziet zitten…helaas kon ze het vandaag niet binnenhouden.
En toch…komt ze van haar kussen, vandaag wou die achterkant niet goed meer mee, maar ze deed het…puur op karakter…om ons te komen begroeten, aantonend dat zij ons al goed kent en ons graag ziet…
En dan…dan wordt een mens klein, miniscuul klein…beseffend dat wij zo gauw drama’s maken van futiliteiten, terwijl een klein wezentje zo zijn best doet om in leven te mogen blijven…
Bij deze ook een groot woord van dank en appreciatie aan Vanessa Zenebergh…uit onze naam en uit naam van Paulien. Vanessa ziet dat er een wil is bij Paulientje…en doet geweldig verder om tegemoet te kunnen komen aan haar vraag…de vraag om te mogen leven…
Vanessa, bedankt ! Je bent geweldig…
Dit verhaal wil ik graag delen met iedereen die met rescue betrokken is…om aan te tonen dat hun vraag om te mogen leven, zo sterk aanwezig is…om iedereen verder aan te moedigen, om elk ooit ter dood veroordeeld leventje, verder te willen blijven redden…
Paulientje…zo lang jij het niet wil opgeven…doen wij dat ook niet…Je hebt ons allen veroverd !









Eindelijk was het zo ver de kleine Yoda, het zwaar verwaarloosde Franse bulldogje (zie dagboek Fabienne) mocht mee naar België. Na de eerste goede zorgen van Fabienne, waar ze al helemaal gek van was, zou ze opgevangen worden in een opvanggezin in België om eerst en vooral beter te worden, aan te sterken en hopelijk snel daarna een gouden mandje te vinden.

De arme meid was te zwak om samen met een ander hondje in een kooi onder de cockpit te reizen, dus werd er beslist 
dat ze mee in de cabine mocht.

Hieronder het verhaal van Yoda.

Wat een dag! Ik begreep er eerst helemaal niets van. Samen met Fabienne reden we in de auto samen met nog een aantal andere hondjes weg van huis en weg van de refugio....wat zou er nu gebeuren?? Maar ik vertrouw Fabienne en wist dat ze het zeker en vast goed met me voor had.
Toen kwamen we in een heel erg druk gebouw terecht, er liepen allemaal mensen met koffers en zakken rond en er werd heel vaak naar me gekeken en geglimlacht....ja....ik ben dan ook een hele mooie meid met een hele lieve snoet ;-)
Ik zag dat Fabienne mijn geneesmiddelen aan een andere persoon gaf, dat bleek Caroline te zijn, ik kende haar niet, maar al gauw begon ze tegen me te praten en dat vond ik wel fijn. Ik bekeek alles rustig, wat een drukte toch op die plek!

Na een tijdje werd ik ook in een zak gestopt, nu ja, het was meer zo'n raar ding met gaatjes in waar ik door kon kijken, ik denk dat Fabienne wel een beetje triest was, maar ik besloot heel flink te blijven en mee te gaan met Caroline. Ze vertelde iets over naar België gaan met een vliegtuig of zo...en ik was best nieuwsgierig eigenlijk, maar eerst wilde ik nog een dutje doen, want ik was toch wel wat moe geworden intussen.

Toen ik weer wakker werd zag ik een paar kleine kindjes rond lopen, ik denk dat ik dat wel leuk vind, die kleine dropjes, ze lopen zo gek een beetje zoals ik 

Kort daarna mochten we in dat grote ding dat Caroline een vliegtuig noemt, we kregen 3 plaatsen helemaal voor ons alleen, waardoor ik m'n eigen zetel had, naast het venster, dat was leuk! ik heb af en toe wel eens naar buiten gekeken hoor. De mensen in het vliegtuig (met die rare pakjes aan) waren helemaal weg van me, aandacht dat ik kreeg! Caroline kreeg zelfs een glaasje champagne omdat ze me mee nam en die mensen dat een 'goed' werk vonden. Ik vond het ook wel een 'goed' werk hoor, want al gauw kreeg ik ook iets om te drinken , wel geen champagne, maar 't was toch lekker...daarna ben ik zelf terug braafjes op mijn stoel gaan zitten en heb ik lekker geslapen tot we ineens in België waren...wat ging dat snel zeg.

Daarna kwamen we in een ander groot gebouw terecht waar we een tijdje hebben gewacht, tot ik ineens de andere hondjes zag die ik in Spanje een beetje uit het oog verloren was, oh ja en er was nog een poes bij ook, we waren in totaal met z'n 6-en. We zijn dan allemaal samen het gebouw uitgegaan en toen stonden daar ineens allemaal mensen die ik niet kende, maar ze lachten en ze waren zo blij ons allemaal te zien!!

Toen wist ik dat ik gelijk had die lieve Fabienne te vertrouwen, want ik voelde zoveel liefde rondom mij en toen zag ik ook nog 2 lachende gezichten, van Patrick en zijn vrouw, zij hebben beloofd goed voor me te zorgen en me helemaal terug beter te maken, oh ja, ze hebben me ook een andere naam gegeven: ik heet nu Paulientje, mooi hé



Dikke poot van Yoda, Paulien 

PS oh ja, mochten er nog lieve mensen zijn die mijn vriendjes van Málaga naar België willen meenemen, ze zullen jullie zooooo dankbaar zijn en bij deze beloven ze dat ze zich voorbeeldig zullen gedragen, net als ik !




3 opmerkingen:

  1. linda van singel13 juli 2011 om 11:30

    Arm Paulientje, ik hoop dat ze snel beter wordt!
    Met de goede zorgen van Vanessa moet dat zeker lukken ;)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Zeer bedankt, Vera, voor je initiatief...Wij hopen dat je ooit, Paulientje, gezond en wel moogt ontmoeten...Nancy en Patrick x

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Lieve Nancy en Patrick....wat een triest nieuws...had eerder deze week nog even contact met Fabienne die me vertelde dat het al veel beter ging met Paulientje, heb dat kleintje een paar uur bij mij gehad op onze reis van Spanje naar België en was er al helemaal weg van...
    Kan me inbeelden dat het nu even moeilijk is voor jullie beiden en iedereen die hier bij betrokken was..
    Een dikke knuffel uit Andalucía, Caroline

    BeantwoordenVerwijderen