Zeehondenwandeling

ACE-SHIN-hondjes in De Haan tijdens de ZEEHONDENWANDELING op 26-9-2010.

Er zijn van die dagen dat je denkt: dit is geen weer om een hond door te sturen…

Zondag 26 september begon als zo’n dag! Tot 9h30 ’s ochtends kletterde de hagel en regende het pijpenstelen… De organisatie van de zeehondenwandeling moet met de handen in het (natte) haar gezeten hebben…

Maar een mirakel geschiedde: tussen 10h30 en 11h brak de hemel open, en dit keer niet met neerslag. Een krachtige zon kwam piepen en de wind dreef de dreigende wolken, jammer genoeg voor de thuisblijvers, recht het binnenland in. Aan de kust werden de wandelaars met en zonder hond, werkelijk verwend. Wind, “aangename temperatuur voor de tijd van het jaar” en géén spatje regen, we kunnen het nog niet helemaal geloven…

Het bleek een gouden start voor indrukwekkend veel zeehondenwandelaars! Van waar bleven ze toch allemaal komen?

Robert was helemaal naar De Haan gereden om alle ingeschreven Shin-wandelaars informatie te bezorgen en inschrijvingskaartjes in orde te brengen, voor een cadeautje (voor iedere deelnemer) achteraf. Spijtig genoeg kon hij niet deelnemen aan de wandeling.

Honden en baasjes konden dan echt vertrekken. De meeste Shinners kozen voor de 7 km lange wandeling, er was ook een 15 km - versie.

De organisatie was onberispelijk. Vanuit de sporthal vertrokken we langs enkele rustige binnenwegen, via een prachtig bos tussen De Haan en Bredene, naar het strand van Bredene. Over het strand ging het dan richting De Haan, via het mooie authentieke dorpscentrum, opnieuw langs eerder kalme binnenwegen terug naar de sporthal.

Het was een blij weerzien met bekenden en hun hondjes maar er werden ook nieuwe contacten gelegd. Het is zo leuk om andere Shin-leden en vrijwilligers te leren kennen. Mailen is één ding, elkaar beter leren kennen is nog vééél toffer! En een wandeling leent zich daartoe. Zeker als je honden bij je hebt. Al heel vlug heb je een aanknopingspunt en je bent vertrokken…

Toen we op het strand aan kwamen, mochten de honden los. Toen werd het pas echt feest!... Er werd gecrost, putten gegraven, gespeeld, in het water gelopen (en gezwommen door de aller kleinsten die plots in hun enthousiasme geen grond meer voelden …). Baasjes moesten regelmatig door de knietjes wanneer een “wilde” horde speelse en ontspannen honden in grote cirkels om en tussen ons door liepen. Heerlijk om te zien en mee te maken. ALLE honden vermaakten zich, er was er niet ééntje die zich terug trok. Het viel ons ook op dat onze honden erg sociaal met andere honden waren, er werd niet geblaft, er waren ook geen bijtincidentjes, er werd alleen genoten en gedraafd. Zelfs honden met een onverbeterlijke “wegloopreputatie” hadden zo veel lol dat ze geen tijd hadden om er van door te gaan… Wat de baasjes dan weer héél erg gelukkig stemde.

Alle soorten honden hebben we gezien. Er waren hondenclubs vertegenwoordigd, er waren ook honden van dezelfde kweker die met hun baasjes in groep wandelden, en er waren ook wandelaars die uit gewoonte deelnamen. Dit jaar was het namelijk al de 19de editie van de zeehondenwandeling!

Een “grappige” anekdote is dat een baasje van een prachtige galgo, aan de leiband, en vrij agressief naar de vrij lopende honden toe (uit angst misschien?), opmerkte dat haar galgo wel een “echte” was… Wat betekent “echt” als je het over honden hebt? Hoe verschilt een “echte” hond van een waarschijnlijk “onechte”? Zijn rescue - honden geen “echte” honden? Tja, ik hoor u het antwoord al denken. Loud and clear!

Gelukkig zijn we met velen om de “echtheid” van onze hondjes te appreciëren… We zijn trots op deze honden om de vermoedelijk enige juiste reden. Ze zijn, zo goed als allemaal, ongelofelijk sociaal, zijn in staat geweest om het pijnlijke verleden los te laten, en hebben zich durven open stellen voor nieuwe mensen en nieuwe ervaringen. Ze zijn niet depressief, niet verbitterd, niet latent boos. Ze komen letterlijk en figuurlijk van heel ver en passen zich soepel aan. Hoeveel rescue hondjes, waar ze ook vandaan komen, blijken na een week in een nieuwe thuisomgeving, zo goed ingeburgerd, dat het lijkt of ze nooit anders gekend hebben. Het zijn de trouwste huisgenoten en geven zo veel vriendschap en zijn zo dankbaar (hoewel ik dit woord niet graag gebruik, waarom zou je dankbaar moeten zijn voor een “normale” behandeling…), maar ze zijn het wel! Ze beseffen maar al te goed wat ze achter zich hebben kunnen laten, dankzij de inzet van zo vele “ingoede” mensen. “Echte” mensen en “echte” honden vinden elkaar toch, altijd opnieuw. En dat maakt deel uit van “echt” gelukkig zijn.

De zeehondenwandeling eindigde opnieuw in de sporthal, waar we op het zonovergoten terras (echt!), lekkers konden vinden en onze grote dorst konden lessen. Zon en zout hadden hun effect niet gemist! Ook voor de honden stonden er tijdens de wandeling en aan dit terras, ontelbaar vele emmers en kommen fris water. Een pluim voor de organisatie!

Wij eindigden deze mooie dag met onze enige eigen Shin-praline. En net zoals met chocolade smaakte deze namiddag naar méér…

Graag dus tot een volgende keer!

Groetjes en tot gauw,

Karen voor Shin.