Verhaaltje over adoptie en opvangen

Dag allemaal,


Ik wil jullie even vertellen hoe het allemaal begon voor mij.Mijn kinderen waren toen de deur uit en ik had 2 honden,een dove viszla(Pitou) en een frans bulletje(Tess),na wat gekijk op het internet kwam ik bij een podenco terecht die een kapot pootje had.De organisatie (ACE)die haar opgevangen had,hadden haar pootje al laten opereren maar ze liep er nog niet echt op.Toen ik haar foto zag was ik opslag verkocht,die ogen...... Ik direkt bellen en ja hoor na een huisbezoek mocht ze komen.Vier dagen later stond ik op Zaventem haar op te wachten,ze was en is nog steeds alles en meer wat ik verwacht had.Vanaf de eerste dag ontzettend trouw en heel lief,af en toe een deugnietje maar dat mag wel vind ik.Op wandeling altijd los en houdt me in het oog als een havik,ons Chocolatina.

Regelmatig ging ik terug kijken op de site en besloot dat ik moest helpen................ Zo is het opvangen van al die schatjes begonnen.Mijn eerste opvanghondje was Spottie een doodsbange pointer waarvan ik dacht dat komt nooit meer goed. Niks was minder waar ! Met wat tijd en veel liefde begon het stilletjes aan te beteren en dan natuurlijk het mooiste moment" iemand die oprecht interresse heeft" wat het geval was met Spotty die ondertussen Pippy heet en die een waarlijk gouden mandje gevonden heeft bij Annemiek in Nederland,die mij ook op de hoogte houdt van Pip haar vorderingen die eigenlijk fantastisch zijn"bedankt daarvoor"

En tja dan zie je natuurlijk regelmatig zo'n snoetje passeren waar van je denkt "Ach waarom wil niemand die nu? " Podenco's,niet te begrijpen want ik ken geen lievere en trouwe honden dan hen"Het versmade ras" . Zodoende kwam ik bij Senõr uit ,een grote podenco die al enkele jaren in het asiel zat. Na veel denken en dubben toch maar besloten om hem te adopteren,ook hier heb ik nooit spijt van gekregen.Hij denkt van zichzelf dat hij een zakformaatje is en wil dus niks liever dan altijd bij je zijn en liefst héél dicht.Hij heeft natuurlijk best een dosis jachtinstinct maar dat heeft mijn Viszla ook.Op wandeling in het bos mag hij los en verdwijnt wel eens maar na korte tijd komt hij onveranderlijk terug want hij is ook zooooo trouw.

Ondertussen was het volgende opvangertje daar,Mouse, die ook een liefdevolle thuis gevonden heeft en waar ik ook regelmatig nieuws van krijg. En zo is het blijven gaan tot op heden, af en toe word je wel eens teleurgesteld door mogelijke kandidaten maar dat mag geen afschrikmiddel worden.Zo blijf je met je twee voeten op de grond en besef je nog maar eens dat een hond je trouwste en beste vriend is!!!!!!!!!!!!!!!

En dan Podenco nummer drie,Ons Lilly hoogzwanger uit het dodingstation gehaald door Fabienne.Ik had onmiddelijk het gevoel ,die hoort bij mij.Nu enkele maanden later nog altijd een verlegen meid die het absoluut niet op vreemden begrepen heeft maar voor mij superlief.

Dus lieve mensen ik weet echt niet waarom podenco's zo'n slechte naam hebben,ik kan natuurlijk allen maar voor mezelf en mijn drie podencootjes praten. Superlief,superslim,soms wat eigenwijs maar oh zo trouw !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

En dan mag ik natuurlijk niet vergeten te vermelden dat ook Neschie en Koria hier zijn blijven hangen.

Aan alle mensen die een hondje geadopteerd hebben ,een dikke merci.

Aan al degenen die mij op de hoogte houden van hun vorderingen,een extra dikke merci want elke keer doet het ontzettend veel deugd om nieuws te krijgen.

Groetjes Nancy en de 7 deugnieten