VERSLAG ROBIN EN BRIGITTE

Verslag 1;
Op stap met Fabienne,

23 april 2010.
De dag begon zoals alle andere.
Vroeg opstaan en naar de refugio.
Eenmaal aangekomen op de refugio hadden we een aantal honden klaar gezet die gecastreerd zouden worden.
Maar deze honden moesten we wegbrengen naar een andere kliniek.
Op de weg terug gingen we langs een villa om spullen op te halen voor de vertrouwde bic a brac van 9 mei.
Toen de bus van Fabienne vol was geladen, konden we de weg naar de refugio vervolgen.

Bij aankomst op de refugio hadden we al snel de auto uitgeladen toen de deurbel ging.
Mensen hadden in de container bij de refugio 5 pups van amper een week oud gevonden.
Ogen dicht, Oren dicht amper een week oud en dan al zoveel ellende meemaken.
De mensen die de pups hadden gevonden namen er 2 mee naar huis, de overige 3 pups zouden met ons mee naar huis gaan.
We zouden moeten knokken voor deze 3 onschuldige pups.
Om de 2 uur eruit om ze de fles te geven en te laten poepen en plassen.
Een nieuw avontuur waar we ons volledig voor inzetten.
Hoe klein ook, ieder dier heeft recht op een kans !.

Verslag 2;

De dodendag 27-04-2010.
De dag begon vroeg want om 0700 uur sochtends was het tijd om voor sommige honden hun verdiende gouden mand op te zoeken.
We gingen eerst richting de refugio om daar de honden op te halen die een thuis hadden.
Eenmaal de honden te hebben ingeladen, in de bus van Fabienne konden we onze weg vervolgen richting het vliegveld van Malaga.
Toen we aankwamen op het vliegveld stonden daar een aantal belgische vrijwilligers waaronder Ria en Robert de verantwoordelijke van Belgie.
Nadat alle honden in de boxen waren geladen en opweg gingen richting belgie.

Was het voor ons tijd om andere honden die om hulp schreeuwde een helpende hand toe te reiken.
De voor ons bekende barrack, zag er nog hetzelfde uit.
Alleen het `meubilair´ zoals de spanjaarden zouden zeggen was vernieuwd.
Op een paar puppies na was de bezem er flink door heen gehaald.
Pups die ze voor veel geld dorverkopen aan mensen die ze voor verschillende doeleinden gebruiken, meestal voor de jacht of om mee te vechten.

Nadat we hier 12 honden hadden gered, trok de katten barrack onze aandacht.
Een hoop gemauw kwam eruit, het was een noodkreet.
Wij stonden allemaal perplexs dat dit anno 2010 bestond.
De katten zaten in hokjes waar ze amper hun kont konden keren, de vloer bestond uit een traliewerk en drinken kregen ze vanuit een knaagdierendrinkfles.
Menselijk contact krijgen deze dieren niet, de urine en ontlasting word opgevangen in een opvangbak onder het traliewerk.
Wat een gemakszucht la eruit en klaar, O sorry het enige menselijk contact wat ze krijgen is als ze naar de oven moeten.

Daar zit je dan als kat, normaal gesproken is de kat de baas in het huishouden en de rest het personeel.
Maar hier bestaan er geen regels voor dieren, de dieren worden geleefd en daar moeten ze het maar mee doen.

Koud, kil nee dat zijn niet de juiste woorden, het is niet te beschrijven het gevoel moet je meemaken.

Pas dan zal het kwartje vallen.

We willen zo graag iets doen voor deze katten die in erbarmelijke staat hun 10 dagen aftellen.
Maar helaas speelt geld weer een rol, hoe graag we ook willen, deze dag konden we er maar een mee nemen.
Wie weet wat de toekomst dez katten brengt.
Maar de dag was nog niet voorbij want verwerken konden we niet onze volgende bestemming was Paraiso.

Het zogenaamde paradijs, helaas voor dieren ook een dodingstatin.
Toen we de auto uitstapte voelde we al direct dat we niet gewenst waren, want ze waren al bezig om de honden die in de dodencellen zaten op te ruimen.
We konden niet veel levens redden maar toch alle levens die we redden zijn er weer een paar meer die een ellendige dood zijn bespaard.
Hier word alles door het personeel gedaan; honden pakken, etc.
Fabienne vroeg aan een van de medewerksters of het een reu of een teefje was, hierop pakte ze de hond bij zijn nekvel en liet hem op zijn gemak in de lucht bengelen, vervolgens was het geslacht bekend en liet ze de hond a la minuut uit haar handen `vallen`.
Het leek eerder op smijtwerk, erg diervriendelijk.

We liepen rond met een raar gevoel, er kwam namelijk muziek uit diverse boxen, het feest was alleen ver te zoeken.

De medewerkers droegen koptelefoons die normaal worden gebruikt om gehoorschade te voorkomen op de werkvloer.
Hier had al deze poespas een ander gebruiksdoel zo konden ze namelijk het geschreeuw van de dieren uit de gaskamers of de oven niet hore, aangezien de dieren narcose gas krijgen toegediend.

Sorry hoor maar wat ee hersenloze mensen werken daar, oren dicht en gaan met de banaan?, nooit gedacht dat een land wat deel uitmaakt van de Europese unie dit allemaal kan en mag doen, zonder op het matje te worden geroepen.
Wat een hel is het voor de dieren om deel uit te maken van zon `paradijs`.
Een echte nachtmerrie 10 lange dagen in een koude kille kennel, met drinkwater van kwaliteit rioolwater, overbevolking in alle kennels etc.
Na deze 10 dagen komen de honden in een speciale gang die zich achter gesloten tralie werk bevindt.
De honden ie hierin zitten kun je er niet meer uit halen deze zijn al opgegeven.
In een lange grijze kille gang duurd het nog een paar uurtjes voordat deze levens op een brute wijze worden beeindigd.

Al die onschuldige levens, ooit aangeschaft door de mens.
Helaas was het dier over datum, opgeruimd staat netjes.
Niemand die er ooit iets over hoort.

Eenmaal 4 honden uitgekozen konden we bij de receptie de honden betalen en terug naar de veilige refugio.
Tijdens het inladen van de auto zagen we dat de oven op werd gestart en zagen de eerste rook wolken de pijp uitkomen.

Met een knagend geheugen reden we naar de refugio, met het feit dat de honden die je recht in de ogen hebben aangekeken achterlaat en het lot van hun leven in de handen legt van de beulen van Paraiso.

Een nachtmerrie.

Groetjes robin en brigitte