ENKELE ZIELTJES IN DE REFUGIO

Vorige week ben ik voor de 2e keer dit jaar naar de refugio geweest. Zoals altijd was ik benieuwd om een aantal hondjes die ik ken vanop de site in levende lijve te zien.


Net zoals iedereen waarschijnlijk heb ook ik mijn favorietjes namelijk de bodeguero’s en de kleinere podencootjes. Mijn hart breekt dan ook bij het zien van zoveel bodeguerootjes die maar geen baasje vinden. Waarom toch ? Het zijn toch leuke hondjes…En net als vele anderen zijn zij zo dankbaar en heel vlug tevreden. Een warme mand, een lekkere pot eten en een aai over dat leuke koppie…

Vele hondjes komen en gaan in de Refugio maar een aantal van hen zitten er elke keer weer als ik daar ben. Sommige van hen maken er het beste van, anderen ondergaan gedwee hun lot en wachten af en nog anderen laten het hoofdje hangen.

Een aantal hondjes zijn me bijgebleven en deze hondjes wil ik toch even in de schijnwerpers zetten :

Alison : Dit fijne hondje zit altijd onopgemerkt in een hoekje. ’s Avonds rolt ze zich in een klein bolletje en legt zich dan te slapen op de koude betonnen vloer, hartverscheurend vond ik dat. Dit fijne meisje mist nog wat vertrouwen in de mensen maar een zachte hand en lieve woordjes kunnen wonderen doen.

Fuchsia : Dit lieve teefje werd met haar pups en een soortgenoot in een klein hokje gepropt en zo letterlijk en figuurlijk de Refugio binnengesmeten. Haar pups vonden allemaal een huisje maar mama blijft maar wachten op een baasje. Ze zit samen met vele andere honden en valt helemaal niet op omdat ze zo stil is. Toen ik daar was kroop ze op het dak van een hondehuisje om de zonnestraaltjes op te vangen die nu met de aankomende winterperiode steeds schaarser worden.

Letizia : Dit mini hondje is nog niet zo lang in de refugio maar is zo mager dat ze met de aankomende winter geen reserves heeft om de koude nachten te overleven. Dit fijne bodeguerootje past perfect in een tas en weegt nog geen 4kg.

En tenslotte… Mamalidl : Deze rustige en superlieve meid heb ik meegenomen voor een wandeling want bodeguero zijnde wordt zij over het hoofd gezien en zit ze al veel te lang in die koude kooi. Zij vermagert zienderogen en heeft ook niet veel reserves meer om de winter te trotseren. Tijdens de wandeling viel me op hoe verschrikkelijk hard dit meisje hunkert naar een baasje dat haar liefheeft. Ze kroop telkens dicht tegen me aan en duwde haar mooie hoofdje tegen mijn hand aan om geaaid te worden. Mijn hart brak als ik ze weer naar haar kooi bracht.

Er zijn zoveel hondjes die wachten op een baas en allemaal verdienen ze dat zeker nu de winter voor de deur staat maar deze wou ik even extra onder de aandacht brengen in de hoop dat zij nog voor de Kerst naar huis kunnen…

Joke