Verslag van de adopie van Jolito

Ik wilde graag een hond, een ' tweedehandse' , en zocht op internet. Al snel trof ik de website van ACE en raakte enthousiast over één van de honden.
Ik nam contact op en enkele dagen later werd me een huisbezoek gebracht door Jessica en Diana.
Het was een leuk en interessant gesprek waarin ze me vooral vertelden hoe het werkt als je een hond adopteert en waar je voor kunt komen te staan.
Ik vond dat ze goed meedachten, bijvoorbeeld over het feit dat de hond in een gezin moest passen (mijn kinderen zijn 3 en 5).
Ik wilde graag dat 'mijn' hond aan het begin van de kerstvakantie zou komen, zodat we alle tijd hadden om aan de hond en de hond aan ons te wennen. Maar er waren niet genoeg vluchten meer om alle geadopteerde honden voor kerst naar hun baasjes te laten komen, waarschijnlijk ook niet voor de mijne.
Daarop kwam ik op het idee om mijn hond zelf te gaan ophalen.
Zo gezegd, zo gedaan.
Op 21 december vloog ik naar Malaga. Op het vliegveld werd ik opgehaald door Ton van den Broek, de penningmeester van Ace, die veel meer is dan penningmeester, zo bleek al gauw.
Hij ging met me naar de refugio in Malaga waar hij samen met Fabiënne Paques en vele anderen de boel runt. Het was er een enorme bedrijvigheid.
Bij de poort liepen een stuk of vijf vrijwilligers rond met ieder twee, drie, vier aangelijnde honden om ze uit te laten.
De honden kregen die dag ook een 'kerstdiner' van rijst met kip.
We liepen verder en dichter bij de verblijven van de honden aankomend kwam een kakofonie van geblaf me tegemoet, een geur van hond en hondenpoep. Bij de verblijven waren weer een handvol vrijwilligers druk met het opruimen van die poep, het schoonmaken van al die hondenverblijven. Ton laat me 'mijn' hond, Jolito, zien. Ik heb niet meteen een heel speciale klik met hem, ben ook afgeleid door die andere 299 honden, waar er tientallen bij zitten die ik ook leuk vind. Tijdens de rondleiding vallen me de bedrijvigheid op, en dat er echt overal honden zijn ondergebracht. Niet alleen in de hokken, maar in kleine buitenverblijven zitten moeders met kleintjes, binnen zitten moeders met nog kleinere, werkelijk achter iedere hoek zitten er minstens weer vier honden. Het is een enorme voortdurende klus om al die honden op te vangen, en ik krijg er meer en meer ontzag voor.

En dan komen er nog alle tochten bij die worden gemaakt naar het vliegveld om honden bij hun adoptanten te laten komen. Ook iedere keer een flinke klus van honden in en uit de reiskooi, wachten, formulieren invullen, meer wachten en dat allemaal als de douane meewerkt, als dat niet zo is, dan moet er nog meer zeilen worden bijgezet en is soms veel overredingskracht met bemanning van een vliegtuig nodig om de honden weer mee te krijgen met de voor hen geboekte vlucht. Nu ik dat allemaal zelf heb meegemaakt, ben ik vol bewondering voor al die mensen die voor de refugio werken, van hondenpoepopruimers, tot hondenuitlaters, tot handdoekenuitwassers, tot de dierenarts, de penningmeester en de spil, Fabiënne, die allemaal vele dingen meer doen dan hun oorspronkelijke taak is. Velen van hen hebben meerdere honden thuis die speciale verzorging nodig hebben, het werk voor de honden gaat 24 uur per dag door.

Later, in het hostel aan het strand dat Fabiënne voor me geregeld heeft, laat ik alles bezinken en realiseer me dat de hond die ik wilde toch de juiste zal zijn voor mij, hij viel zeker niet tegen, maar ik was zo afgeleid door al die andere... achteraf ben ik maar blij dat ik al een keuze gemaakt had. En die pakt uiteindelijk heel goed uit: de hond is liever, luistert beter, is zindelijker, speelser en vriendelijker dan eerdere honden die ik had. Onze kinderen, hartstikke bang voor honden, vliegen hem binnen een week om zijn nek. Natuurlijk zijn er vast ook wel eens verhalen van minder succesvolle adopties, maar mijn verhaal is er in ieder geval een waaruit blijkt dat het kan. We hebben enorm geboft met een organisatie als Ace die goed voor onze Jolito zorgde en voor heel veel andere honden!

Marike van Tienen,

Nijmegen, december 2008