De verzorgster, die hem 4 jaar heeft verzorgd, is dolblij dat wij Sjoerd komen adopteren en de volgende dag, samen met 5 andere geluksvogels mee zullen nemen naar Nederland.
Sjoerd is wat bang, maar wil wel een hondenkoekje. Hij leeft samen met Freeway, een kleiner hondje, in een kennel.
Op 15 november begint de reis al vroeg, om 6 uur is Sjoerd, samen met de 5 hondjes voor Nederland en 2 hondjes die dezelfde dag naar Denemarken gaan, al in de bench in de bus van Fabienne geladen. Samen met Diane brengt zij de honden naar het vliegveld van Malaga. Sjoerd is bang en gestrest, snapt niet wat er gebeurt. Dat geldt overigens voor de meeste hondjes.
Na het inchecken, wat op zich voor de dieren al een bezoeking is (uit de bench, bench door de scan, honden weer in de bench, al die drukte, zo eng), zien wij Sjoerd, Valentino (nu Paco), Duende en Kyan pas weer in Nederland. Poppet en Cooky zijn klein genoeg om mee te mogen in de cabine.
In Eindhoven aangekomen staan daar 5 gezinnen in blijde verwachting en Nico & Anita, vrijwilligers van Ace, om bij de overdracht van de hondjes te helpen en de benches weer mee te nemen. Een hartverwarmend welkom wacht de honden, brokjes, drinken, knuffelen, kennismaken, ruiken aan elkaar.
Sjoerd wacht gespannen de komende gebeurtenissen af. Hij vergeet van de zenuwen dat hij nodig moet plassen en dat hem eigenlijk ook nog een grote boodschap dwars zit. Later, op weg naar de auto, een aardig stuk lopen, komt dat allemaal goed. In de auto vindt Sjoerd het leuk, hij kijkt nieuwsgierig naar buiten. Thuis aangekomen, mag hij uit de auto, maar dan slaat de paniek toe. Hij breekt letterlijk uit de auto, wij grijpen mis en Sjoerd neemt subiet de benen. Gelukkig rent hij een doodlopende straat in, zonder verkeer en met rustig benaderen en sussende woorden laat Sjoerd zich weer aanlijnen.
De kennismaking met Mattie, ook uit de Refugio, die op 1 september 2009 bij ons kwam wonen, verloopt rustig en zonder gedoe. Mattie vindt het allemaal wel best.
Na de kennismaking met onze puberzonen, vindt Sjoerd geen rust, hij sluipt rond en probeert zich zo klein mogelijk te maken. Hij wil onder geen voorwaarde in zijn mooie warme mand. Dan volgt het eten en Sjoerd stikt letterlijk van de honger, hij eet 2 van de normale porties in hoog tempo op. Knuffelen wil Sjoerd wel, als het rustig gaat, hij is schrikkerig en doodmoe van de reis en de zenuwen.
Maandag 15 november
’s Ochtends tref ik Sjoerd aan, liggend op een matje bij de voordeur, verstopt in het halletje, in de tocht. De arme ziel, hij voelt koud en ellendig aan. De tussendeur naar het halletje zit dus de komende weken dicht. Opnieuw weigert hij zijn warme mand. Het aanlijnen is een ramp, Sjoerd is doodsbang voor de riem en gaat er met de staart tussen de benen vandoor als we met de riem komen. Het uitlaten gaat wel goed, al is Sjoerd wel nerveus. Dan volgt het ontbijt en dat is feest! 2 sneetjes brood met smeerleverworst doen wonderen. Opnieuw durft Sjoerd niet te gaan slapen, hij sluipt wat rond, gaat dan van ellende zitten, zijn ogen zakken dicht en hij zit letterlijk te knikkebollen. Wat hebben we een medelijden met Sjoerd!
’s Middags krijg ik hem zover dat hij gaat liggen op een fleecedeken, schoongewassen en niet ruikend naar Mattie. Zolang ik er naast blijf zitten, blijft Sjoerd slapen, maar zodra ik opsta is hij ook weer in de benen. Dat wordt dus veel zitten vandaag, om hem wat rust te gunnen.
De eerste langere wandeling in de Uiterwaarden volgt, opnieuw gaat het super in de auto. Mattie en Sjoerd zitten gebroederlijk achter in de auto. Het uitstappen geeft wederom problemen, al was ik daar nu op voorbereid en ontsnapt Sjoerd niet. Een eindeloze snuffelpartij volgt door de Uiterwaarden van de Rijn. Sjoerd is wel wat bang, maar het gaat goed. Hij is wat aan de diarree en laat vreselijk stinkende winden.
Dinsdag 16 november
In de hoop hem wat zachter te kunnen laten slapen, koop ik een lekker hondenkussen voor Sjoerd. Zijn fleecedeken gaat er over heen. Na veel overreding gaat Sjoerd er voorzichtig op liggen, hij lijkt het lekker te vinden! Er komt wat meer rust en Sjoerd blijft zowaar soms liggen als ik opsta. Het arme beest is doodmoe. Hij speelt een beetje met mijn man, weer een mijlpaal! Soms probeert hij Mattie wat uit te dagen, maar die is te lui.
Als Sjoerd lekker ligt, volle buik, lege blaas, knort hij soms van genoegen. Daar raak ik dan bijna ontroerd van, alles komt goed Sjoerd! We hebben alleen veel tijd nodig en die gaan we nemen!
Sylvie Vleeming, Nederland
Geen opmerkingen:
Een reactie posten