Zondag 1 Juni....

Zondag 1 juni...een dag om niet meer te vergeten en een ervaring die zeker voor herhaling vatbaar is...
's ochtends opgestaan met een pak zenuwen en verwachtingen, wie zou er allemaal zijn?
Zouden er veel honden zijn? Zou de wandeling een succes vormen?
De honden klaar gemaakt, alles mee, poepzakjes niet vergeten, drinken en koekies mee voor Loeka en Nanou...en we konden vertrekken.
Aangekomen in Berendrecht schrok ik mezelf een ongeluk; zoveeeeeeel mensen en honden!!! Van alle kanten zag ik hondjes aankomen die ik nog ken van vroeger, van minder goede tijden, en nu zijn ze hier, met z'n allen, dolgelukkig, een nieuwe thuis, een nieuw leven, zoveel ervaringen, zoveel pret.
En dan tussen al die hondjes, zag ik ineens een gelaat, dat mij en de meesten daar, en vooral de honden, bekend voorkomt en ons allesbehalve ongeroerd laat; het gezicht van Fabienne, onze voorzitter, ons grote voorbeeld...de redder in nood van alle hondjes hier...zo gelukkig om hen allen terug te zien, om hen gelukkig te zien, om hen te zien LEVEN...hiervoor doen we het toch allemaal...
Ineens nog zo een bekend gezicht, de lieve adoptieouders van Prada, de boxer die het zo hard te verduren kreeg, maar die je nu niet meer herkent...het magere, ongelukkige beestje, vol met kale plekken, toont zich nu als een stoere, flinke, blinkende boxer...en dan ziet ze haar dochter...en haar dochter ziet haar...het weerzien was hartelijk, en ik moest even slikken, toen ze weer afscheid namen...
We besloten te vertrekken...Adela met haar drie lieve honden, Patrick en Nancy met Beauty, die wondermooie meid die al zo erg is veranderd sinds ik haar voor de laatste keer zag in de Refugio, triest, boos op de wereld en zo bang...nu loopt ze trouw aan de zijde van haar opvangouders, het vertrouwen is er...ook de wondermooie leonbergers waren erbij, het was een prachtig zicht om hen door de diepe plassen te zien huppelen als twee dartele konijntjes...
Ons eigen Loeka gedroeg zich voorbeeldig, de schrik zat er eerst een beetje in, wat zou ze nu doen tussen al die onbekende honden?
Het ijs was snel gebroken, en alsof ze het aanvoelde, liep ze zij aan zij met Beauty...
Ook de leonbergers waren haar type, en samen wandelden ze door het wondermooie bos...
Nanou, ons klein opvangkind, die kon uiteraard nog geen tien km wandelen, dus we hadden ons voorzien met een draagtas.
Na een km of 2 besloten we haar maar te dragen...Nanou die vond het zalig, die sliep gewoon lekker...ik voelde mezelf steeds roder en roder worden, gelukkig kon ik afwisselen...
Met z'n allen hebben we de tien km op een flink tempo afgelegd...we hebben veel gelachen, het was echt enorm plezant...
Na de wandeling was iedereen het erover eens; het was een fantastische dag en de afwezigen hebben iets gemist!!
Wij kijken al uit naar de volgende wandeling!!
Een dikke dank je wel aan alle organisatoren, het was echt af! Jolien, Christof, Loeka en Nanou