Jép, that’s me !
Hello dagboek,
Lang geleden dat ik nog iets in mijn dagboek geschreven heb,maar je weet toch dat het leven van een NAIS scoutshond héél druk is.
Maar nu wordt het toch tijd dat ik één en ander over mijn Schotland reis vertel.
Jongens,wat was dat ‘fun’!.
Ik heb gestoeid, ik heb gerend, ik heb gezwommen, (in de beek weliswaar, NOOIT in zee “I’am no salty dog”.)
Maar het allerleukste was toch wel dat ik als een pijl uit een boog achter een hert ben aangegaan.
Mijn jachtinstinct kwam boven tot mijn opperste vreugde. Helaas, mijn baasjes konden die vreugde niet delen. Mijn vrouwtje zag in haar verbeelding al een bloedbad voor haar ogen en ze zag mij al verloren ronddwalen in het woud. Alsof ik zo’n snel hert zou kunnen vangen enne... zou ik de weg niet terugvinden? Kom nu,ik weet best wel waar mijn warme nest is hoor.
Enfin, toen ik kliedernat en doodmoe terugkwam van de jacht kreeg ik wel naar mijn voeten,hoor. Maar dat was vlug vergeten.
Op de boot mocht ik bij mijn familie in de kajuit slapen. We hebben samen de kennels op het bovenste dek bezocht en daar zaten ocharme twee hondjes heel triest voor zich uit te kijken. Dat vonden wij erg en waarom moest dat nu?
De kajuiten voor mensen én hun honden waren heel comfortabel. Gelukkig was dat niet voor mij bestemd. De drie weken vlogen om.
Toen we terugkwamen kwam ik al direct mijn Shin buur Toby tegen, jongens is die al groot zeg, maar nog even lief en vriendelijk.
Ik denk dat ik binnenkort een nieuwe kameraad ga krijgen. Hakata, de andere leidster van de NAIS scouts staat op het punt om Leon te adopteren.
Wij zullen dan elke zaterdag samen kunnen zijn en natuurlijk zal hij ook mee op kamp gaan. Dat knulletje gaat zijn geluk niet op kunnen.
Ik weet waarover ik praat!
Lief dagboek, geniet maar van mijn foto’s en tot wederenschrijfs,hé,
Knuf en snuf van Puli
Hello dagboek,
Lang geleden dat ik nog iets in mijn dagboek geschreven heb,maar je weet toch dat het leven van een NAIS scoutshond héél druk is.
Maar nu wordt het toch tijd dat ik één en ander over mijn Schotland reis vertel.
Jongens,wat was dat ‘fun’!.
Ik heb gestoeid, ik heb gerend, ik heb gezwommen, (in de beek weliswaar, NOOIT in zee “I’am no salty dog”.)
Maar het allerleukste was toch wel dat ik als een pijl uit een boog achter een hert ben aangegaan.
Mijn jachtinstinct kwam boven tot mijn opperste vreugde. Helaas, mijn baasjes konden die vreugde niet delen. Mijn vrouwtje zag in haar verbeelding al een bloedbad voor haar ogen en ze zag mij al verloren ronddwalen in het woud. Alsof ik zo’n snel hert zou kunnen vangen enne... zou ik de weg niet terugvinden? Kom nu,ik weet best wel waar mijn warme nest is hoor.
Enfin, toen ik kliedernat en doodmoe terugkwam van de jacht kreeg ik wel naar mijn voeten,hoor. Maar dat was vlug vergeten.
Op de boot mocht ik bij mijn familie in de kajuit slapen. We hebben samen de kennels op het bovenste dek bezocht en daar zaten ocharme twee hondjes heel triest voor zich uit te kijken. Dat vonden wij erg en waarom moest dat nu?
De kajuiten voor mensen én hun honden waren heel comfortabel. Gelukkig was dat niet voor mij bestemd. De drie weken vlogen om.
Toen we terugkwamen kwam ik al direct mijn Shin buur Toby tegen, jongens is die al groot zeg, maar nog even lief en vriendelijk.
Ik denk dat ik binnenkort een nieuwe kameraad ga krijgen. Hakata, de andere leidster van de NAIS scouts staat op het punt om Leon te adopteren.
Wij zullen dan elke zaterdag samen kunnen zijn en natuurlijk zal hij ook mee op kamp gaan. Dat knulletje gaat zijn geluk niet op kunnen.
Ik weet waarover ik praat!
Lief dagboek, geniet maar van mijn foto’s en tot wederenschrijfs,hé,
Knuf en snuf van Puli
Ikke in volle vaart achter hert!
Ikke nà de jacht doodmoe en kliedernat.
Ikke die naar mijn voeten krijg
Ikke aan ’t stoeien met jonge baasje
Geen opmerkingen:
Een reactie posten