Danto op vakantie

Hallo, iedereen
Ik had zo al een voorgevoel, er stonds te gebeuren!
Mijn vrouwtje was druk in de weer met koffers. Ik kreeg kriebels in mijn buik omdat ik niet wist wat er te gebeuren stond.
De volgende morgen vertrokken we.
Zolang de wagen reed was ik heel rustig en lag ik te snurken met mijn hoofdje dicht tegen mijn vriendinnetje Caitlin aan. Maar als de auto stopte, werd ik zenuwachtig.
Ze gingen mij toch niet ergens achter laten?
Eindelijk kwamen we aan in een plaatsje dat mijn baasjes Normandië noemden. Wat mij betreft, laat het maar mijn oud-vertrouwde nestje in Mechelen zijn. De eerste dagen vond ik vakantie niet fijn, veel te veel stress voor mij.
Tot ik de grote zandbak voor het hotel ontdekte!
Hier kon ik ravotten en achter de vogels aan zitten. Op het einde van de vakantie was ik zelfs niet meer te houden als ik de grote zandbak zag.
Een paar keer probeerde ik te drinken van de grote plas water aan de zandbak - maar dat smaakte ronduit vies. Ik ontdekte dat Fransen heel lief voor honden zijn. Overal (hotel, restaurants, winkels) was ik heel erg welkom & iedereen zei wat een mooie jongen ik wel was. Als mijn baasjes dan mijn verhaal vertelden, zette ik nog een extra trieste blik op wat mij steevast nog een paar extra knuffels opleverde.
Vandaag ben ik terug thuis.
Het waren fijne dagen in Normandië, maar ik ben heel erg blij dat ik mijn oude vertrouwde nestje in Mechelen terug vond. Stilaan....stap voor stap....zal ik mijn geschiedenis in Spanje wel vergeten & geloven dat mijn baasjes mij nooit zullen achterlaten. Als ik denk aan alle knuffels van mijn vrouwtje & vriendinnetje Caitlin & lieve zorgen van mijn baasje....dan besef ik het wel hoor: ze zien me echt doodgraag.
Dikke poot
Danto