Romeo...

De regen en het kille weer is niet alleen aan de buitenkant zichtbaar, vanbinnen voel ik me - en ik niet alleen - nogal onrustig, een beetje onzeker, een tikkeltje nerveus en triest door alle omstandigheden die SHIN treffen...
Maar vandaag, 2 december, een bijzondere dag voor mij; en voor vele anderen; vanmorgen begon het al goed zenne...Ik moest om 6u30 uit mijn nestje, maar typisch, overslaap ik me toch wel zeker... Verdorie, om 7u schiet ik wakker, spurt naar beneden, Loeka ligt in de zetel, die deugniet, ze weet nochtans dat ze niet mag, ze heeft een kussen waar ik zelfs op zou willen slapen, maar alee kom, geen tijd om van mijn oren te maken, snel snel tanden poetsen, mijn haar kammen en rap ne klodder mascara op mijn toet en zo moet het dan maar. op het operatiekwartier was het druk, rennen, rennen, de ene patiënt was nog niet wakker of de volgende ging al onder narcose.
Eén voordeel heb je wel, zo gaat het snel.
Alee 16u06, ik heb gedaan....niemand komt me aflossen, weeral typisch, en ironisch, op een dag dat ik moet spurten, zijn ze te laat. Uiteindelijk om 16u25 uit de kliniek geraakt, mijn ventje, de schat, speciaal verlof gevraagd om mee te gaan naar zaventem en vluchtbegeleiding te doen (en te zeggen dat hij er eerst wel wat tegen was)... Alee hup, weg waren we, richting Brussel. Ja lap sigaar, file. We waren nog geen vijf minuten aan het rijden en het was al van da. man man man, een uurenhalf hebben we in de file gestaan, ik kwam uit de kliniek om half vijf en om half zes landden de hondjes; kan je het je voorstellen???
Ik zat al volledig te sterven van de zenuwen - ik ga het niet halen, ik kom grandioos te laat, en ik moet vluchtbegeleiding doen!!! Al aant zagen tegen mijne cherie dat het sneller moest, maar ja hij kan er moeilijk over springen, dus na mijn kuur van woede (heb da wel vaker :-)), waren we na een uurenhalf dus (dat duurt en da blijft duren als je gehaast bent), eindelijk voorbij A'pen. We hebben echt doorgereden, en ik, de bangerik op de autostrade, heb mezelf zitten uitlachen omdat ik nu in plaats van te zagen dat hij te snel ging, aan het reuten was dat hij te traag ging!! Aangekomen op Zaventem, ik lopen naar binnen, die van mij erachteraan, aant zagen dak zeker nie moest wachten zenne :-))
Ik kwam binnen en de ontlading was dan ook groot toen ik Marcske zag komen met de kooien. Fioeuw net op tijd. Alee snel naar de busparking, en de dutskes uit die kooien laten. Eindelijk onze Chably, de lucky one vandaag, net zoals de anderen, maar hij zat toch al lang in het asiel, net als Oldy en Molly, ook Cedric zat er al veel te lang. De adoptanten zagen er tevreden uit met hun nieuwste gezinslid, Nel die kreeg spontaan nen dikke knuffel toen ik doorhad dat ZIJ Molly had geadopteerd, en toen ze er allemaal uit waren, bleef er nog één kooi over; aah die zal dan voor mij zijn, de Romeo. Marc liet hem eruit en ik moet zeggen, ik was er efkes niet goed van; zo ne kastaar man!!!!
Wa een beest!!!
Amai, ik die rap in mijne vriend zijn armen geduwd, hier wandel er eens mee :-) Romeo blafte ne keer, da was echt zoals een leeuw, zo nen echo!!!!!!! Iedereen keek zo eens van Huh?? Was da?? Hihi...Ik constateerde dat die dus tot net iets onder mijn heup komt....Ik ben 1m64...hij is echt megagroot...Alee, time to go...wou die nog nie in de auto he man! Nie willen, die was echt bang, ik was al in paniek, oh nee, wa nu gedaan...Uiteindelijk toch efkes doorgezet, mijn onzekerheid aan de kant geschoven en hem erin gezet...Na een mislukte poging, bleef hij uiteindelijk toch ter plaatse. Op weg naar huis kwam mijn autostradeschrik toch terug boven; het regende, de romeo stond quasi de hele tijd recht en we zagen dus niets meer door de achterruit aangezien hij net niet tot aan het plafond van de auto kwam :-))) Na een uur waren we thuis, hem snel bij Loeka gelaten, die reageerde enthousiast, echt zo heb ik haar nog niet gezien, zo blij was ze (normaal is ze eerst al wa "dweis")...Alee die twee zijn een wreed schoon stel, zowa dezelfde kleur, alleen is Rommeke toch een tikkeltje groter. Hij wou dan eerst nog nie binnen, hij was wel wa bang ze, maar met een goed bakske eten en een schoon teefke die zo ne keer lief kijkt, kan je wonderen doen, en op dit eigenste moment liggen ze samen voor de "stoof" in de living...Het is hier wreed stil moet ik zeggen....Ik ben blij dat we er vandaag weer samen voor hebben gezorgd dat weer 10 honden gelukkig zijn...En morgen is er nog een vlucht!!! Alee ik kruip in mijn beddeke, met mijn twee kalven hier...ben blij...en romeo, tis een dotje, echt zo een liefke, een hele zachte hond, als hij met zijn koppie op de keukentafel komt liggen, of aan het raampje van mijn microgolfoven snuffelt :-))) en nog een voordeel; ik hoef me niet meer te bukken als ik hem wil strelen, de ideale maat dus :-))
Foto's volgen!!!!!!
Groetjes van ons
Jolien en co