Droopy

Afgelopen weekend was ik in Spanje. Ik ben vertrokken met een goed gevoel want hoewel je daar toch tussen de vele sukkelaars zit doet het deugd te zien welk werk daar verricht wordt. Wist ik veel dat ik deze keer zou terugkeren met een heel naar gevoel, verdrietig en boos door de onmacht waarmee je geconfronteerd wordt.


Ik had heel mijn weekend al volledig gepland in mijn hoofd. Vooral me bezighouden met de honden wiens adoptiekansen kleiner zijn omwille van hun ras, hun leeftijd of wat dan ook en misschien daarvan wat mooie fotootjes maken voor de website en dan eens kijken welke hondjes bij mij in opvang kunnen komen.

Toen Ann me oppikte op de luchthaven werd ik al vlug met mijn neus op de harde realiteit gedrukt. Ze had al een paar dagen een podencovrouwtje gezien dat de drukke weg overstak om daar tussen het achtergelaten vuil naar eten te zoeken en er dan mee te verdwijnen de berg op. Aan de uitgezakte tepels kon Ann zien dat ze nog niet lang geleden mama was geworden. Dus wij de berg op op zoek naar de pups want met de voorspelde regen en de aankomende kou zag het er niet goed uit voor zowel mama als kleintjes.

Spijtig genoeg hebben we ze niet gevonden maar ik weet dat Ann ze gaat blijven zoeken.

Dan ging het richting refugio. Daar aangekomen kwam Diane ons al meteen vertellen dat er net een hondje was gestorven, nog heel jong en nooit mogen ervaren hoe mooi het leven kan zijn... Toen ik naar boven ging kon ik mijn ogen niet geloven, overal zag ik pups pups en nog eens pups, de ene al jonger en kleiner dan de andere. Ik was verbaasd want ik had geen van deze hondjes gezien op de site. Ann vertelde me dat al deze pups de laatste weken waren gedumpt, dit hadden ze nog niet gezien... Bovendien is de refugio momenteel zwaar onderbemand. Fabienne die noodgedwongen te bed moet blijven na een zware operatie, Ann die vele honden thuis opvangt en nu een deel werk van Fabienne moet overnemen, vrijwilligers die met de feestdagen thuis willen zijn....

Heel het weekend hebben we gewerkt om de nieuwe hondjes op de site te krijgen. Echter niet allemaal.... De kleinste pups moeten wachten want met de nachtelijke koude en de regen zijn de overlevingskansen heel klein en het houdt niet op. Zondag nog stond er een Engels echtpaar voor de poort met 6 pups van 2 dagen oud, in de vuilbak gevonden zeiden ze....

Toen ik langs de vele kooien liep zag ik hem plots zitten... Tussen een hoop andere pups zat er in een hoekje een kleine graatmagere pup. Hij probeerde zich al bibberend te verwarmen aan een klein straaltje zon, het hoofdje naar beneden, al de levenslust eruit... Toen ik dichterbij kwam keek het kleine magere ding me aan en die blik heeft me niet meer losgelaten.

Opeens dacht ik die neem ik mee, dan dacht ik weer neen Joke je neemt al een hond mee en bovendien werk je fulltime dus heb je geen tijd om een pup op te voeden, ach wat moest ik doen... Ik wist verdomd goed dat hij ten dode opgeschreven was als hij daar bleef. Toen ik weer naar de kooi ging en in die triestige blauwgrijze oogjes keek heeft mijn gevoel het volledig overgenomen van mijn verstand en heb ik hem in mijn armen genomen en zachtjes in zijn oortjes gefluisterd dat ik er alles aan ga doen om deze kleine man erbovenop te helpen. 3 nachten lang heeft hij in mijn armen geslapen en beetje bij beetje zag ik de glans in zijn oogjes verschijnen. Hij is nog erg mager en zwakjes, daarom wordt hij nu verzorgt in een ander fostergezin dat meer thuis is dan ik en hem dus heel goed kan opvolgen,maar ik weet zeker, deze kleine man wil leven en met de hulp van de fantastische madam die hem nu verzorgt ziet zijn toekomst er heel rooskleurig uit en dat is voor mij het mooiste kerstgeschenk.

Nog mooier zou het zijn als zijn kooigenootjes ook weg kunnen uit de Refugio want de regen en de koude gaat voor vele pups noodlottig zijn ook al doet men in de refugio al wat men kan....

Dus mensen heb je wat tijd en een klein plekje in huis denk dan eens aan Droopy's kooigenootjes...Laat ook zij een mooie kerst tegemoet gaan...

Joke