" Aanvraag adoptie" voor Chably...

Beste Carine,

Zopas heeft een hele goede vriend van mij uit Limburg 'Trixie' geadopteerd. Komende donderdag zal Trixie vanuit Opglabbeek worden overgebracht. Eerst moet de afsluiting van de tuin hier en daar wat veiliger gemaakt worden, maar dat vraagt even tijd omdat er sneeuw ligt in Limburg en het er bitter koud is. Vandaag gaat de nieuwe eigenaar zijn toekomstig troeteldier echter al opzoeken met zijn kleinkinderen.

Loe, zo heet hij, geraakte maar niet over het verlies van zijn 'Nina' heen. Nina werd in Coin, dus op een 30-tal kilometer van Màlaga, opgeraapt. Ze was toen nauwelijks een half jaar oud en had een zware longontsteking.
Nina heeft heel wat tijd bij mij doorgebracht, zowel in Coin als in Limburg. In het begin verplichtte ik haar eigenaar -mijn toenmalige partner waarmee ik nog altijd goed bevriend ben- zoveel mogelijk met zich mee te nemen. Hij had toen nog een fotozaak maar kwam bij mij eten en slapen. Nina werd dus in een mandje, vanvoor op de fiets van mijn vriend, meegenomen. Ikzelf had destijds in Limburg een afgesloten tuin, maar hij heeft er nog altijd een veel grotere, terwijl ik al zes jaar op een appartement in Aalst woon.

Nina werd 16 jaar oud, maar kreeg al een drietal jaar pilletjes voor haar hart en nieren. Ik kookte zoutloos eten voor haar. Ze hoestte echter steeds pijnlijker en kwam niet meer blij uit haar mand als ik haar, eens per maand, opzocht.
Er werd door de dochters van Loe een koffietafel voorzien toen Nina uit haar lijden verlost werd. Ikzelf reed die week tijd drie keer naar Limburg om Nina's treurende eigenaar bij te staan. Nina ligt onder een bloemenbedje van viooltjes begraven in de tuin en heeft een grafsteentje met haar naam op. Ik heb haar naar haar grafje gedragen en Loe, haar baasje, is in de kuil gaan staan zodat hij haar zachtjes kon neerleggen. Hij heeft haar nog met droge bladeren bedekt voor ik hem naar binnen stuurde en zelf het grafje dichtgooide. We huilden uiteraard allebei tranen met tuiten. Twee ouder wordende mensen, maar juist daarom zo gehecht aan wat ons dierbaar is.

Ikzelf heb heel mijn leven 'abandonado's' een goede thuis gegeven. Zowel in Zuid-Spanje als hier in Vlaanderenland. Een van hen, een reuzegrote herder, leed zelfs aan leismaniosis. Ik heb hem daarvoor laten behandelen door Hilde Coenen uit Heusden-Zolder. Drie jaar later heb ik hem echter moeten laten inslapen omdat die ziekte ongeneeslijk is. Ik ben nog naar Vallenciennes in Frankrijk gereden voor een tweede kuur omdat de medicatie hier niet langer verkrijgbaar was, maar ook daar was ze in geen enkele apotheek voorradig. Ik heb onze Stakker- een heel toepasselijke naam op het ogenblik dat mijn lievelinghond in Coin de berg afwankelde- nog maandenlang kousjes en lederen overschoentjes gemaakt om zijn zieke poten te beschermen als we op het plein achter mijn huis gingen wandelen. Toen echter ook in zijn muil open wonden verschenen en hij erg veel pijn kreeg door heupdysplasie heb ik hem moeten laten inslapen. Ik ben hem eigenhandig gaan begraven aan de rand van het dennenbos waar de wei van een tante uit Gruitrode zich bevindt. Ik kon de gedachte niet verdragen dat Stakker in het vilbeluik zou eindigen.
Er hangt hier nog altijd een foto waarop ik Stakker in mijn armen houd. Je smelt gewoon als je de verbondenheid ziet tussen hond en baasje. Van Nina staat er ook eentje op een tafeltje in de woonkamer. Allebei waren het honden uit Spanje.

Een van de dingen die ik niet langer aankon in Spanje was het zien van al dat hondenleed. Ik kan je verzekeren dat ik er wat gezien heb! Ik kon immers niet alle honden opvangen die ik daar zag lijden. Nog steeds kan ik het beeld niet vergeten van een teefje dat met haar jongen op een stinkend open stort rondliep. De randen van haar oren bestonden uit niets anders meer dan dikke bobbels..... van volgezogen teken. Mijn hart bloedt nog altijd als ik daaraan terugdenk. Van Stakker heb ik twee dagen lang, uren aan een stuk, de teken afgehaald. Ze zaten met tientallen samen in elke wonde die ze veroorzaakten op zijn lichaam, en daar was hij mee bedekt. Geen honderden, maar duizenden teken leken het te zijn. Onvoorstelbaar! Een hele namiddag lag hij de tweede dag op zijn rug in mijn bad om teken op zijn buik en onder zijn oksels te laten verwijderen. Hij liet het zonder de minste agressie gebeuren.

Ik heb nu al bijna zeven jaar een hondje dat mij gebracht werd omdat de eigenaar voor twee weken naar het ziekenhuis moest. Daar kwamen nog eens twee weken bij. Toen ook die voorbij waren verdween de eigenaar spoorloos. Zijn huis was onbewoond en zijn gsm-nummer afgesloten. Hij had me niet eens de naam van zijn hondje gegeven. Ik heb haar dan 'Watje' genoemd. Ze was niet ingeënt, had geen identificatienummer en was zelfs niet ontwormd. Daar zorgde ik dus voor, alsook voor de sterilisatie.

Als ik Chably zie, dan kijk ik in de grote oogjes van Watje. Chably is een wat ouder reutje lees ik. Hij is in een dekentje gewikkeld. Watje kruipt soms ook onder de donsdeken bij mij als ze het koud heeft. Het appartement is nochtans nooit echt koud.
Watje kan enkel van een grote tuin genieten als ik naar Limburg ga. De rest van haar dagen moet ze op mijn appartement slijten. Ze is echter uiterst zelden alleen, en al zeker nooit lang. Ze gaat immers overal waar dat enigszins mogelijk is met mij mee. Ofwel in de auto, ofwel in een mandje voor op mijn fiets. Zo doe ik ook meestal de boodschappen. Je gelooft niet hoeveel mensen ons met lachende gezichten bekijken hier in Aalst!
Verder ga ik vier keer per dag met Watje buiten. Ik woon in een zeer rustige straat wegens geen doorlopend verkeer. Verderop versmalt de straat en loopt ze dood. Dat zal wel altijd zo blijven omdat daar een bemiddelde familie woont temidden van grote parken. De vader heeft er zijn luxueuze villa, de twee zoons een kasteeltje en een villa in de stijl van een jachthuis. Watje mag van een van de eigenaars op diens domein gaan stoeien met de twee honden.

Als jij er niets op tegen hebt dat Chably op een appartement terecht komt bij een bijna 65-jarige hondenliefhebster, dan mag je de overkomst van Chably voor mij regelen. Ik denk wel dat ik alleen al met bovenstaande feiten kan bewijzen dat ik in staan ben om Chably een zalig leven, en Watje een leuke vriend te bezorgen. De beperkte ruimte van mijn appartement zal ik met alle mogelijke liefde en aandacht compenseren.

Laat je me gauw horen hoe we de adoptieprocedure zullen regelen?

mvg

Mady