Spanjaarden in de Ardennen

Een tijdje terug boekte ik stiekem een lang weekendje ardennen voor de verjaardag van m'n vriend. Donderdagavond was het zover en moest ik stiekem de koffers pakken, de honden klaarstomen, eetbakken en eten mee, achterbank uit mijn auto halen,... Mijn vriend was helemaal het noorden kwijt toen ik de gps instelde op het onbekende adres... Het ging allemaal goed, en aangekomen in Barvaux, was iedereen wel vrolijk. Loeka die zag het helemaal zitten, zij kent ondertussen al "vakantie"...de Gandor, onze fosterhond, da is nu toch echt wel een SEUT van een hond; maar al bij al was hij wel braaf. Een paar krasjes op de deur, en ook de chambrant moest eraan geloven, terwijl mijn vriend en ik uit eten waren; dus ik was KWAAD als we terug thuis kwamen. Verdorie verdorie, bye bye waarborg... Maar ja 't was mijn eigen schuld, ik had hen maar niet alleen moeten laten de eerste avond... De volgende ochtend, de gemoederen waren bedaard, kleedden we ons warm genoeg aan, want we gingen een hele grote wandeling doen. Loeka met haar fluojasje, want het is jachtseizoen en ookal hadden we een wandelkaart met de jagerproof-wandelingen, zeker ben je nooit en God 'k mag er niet aan denken... Christof, ikke, Loeka en Gandor vertrokken, richting Durbuy. In het begin was het zalig, lekker fris aan de wangskes, een gezonde blos, kuierend langs de Ourthe...Loeka die liep los, zoals altijd, maar Gandor...pfff..zouden we het proberen?? Alee kom, hij heeft een fluo-halsband aan, wat kan er nu gebeuren, je ziet hier toch geen mens (het was pas vrijdag en dus nog erg rustig)...de voor Gandor zo verlossende klik van zijn riem die losging, was voor ons eventjes paniek...brrr...maar al bij al viel het goed mee, hij had wel last van een selectief gehoor, maar dat zal wel door het ruisen van de Ourthe geweest zijn zeker?? Na een uur of twee wandelen, Loeka die was al lang zo enthousiast niet meer, dat zag ik aan de hoogte van haar hoofd, en ik eigenlijk ook niet...maar Christof en Gandor, die voelden zich allebei nog kiplekker, die gingen met een drafje bergop, zonder ook maar één keer te puffen...Loeka en ik...wij hielpen elkaar erop, ik kon niet meer en zij nog veel minder... Het duurde en het bleef duren...maar uiteindelijk (na nog eens een twintigtal minuten verkeerd te zijn gelopen BERGOP), zagen we Durbuy liggen... Amai mijne frak... Daar iets gedronken, binnen kon niet met de honden; dus buiten dan maar...ijs- en ijskoud was het en dus dronken we ons drankje snel op (er was wel terrasverwarming maar die ober was duidelijk GEEN hondenvriend => zelfs een bakje water kon er niet af, dus terrasverwarming...NADA...jaja ca ne marche pas zeker...) Alee en dan moesten wij nog die hele eind terug???? Nog eens 15 km met een hond die steendoodmoe was?? Ik was ook doodop maar sssst ik wou een korte route voor Loeka ;-).... Ikke binnen in een tourismecentrum...alee nog 7 km te gaan.... Tegen dat het donker was, waren we terug in de chalet, amai....die twee rakkers hebben zich niet meer bewogen, die lagen gewoon k.o. Het was een rustige avond en de dag nadien hebben we een korte wandeling gedaan want ik was een beteke stijf...om het zacht uit te drukken... De volgende dag kwam mijn mama ook af met haar twee Shinners, Hera en Amani. En dat het podenco's zijn dat zal Barvaux geweten hebben!!!! Man man man...die kleinste, Amani, da valt mee, die is nog pup, maar die Hera (de eerste Shinner die ik ooit meebracht naar huis)...die is rotverwend...en heeft zo haar eigen willetje. Pas op, naar Loeka is ze zeer eerbiedwaardig, Loeka is de Alpha, en dat weet elke hond die bij ons binnenkomt, dus Hera zal nooit het gezag van mijn meisje proberen ondermijnen. Maar Gandor.......... die heeft het mogen bekopen...die wou spelen, en Amani vond het leuk, met die grote beer in de buurt, maar Hera die kon het niet verdragen, die duldde het simpelweg niet dat Gandor in haar buurt kwam of in de buurt van Amani. Dus knapte ze, zonder geluid, Loeka die sliep, en die had niet veel goesting om haar lekker plaatsje te verlaten (ze mocht nu eens bij mij in de zetel), dus die liet hen maar doen, serieus was het toch niet echt...Gandor was niet echt onder de indruk...die vond het eerder grappig...en deed lekker zijn ding. We gingen weer lekker wandelen, met onze vier SHINNERS... Ik vraag me af...zouden ze het weten van elkaar?? Zouden ze weten dat ze ooit alle vier de toekomst donker zagen? Dat ze geen hoop meer hadden op hun eigen thuis?? Tijdens de wandelingen die we samen maakten, als één grote familie, genoot ik meer dan ooit, toen ik hen samen door de velden zag rennen, gek en onnozel doen, lopen en springen, het kwijl en de modder droop van hen af...Het was een zalig zicht, mijn geluksvogels, Gandor is nog niet écht thuis, maar denk niet dat hij daar veel last van heeft, hij geniet evenveel als de andere drie, hij is gelukkig en dat verdient hij, onze loebas, onze gevoelige seut, 't is zo een schatje...ooit valt er wel iemand op zijn flabberkoppie, en in tussentijd blijft hij lekker bij ons, hier loopt hij niet in de weg, met zijn 60 kg...hij hoort erbij voor mij... De dag nadien maakten we nog een grote wandeling, nadat we de chalet grondig hadden gepoetst en de krassen op de deur een beetje minder zichtbaar hadden gemaakt met speciale was... Daarna was het tijd om naar huis te gaan, maar eerst nog iets drinken, Loeka en Gandor konden wel eventjes in de auto, de temperatuur was ok en de raampjes op een kier, we hadden nog zo mooi een koffer tussen de voorzetels gestoken en deskundig vastgemaakt met een sjaal aan het stuur, zodat de Gandor ZEKER niet vooraan kon komen zitten (hij doet dat graag, waarom weet ik niet)...na een uurtje kwamen we terug aan de auto, na een laatste blik te hebben geworpen op het romantische Durbuy... en toen kreeg ik ineens een akelig gevoel; mijn dubbele pinkers stonden vrolijk te knipperen tussen de andere auto's...maar mijn batterij van de auto die heeft niet veel nodig om plat te zijn... Gandor lag lekker te knorren op de voorzetels, totaal niet geïnteresseerd in mijn woordenstroom, "Gandor hoe is't mogelijk!!!", had zelfs geen intentie om rechtop te gaan staan... Christof probeerde de auto te starten...niets...niets...NIETS!!!!!! Daar stonden we dan...in hartje Durbuy... gelukkig was mijn mam nog in de buurt...duwen dan maar. Door de hoofdstraat van Durbuy duwden we mijn karretje verder...met een rode kop, iedereen keek ons lachend na...tot we ineens het verlossende geluid van mijn motor hoorden....en onze reis naar Moerbeke konden aanvatten... We zijn veilig thuis en onze hondjes...die liggen alweer lekker voor de stoof...aan het nagenieten... Groetjes Jolien, Loeka, Gandor, Hera en Amani

Gandor, Loeka en ik net voor onze grote wandeling

Loeka en ik

Gandor en ik na de wandeling - lekker knuffelen

onze vier shinners, Loeka, Gandor, Hera en Amani