Fosteren: een passie

Vanaf het eerste moment dat ik in contact kwam met SHIN en alles wat daarbij hoort, wist ik al dat ik ooit fostergezin wou worden. Toen ging dat niet, aangezien ik nog thuis woonde en we daar een rottweiler en een pitbull hadden die, om het zacht uit te drukken, het niet zo goed met elkaar konden vinden. Bijgevolg zaten die dus altijd gescheiden. Bovendien hadden we na mijn eerste reis naar El refugio ook al 1 shinner, Hera, onze podenco met de manke poot. Ik leerde mijn vriend kennen en trok na een jaar bij hem in. Mijn pit Wodan – voor de meesten die me kennen een bekend verhaal – heb ik dan moeten laten inslapen omdat die ons steeds aanviel. Er was echt geen andere keuze, we hebben alles geprobeerd om hem te kunnen houden maar het heeft niet mogen zijn…Zijn foto’s staan tussen onze andere honden en we proberen hem te herinneren als de lieve, gekke, komische, schattige, mooie hond die hij ooit was…

Zo kwam Loeka in ons leven (Amalia)…
Kort na haar aankomst, verhuisden we naar ons eigen huis, mét tuin J…Ik zag het al volledig zitten en nam contact op met Carine. Maar er was hier iemand die nog niet op de hoogte was van mijn plannen…mijn vriend…Na lang zeuren en bleiten (a girl’s gotta do what a girl’s gotta do, nietwaar), kon ik hem overhalen. De afspraak was: 1 hond per keer en stoppen met fosteren de dag dat ik afgestudeerd was (zo een 4 maanden later)… Natuurlijk poepie…

Het begon met Pumba, een klein, lief, niet direct mijn type, hondeke…Een pupje, een mannetje…dat ging allemaal vlotjes en al bij al heeft die hier maar enkele weken doorgebracht, voor hij werd geadopteerd door Ludo en Madeleine. Pumba noemt nu Basil. Ik wist dan al dat dit echt iets voor mij was!! Na Pumba’ke was het al snel tijd voor de volgende: Thorreke. Een klein, pluizig, wit bolletje wol. Maar janken dat dat ding kon!!! Ik snapte niet dat er zoveel lawaai kon komen uit zo een klein lijfje!! Gelukkig was dat alleen de eerste dagen. Samen met Thor kwam ook Nanou in ons gezin, de dochter van Prada, weliswaar niet gepland maar toch.…Oepsie…toen waren ze al met twee… Ik vond het allemaal grappig, mijn vriend iets minder, maar toch liet hij het toe (omdat hij me wel kent en weet dat ik, als het op honden aankomt, toch mijn eigen zin doe)…Thorreke was al gauw geadopteerd door Marie-Jeanne…het zou een klein hondeke blijven dachten we…ja niet dus… zie geluksvogels…maar desalniettemin is MJ wreed content met haar Sultan (zijn nieuwe naam). Nanou was een ander paar mouwen…soms heb je dat…weet je, zo een klik in je hoofd, of hart, of toch ergens, die zegt o jee ik ben verliefd op dit hondje…En dat was bij Nanouke dus het geval…al snel was er interesse bij de buitenwereld…niet moeilijk, echt zo een schattig ding!!! Maar dat bleek telkens niet door te gaan, en dus bleef Nanou toch enkele weken hier – tot mijn groot jolijt… Ondertussen was ook Mokka aangekomen bij ons, toen waren ze weer met twee…Ik kom seffens nog terug op Mokka. Verre familie van mij waren net hun woefje verloren en wilden dus een nieuwke…na een bezoekje was het al snel duidelijk dat dat dan Nanou ging worden… Ik mocht haar direct achterlaten en man man man, wat heb ik dan gehuild!!! Maar ik wist dat ik haar niet kon houden want dat betekende het einde van mijn fosteravontuur…Dus was het op de tanden bijten en doorgaan…Toen was Mokka nog hier…een grappig ding, in één woord ; verfomfaaid J. Een ruwharig, jack russell achtig, teckelmix, hondje. Maar hoe langer hij hier was, hoe leuker ik hem ging vinden… Mokka, die ik dan gedoopt heb tot Flo, is geadopteerd door Hilde en haar gezin!!! Dat zat echt goed en zo waren we weer fosterhondloos…Nou dat kon echt niet voor mij hoor…Ik vond het altijd zo moeilijk om eentje te kiezen, want ook al zei ik elke keer tegen mezelf, kies een hond die jou niet ligt, ik deed telkens net het omgekeerde.

Lucio, de zwarte galgo/pointer, die al een jaar in het asiel zat en die ik nog kende van mijn laatste werkverlof in El refugio, verdiende ook een kans, en dus kwam hij naar België. Ik noemde hem Hova, genaamd naar de mier uit die tekenfilm over mieren…gewoon omdat hij nooit opgemerkt werd…net zoals een mier… Wel, ik dacht, Hova die gaat hier echt wel lang blijven, maar nee hoor…Goedele en Jeroen adopteerden hem twee weken later en haalden zo hun tweede shinner in huis. Ze gaven hem de wondermooie naam…Luca J. Ik was verbaasd dat het zo snel ging en zo was ons huis weer veel te leeg. Na Hova kwam Poppy bij ons, een jackrussell-chihuahua?? Een klein teefje, en ik die een hemelse schrik had van twee teefjes samen, was weliswaar ontroerd toen Loeka lag te spelen met het kleine ratteke. Poppy was in een mum van tijd weg, geadopteerd door Marina… Ondertussen was mijn fosterperiode al lang verstreken, maar ik was nog lang niet van plan om te stoppen ;-). Mijn vriend heeft een enkele keer gevraagd of ik nog niet ging stoppen, zoals beloofd, maar ik heb gewoon gezegd dat ik ermee doorging…heb wel moeten beloven dat hij dan een moto mag kopen…maar kom, het ene plezier is het andere waard. Ik ging dan terug naar Spanje in september en ging er zelf twee kiezen om te fosteren… Zo kwam ik bij Beertje, een mechelaarke die Kerry zelf had grootgebracht met de fles, en die nu terug was gebracht door zijn adoptiegezin. En ik nam ook Amani mee, een mini mini podenco, voor mijn mama. Ze wist het alleen zelf nog niet, maar dat was ook het geval bij haar eerste shinpodenco Hera. Amani en Beer waren een wereld van verschil; Amani was een echt dotje, een liefje, een troeteltje, een schatje!! Die sliep braaf in de bench en die hoorde je niet, deed niets in huis, kon mooi loslopen, likte je helemaal af en was zo schattig!!!!!!! Ik stelde hem voor aan mijn mammie…en ja hoor, I did it again…shinner nr twee (en ook podenco nr 2) werd geadopteerd. Zijn longontsteking overleefde hij weliswaar, ook al was het een moeilijke weg…

Maar Beer??? Dat was iets anders…Ik werd gewoon dol van dat beestje…die jankte, die beet alles kapot, mijn kasten lagen elke dag uitgeruimd, mijn ijskast stond open en de ketchup kwam je tegemoet…hij zat gewoon lekker zijn grote boodschap te doen in de keuken, nadat je net een kwartier met hem in de gietende regen had gestaan, in de hoop dat hij het ging doen…en als ik hem dan snel opnam om hem terug buiten te zetten, deed hij gewoon lekker voort…op mijn schone schoenen…Als je ’s ochtends binnen kwam, begon hij te plassen, en niet een klein streepje, neeeeeeeeeee een hele grote plas!!! Dat was zijn manier om hallo te zeggen…maar ik dacht altijd dat deemoedsplassers maar enkele druppeltjes verloren… Als je thuis kwam, sprong hij met zijn modderpootjes tot in je gezicht, en zette zijn nageltjes eens flink in je billen… Beer was vermoeiend, zo vermoeiend…maar ook wel heel lief, en ik had beloofd aan Kerry dat ik voor hem zou zorgen met de meeste liefde, dus dat deed ik ook. Ik hield van Beer (en nog steeds), ondanks zijn geniepige streken…het was een pup en hij had nooit opvoeding gehad…Dus ik kon niet echt kwaad zijn op hem… Het was een intensief proces, die paar weken dat hij hier was, maar geduld loont en Sarah en Seppe adopteerden hem. Beer gedroeg zich voorbeeldig…de meeste slechte manieren hebben we eruit gekregen, gelukkig maar!! Het gaat nu ook heel goed met hem, hij is wel nog een beetje deugniet…maar zijn baasjes houden zoveel van hem, ze nemen het er graag bij. En hondenschool doet wonderen hé…
De dag dat Beertje vertrok, moest ik Nieblo gaan halen op Zaventem, een hond die Fabienne en ik zelf redden uit Los Barrios in september. Ik kon niet op twee plaatsen tegelijk zijn en dus was mijn vriend een beetje verplicht om zo zijn eerste adoptie af te ronden. Ik had alles klaargelegd, had zelfs een brief geschreven voor de baasjes van Beer, en had piekfijn uitgelegd wat hij allemaal moest doen. Dat verliep allemaal vlotjes en net toen Beertje vertrok, zette Nieblo zijn eerste stapjes in het voor hem zo onbekende gras in onze tuin. Het was nat!!! Nieblo werd in bad gefoefeld want het was nodig, zijn klitten werden vakkundig humhum weggeknipt, zijn oogjes en oren uitgewassen en nageltjes geknipt. Hij onderging het hele karwei voorbeeldig en drie uur later was hij klaar voor de foto’s…Wel Nieblo is momenteel gereserveerd en zondag as komen zijn baasjes hem ophalen. Super hé!!! Het gaat allemaal zo snel!!! Tussenin gingen we ook nog Speedy (nu Sparky) ophalen op zaventem, die dan in foster ging bij Ria en Robert. Speedy (Sparky) bleef maar drie dagen bij ons. Dus als je Speedy er niet bij rekent, ga ik nu beginnen aan de TIENDE fosterhond in ons gezin!!! En daar ben ik zo blij om!!! De tiende is toch wel een tikkeltje speciaal J !! Ik ben begonnen in mei…en we zijn nu zes maanden verder…ik zou het fosteren niet meer kunnen missen…het hoort erbij voor mij, het is mijn missie, mijn doel in het leven… Loeka die staat altijd naast me, en die accepteert het allemaal, mijn speciale meid, want als zij zegt neen, dan is het neen, maar in dit geval zegt ze ja…voor haar soortgenoten… En ok…ons huis is een bouwwerf, en we moeten opletten dat de honden niet in het steengruis kunnen trappen, we maken zo weinig mogelijk stof, het is niet echt gezellig bij ons, kan ook niet, het is eerder een ruïne…maar de honden zijn weg uit Spanje, ze krijgen goede voeding, een warme mand of bench, we hebben een ruime tuin waar ze “hond” mogen zijn…en binnen…ach wij bekijken het positief; als ze al eens in de chambrant bijten…die moeten er toch af binnenkort (wat natuurlijk niet wil zeggen dat we het toestaan)… En zo zit ons fosterverhaal in elkaar… we zijn blij dat we hen al hebben kunnen redden, en we gaan zeker door…en door…en door…

Fosteren, het is zo mooi…

PS: de volgende die komt…ik zal het al verklappen…tis Romeo!!
Groetjes van Jolien en fosterzus Loeka