Ons eerste jaar SHIN

Na het overlijden van onze Mechelse herder op 15-jarige leeftijd volgde snel de beslissing om een asielhond in huis te nemen. Via Pets.be maakten we kennis met Shin. En ja, spoedig was ons eerste hondje thuis, Myllie (de witte hond op de foto). De rest volgde snel, vrijwilliger worden, dat zag ik bijna onmiddellijk zitten. Het begon met inzameling van materiaal, eerst via kennissen, dan via aankondigingen binnen de organisatie waar ik werk. Flyeracties in dierenwinkels, huisbezoeken, vlaaienverkoop, stilletjesaan begon SHIN echt deel uit te maken van ons leven.
Dagelijks de website bezoeken, al die snoetjes en smekende ogen, het onrecht en de pijn die deze honden wordt aangedaan, dat hield me zo bezig. De drang om meer te doen begon heel sterk de bovenhand te nemen, ... een pleeghondje in huis nemen, zou ik dat wel kunnen? weer moeten afgeven ... is dat niet keimoeilijk? honderd en een vragen speelden door mijn hoofd. Antwoord op al die vragen kon ik maar krijgen door het te proberen. Dus in april was ons eerste opvanghondje thuis - Pelu, een heel klein hondje maar dat snel een grote plaats innam - haar start in Belgie liep niet zo goed, ze bleef maar diarree hebben, vermagerde zienderogen, gedroeg zich zo hulpeloos, uren hebben we haar geknuffeld, op schoot gehouden, in de armen gedragen... en ja, je kan het al raden .. na twee weken konden we ze niet meer afgeven en werd ze dus onze tweede familiehond. (zwarte hondje op de foto)
Toen volgde Tenderly (nu Lovly), zij vond snel haar thuis bij een vriendin die al heel lang een hondje wou, maar het niet deed omdat ze als alleenstaande fulltime werkende, vond dat een hond teveel alleen zou zijn. We staken de koppen bij mekaar en al snel hadden we de ideale oplossing, we werden "onthaalfamilie": Lovly wordt 's ochtends door haar baasje thuis afgezet, hier kan ze naar hartelust de ganse dag met onze honden spelen tot 's avonds... iedereen blij!
Dan was het de beurt aan Caesar, Manchito (nu Jacky), Martha (nu Kid), Ardi, Nell (nu Norah), allemaal zalige hondjes met hun eigen verhaal, de ene al wat zindelijker dan de andere (haha), dus emmer en dweilen staan altijd ergens in een hoekje klaar...Zoveel verschillende karakters, verschillende temperamenten.. de ene al wat uitbundiger dan de andere, maar met 1 grote gemeenschappelijk noemer, en dat is onvoorwaardelijke vriendschap geven en genieten van de aandacht die ze krijgen! Zelf verleg je je grenzen, je wordt geduldiger, je doet er alles voor om een terughoudende hond wat vertrouwen in te boezemen, je springt een gat in de lucht en doet ontzettend enthousiast als je - blauw van de kou - geduldig buiten staat te wachten tot het hondje snapt dat ie daar een plasje moet doen. En als je dan ook regelmatig al eens nieuws krijgt - en met Kerstmis een kaartje ontvangt van je ex-opvanghondjes en ziet dat ze het heel goed hebben, ja, dat doet dus echt deugd. Voor mij is opvangen (naast soms ook wat stress uiteraard) vooral een onbeschrijflijk goed gevoel!

Dit is zo'n beetje een samenvatting van ons eerste jaar bij SHIN, voor ons mag 2009 in dezelfde lijn verder lopen!

Mick Vandecauter