Uit het dagboek van Puli Herfstkamp Puli en Leon deel 1

Zaterdag, 25 oktober 2008 10 uur. Oke, we zijn ermee weg. Alle kids, bagage en honden in de auto's gestouwd en ribbedebie! Zoals steeds springt, kruipt en vliegt Leon door de auto en ikke zit te bibberen als een espenblad aan de voeten van mijn vrouwke. Ik was blij toen we aan DE KEET (zo heet dat daar) in Beveren aankwamen. Ik herkende dat meteen, ah ja, dat is nu al mijn derde kamp ,he. Voor de Leon was alles nog nieuw en hij keek verbaasd naar de drukte. Maar dat is nu iets raar met die hond,se. Eerder wat die voelt en ziet dien is altijd zo vol energie en die springt en rent langs alle kanten. Ik zei nog tegen hem: "Leon, jong, doe het eens wat kalmer aan, het spel moet hier nog beginnen." Onze vrouwtjes hadden besloten om dit keer de tipi's niet op te zetten. Té modderig, té nat.
Nu, voor mij niet gelaten,in de tipi of in de schuur, op kamp slaap ik altijd dicht bij mijn vrouwtje.Wat kan een hond méér verlangen. Nadat de boel min of meer georganiseerd was floot mijn vrouwke ons in een cirkel. De Leon kent dat nog niet en die gaat altijd in het midden staan. Ik zeg wel wat hij moet doen,maar dien knul luistert niet naar mij, die wil altijd alle aandacht op zich trekken. De vrouwkes zeggen, "laat 'm maar, hij leert het nog wel." Ondertussen was de zware mist opgetrokken en de zon scheen vrolijk aan de heldere hemel. Daarom gingen wij een grote wandeling maken naar de kasteelheuvel (wij noemen die plaats de heuvel van de "Little Big Horn") Maar het stappen was erg moeilijk vanwege de regen van de vorige dag. Je moet weten, dagboek, dat de grond daar pure klei is. De wegen waren modderig en glad. De tweevoeters hun schoenen wogen meteen een paar kilo's meer en onze buiken en poten kon je beslist vuil noemen.
"Da's niks" hoorde ik mijn vrouwtje zeggen,"straks valt dat er wel af" Maar niks was minder waar. Die klei bleef aan onze buikjes kleven , het leek alsof we ijspegels aan hadden hangen. Dat werd wassen en borstelen natuurlijk. However! Terug naar de wandeling.
Natùùùùùùrlijk moest de Leon op kop lopen. Dat kon ik als een "zichzelfrespecterende" hond niet laten gebeuren en ikke ook naar voor,he.Nu trokken wij zowat de tweevoeters en onze vrouwkes gaven ons vlug door aan de sterkste kids. Op de heuvel hebben ze ons even losgelaten en daar hebben we lekker gestoeid maar niet zo lang, want de heuvel is precies populair bij andere hondjes.
Kwam daar toch plots een gevaarlijk blaffend en grommend hondje dat helemaal niét met ons wou spelen en deed alsof hij ons wou aanvallen. Zo'n klein prutske, ge moet maar lef hebben, hé? Dus wij terug aan de lijn. Ikke aan de lange lijn en de Leon aan de korte. Nu telkens ik aan de lijn ben pas ik mijn tempo steeds aan aan diegene die de lijn vastheeft. De Leon natuurlijk niet, die trok de kids door het slijk van de heuvel af. Hoe dié eruit zagen! Ik moet daar geen tekeningetje bij maken, hé? Teruggekomen in De Keet, zijn wij alletwee zo'n beetje uitgeput neergevallen en hebben we een dutje gedaan.
'sAvonds was het feest. Onze twee vrouwtjes verjaren in dezelfde week (met 20 jaar ertussen weliswaar). Ieder jaar laten zij een grote taart maken met versiering in marsepein. Wij waren er als de kippen bij voor een stukje taart, helaas vingen wij bot. Al die lekkere dingen zoals marsepein, créme à la dinges enzo schijnen ongezond te zijn voor viervoeters, SAYS WHO!!!! Wij kregen wel een paar speciale snoepjes, alsof dàt hetzelfde is! Toen het bedtijd was en de kids naar de vroegere hoozolder trokken om in hunne slaapzak te kruipen, liep dien Leon toch wel mee naar boven,zeker! Ikke niet, want dat is wat tweevoeters een "open trap" noemen en ik loop daar alleen maar op wanneer het écht nodig is.Ik vind die trappen gevaarlijk, maar de Leon kent geen gevaar.
Toen alles rustig werd en onze vrouwtjes zich naar hùn slaapzak sleepten moest de Leon eerst in de bench, ah ja, dien stopt niet met ronddollen en wij hebben ook ons nachtrust nodig hoor.Heel eventjes is hij dan de zielige toer opgegaan, zo'n beetje janken om op de vrouwtjes hun 'betere natuur' te werken. Maar die deden alsof ze het niet hoorden. En midden in een tweetonig jankje viel hij als een blok in slaap. Ik nestelde me tegen mijn vrouwke aan en vertrok ook onmiddelijk naar dromenland.
Wordt vervolgd...........