Kleine Galguito...

Denkt u ook wel eens : “ wat zou hij/zij meegemaakt hebben in Spanje” als u een geadopteerde galgo ziet? Een angstige, bang voor mannen, of bang voor bezems, of gewoon een vrolijke, of… de uwe? Geen galgo is gelijk, maar de start van velen, als pup bij een jager geboren, of bij zigeuners, vertoont grote overeenkomsten.
Dit verhaal, zou het verhaal van uw hond kunnen zijn.
Mijn leven als galgo
Doe uw ogen dicht en luister naar mijn verhaal.

Er was eens een galgo-puppy...Ik zat opgesloten in een donkere kelder, met mijn moeder, broertjes en zusjes, ergens in het zuiden van Spanje. Mama is ziek, ze heeft zoveel babies gehad dat haar melk niet meer voedzaam is. Ze is zo moe. Ze weet dat de galguero binnenkort zal komen om een aantal van ons die er te zwak uitzien voor zijn doel, te doden.
Ze is in paniek, telkens als ze voetstappen hoort.Mama heeft al heel lang geen daglicht meer gezien, we leven in dit benauwde donkere hol, midden in onze uitwerpselen, zonder water, en meestal zonder eten.Soms horen we buiten vreselijk gekerm, dan zegt mama:
Ga allemaal achter mij zitten, en wees maar niet bang. Maar ik zie haar hele lichaam beven. Het is weer een dag waarop gedood wordt.
Ik ben ondertussen net zo bang geworden als mijn moeder was. Hij heeft haar gisteren gedood. Hij heeft haar aan boom opgehangen en levend verbrand. Ze smeekte maar hij lachte, hield zijn aansteker bij haar nadat hij haar had overgoten met benzine, en schreeuwde “Je hebt geen waarde meer voor me”.Hij traint ons nu voor de hazenjacht. Als we in de prooi bijten omdat we uitgehongerd zijn slaat hij ons tot we bloederig en bewegingloos op de grond liggen. Dan sleurt hij ons het donkere hok in en doet de deur op slot.
We hebben vreselijke honger, we hebben voor het laatst drie dagen geleden een stuk brood gehad. Hij zegt dat we honger moeten hebben omdat we dan beter hazen zoeken.Ik wil mijn moeder, ik huil, maar het kan hem niet schelen.
Ik ben nu een jaar. Ik heb gezien hoe mijn familie en vrienden zijn mishandeld, gedood, verbrand. Mijn broer ligt hier tegen me aan, hij heeft zelfs geen kracht meer om te kreunen. Een paar dagen geleden is hij in elkaar geslagen. Een groene drab loopt uit de wonden op zijn magere rug. Zijn ademhaling gaat langzamer, het wordt stil, ik geloof dat het voorbij is…
Ik wil leven!!!!!!!!
Ik hoor voetstappen. Hij komt eraan, NEE, NEE, IK NIET.
Het is mijn beurt nu.De deur gaat open, ik zie een hand, niet ZIJN hand, een zachte stem praat tegen me??? Die zegt: “Wees maar niet bang, kom maar mee”. Is dit de stem van een engel??? Ze neemt me in haar armen, ze huilt, ze streelt mijn uitgedroogde vel, ze ruikt goed. Ze vertelt me dat ze me lief vindt. Ik weet niet wat dat betekent, lief. Ik ben een galgo!! Ze neemt me mee naar buiten en mijn vrienden proberen me te volgen, maar HIJ schopt ze tegen hun hoofd en tegen hun ribben. Ze schreeuwen van pijn.
Ik kom in de zon, het is warm, en het voelt zo goed. En ZIJ huilt nog steeds.Een man zit te wachten in een auto buiten het dorp waar ik ben geboren. Ik mag mee, en ik zit op haar schoot. Ik ben zo bang dat ik plas, en ze zegt dat het niet erg is. Ze zegt dat ik mishandeld ben.
Maar… wat betekent dat.. “mishandeld”???
We komen bij een huis. Het ruikt er vreemd, geen afval op de grond. Ze draagt me en legt me op iets zachts. Ze zegt dat het een sofa is. Daar had ik nog nooit van gehoord. Ze geeft me eten, en het is zo lekker, dat ik het naar binnen schrok. En dan… geef ik over. Ik verstop mezelf want nu zal ze me wel slaan. NEE, ALSJEBLIEFT NIET WEER!Ze huilt weer en zegt me dat die tijd voorbij is, en dat ik weer nieuw eten krijg, en dat ik langzamer moet eten.
Ik ben nu anderhalf en ik woon tegenwoordig in een ander land, dat heel ver weg is. Ik heb nooit meer honger of dorst. Ik ga wandelen aan een riem, en de mensen vertellen iedereen dat ze trots op me zijn, en dat ik een GEWELDIGE SPAANSE GALGO ben.
Ik heb een grote tuin, waar ik kan graven en spelen. Ik heb zachte kleedjes die elke zaterdag gewassen worden, hoewel ik dat liever niet heb, maar ja…Maar ’s nachts, als ik in mijn mand slaap, zie ik nog wel eens dat donkere hol, met die verschrikkelijke stank, en mijn moeder, mijn broers, mijn vrienden.
Soms tril ik en dan weet ik dat HIJ ze nog steeds mishandeld en vermoord, dus ALSTUBLIEFT, HELP ZE als u kunt.

Ondertekend:
Kleine Galguito