Jolien in Spanje

Maandenlang keek ik ernaar uit,

terug in Spanje te zijn, bij hen die ons zo hard nodig hebben,

onze liefste honden, die elk een verhaal hebben, een verleden,

en dankzij ons een toekomst...

Je droomt en je hoopt op een beter leven voor hen allemaal,

en je hebt goede moed, elke dag opnieuw,

maar als je dan hier bent, in de COSTA DEL SOL, Andalusie, land van zon, zee en strand,

en van verderf, pijn en verdriet,

dan wordt het eens te meer zo duidelijk, beschaving is hier een onbekend begrip.. zeker voor de honden...

de Refugio is al jarenlang mijn batterij, ik kom hier om op te laden, om mezelf te herontdekken...

dit jaar toch zo anders,

elke dag een pupje dood, hoe hard we ook proberen hen te redden, only the strong survive, en dan nog verdomme...

voor de eerste keer naar El Paraiso geweest, vier hondjes mochten we kiezen, niet veel, maar toch vier hondenlevens die hier

niet eindigen, in dit dodenstation...

ik dacht dat ik het ergste had gezien toen ik vorig jaar LOS BARRIOS had bezocht,

maar PARAISO, het paradijs durven ze dit te noemen,

talloze hondjes, moeder met pups, die smeken alsjeblieft neem ons mee, laat ons hier toch niet achter...

je kijkt en ondertussen denk je, vier maar, jongens toch, vier hondjes van de misschien wel 200...
ik kon niet kiezen, hoe kan een mens dit wel, kiezen wie sterft en wie leeft... ik huilde en huilde,

mijn hondenhart deed zo verschrikkelijk veel pijn, als je al die lieve snoetjes ziet, covered in ticks,
Fabienne toonde me de oven, vanachter het hekken welteverstaan, want hier mogen wij niet komen,

je hoort tientallen honden krijsen en schreeuwen, hun tien dagen zijn voorbij, en dat geldt ook voor hun leven,

ik kijk en zie in een donkere hoek twee bange oogjes, een sukkeltje kijkt me aan, WAAROM zie ik hem denken... ik kon niet bij hem geraken, zijn tijd was om...

mannen, of beesten beter gezegd, roepen en schelden tegen de arme dieren, alsof hun dood niets betekent, en een mooie opruiming is, en geld opbrengt...

ik zie bijna niets meer door mijn tranen heen, ik ben mottig van de geur die hier hangt, en de sfeer, want aan de hokken hangen boxen, met klassieke muziek,

zo luguber en wreed...net als in auschwitz...

ik zie een ren met een pupje, een kleine beer, die temidden van alle ellende zit rond te kijken, als hij me ziet komen, komt hij naar me toegerend, zo van, ben jij nu mijn nieuwe mama...

ik kijk in zijn blauwe oogjes en weet, hij gaat mee, want een klein pupje van amper vijf weken, dat nu al moet sterven, dit is teveel, dit kan ik niet plaatsen...

een stomme spanjaard zonder hart, komt bij me staan en als Diane hem vraagt of er maar eentje is, lacht hij en zegt, no no no, MUCHOS perros... en dan komt er nog een pupje naar buiten, en nog een, en nog een en nog een, uiteindelijk zaten er wel vijftien pups in die ene ren... ik begon nog harder te huilen, als een klein kind, snel heb ik gezegd, ik neem er twee, maar toen hij in het hok ging, zag ik hem een klein podencootje van amper een maand oud, opzij duwen, zo van kom, uit de weg, jij telt niet mee... ik wist dat het ziek was maar ik zei tegen het monster, die wil ik ook nog... dus drie pups en 11 volwassen honden was het resultaat...

een vrouwelijke dierenarts, die alle honden mee afmaakt samen met de monsters, begon tegen me te praten, ik keek haar aan, door mijn tranen heen, en knikte zachtjes van nee, ze hield op met tetteren en keek me aan, haar hoofd werd rood en ze keek naar de grond, vervolgens nam ze de honden op en begon ze te chippen, zelden heb ik zo een haat gevoeld tegenover een mens, ik heb bewondering voor dierenartsen, maar voor haar, nee, zij is de titel van dierenarts niet waardig, ze zou zich moeten schamen, en nooit meer een dier aanraken...

alle hondjes die we hebben gered, waaronder een zwangere cocker, leven nog, behalve onze kleine podenco... we wisten het wel, maar toch doet het pijn als zo een klein hummeltje geen enkele kans krijgt... hij is eergisteren op 13 april overleden in de armen van onze studente... zij heeft de drie pupjes onmiddellijk in huis genomen, en de andere twee maken het voorlopig goed, ze zijn dolblij, beginnen speels te grommen en te blaffen, eten als kleine beertjes, en God ik bid dat ze het mogen halen, ze verdienen het zo hard, Atilla en Anais...

In El Refugio doen we zo ons best, om hen allemaal te redden, maar het is zo moeilijk, want elke dag komen er honden bij, aan het eind van de dag kan ik het niet meer aanhoren.

We hebben hem gevonden op de carretera, hij doolt rond in onze straat, we gaan terug naar Engeland, ze gaan hem doodschieten als je hem niet neemt enzovoort... als we op een avond aankomen na een dag van 14 uur, allebei stikkapot en naar niets meer verlangend dan ons bed, staat er een Spanjaard aan de poort van het asiel met een ronduit prachtige pup op zijn arm... tja ik heb hem gevonden op de carretera, zegt hij, en ik neem de pup uit zijn armen... Snel een telefoontje gedaan en het kleine Mastintje mag eventjes in opvang, vooraleer hij met mij meegaat naar Belgie...

We gaan naar Malaga Pound honden halen, ik schrik want de laatste keer dat ik daar ben geweest, was het nog een brik a brak van oude kartonnen dozen, grote bezinetonnen, oude afgedankte koelwagens enz... nu zit elke hond in zijn rennetje, met een deftig onderdak en vers eten en drinken...

We nemen KINO, ROBY, FIFIKE, BLOEME, THOR EN ODIN, MACHA, PONGO mee naar huis...naar de Refugio... hier hebben ze tenminste een eerlijke kans...

Als we buitenrijden staat Juan Carlos te wachten met een pup op zijn arm, en hij zegt, pfff dit hebben ze net afgegooid, een klein fluffy pupje, met een teek in zijn nek groter dan zijn pootje, ekkes, Fabienne zegt ach kom, geef hem maar hier, en zo vertrekken we naar de Refugio... het pupje, liefdevol KNOLLEKE genaamd door Dirk, zit veilig en wel bij Isabelleke in Alora...

Vandaag is noodgedwongen de dag van vertrek, eigenlijk zou ik gisteren al thuis zijn gekomen maar ze hadden mijn vlucht vervroegd, zonder me ook maar iets te laten weten, dus om 14 u stonden we op Malaga Airport, met onze honden, en ik zag BRUSELAS 14u35 staan... ik was lichtjes in paniek en samen met Fab stormden we naar de bureau van Brussel airlines.

Een ronduit boerse spaanse troela lachte ons net niet in ons gezicht uit, haar letterlijke woorden waren tja kijk wij hebben een mail gestuurd naar jou en daarmee is het voor ons opgelost, HET IS NU JOUW PROBLEEM!!! Ja maar madame, en al onze honden dan,, TJA HET ZIJN MAAR HONDEN HOOR... ik was furieus, ontgoocheld en kwaad, hoe kan een mens zo respectloos zijn... ik vroeg om kwart over twee, kijk ik heb nog twintig minuutjes, laat me vertrekken, ik kan dit nog halen... NEE de check in is gesloten... ik zeg ja doe hem dan terug open he mens!!!!!!! NEE DAT KAN NIET... Het ergste vonden wij dat ze jou verplichten om je mails te lezen als je met vakantie bent!!! Ik had de dag ervoor nog tot half twaalf s avonds emails zitten doen en ik heb niets ontvangen, het bewijs is er, ik heb GEEN mail gehad... in Belgie zeiden ze ja maar we hebben gebeld... niks gehoord hoor,, het zijn gewoon leugenaars...

ik moet nu vertrekken richting luchthaven, opnieuw met

CLAUDIO, CALINE, JESSY, ELIAS EN mijn kleine pupje...

Zij zijn gered, als we tenminste kunnen vertrekken hahaha....

fotos volgen...