"Fosteren"

Hallo iedereen,

Mijn eerste fosteravontuur zit erop...Pumba kwam op 4 mei bij ons aan... Loeka die vond het kleine, tere beesteke maar niks, telkens ze met hem wou spelen, deed ze hem pijn met haar zware poten...en Pumba'ke, een klein seutje (mag het eigenlijk niet zeggen maar toch), jankte dan de hele buurt bij elkaar, zodat mijn eigen Loeka door vrienden en familie werd afgeschilderd als brutus, wildebras, onstuimigaard, die-is-haar-eigen-verleden-al-vergeten-zeker-beest...dus besloot ze hem maar te negeren...en hoezeer Pumba dan probeerde haar aandacht te trekken door haar lippen te likken (en er soms eens in te bijten), door met zijn pootjes op haar hoofd te staan jumpen, door in haar oren te sabbelen, nee Loeka had niet veel zin meer...

Gelukkig waren er dagelijks andere hondjes op bezoek, meer van zijn kaliber, waar hij mee kon ravotten!

Mijn mama haar Hera, met de drie pootjes uit Spanje,was zijn grote liefde!

Pumba, die kleine stumperd, drie weekjes is hij maar bij ons geweest...vorige week kreeg ik telefoon van Ludo en Madeleine...ze wilden die dag nog komen!

Ik een beetje overdonderd, verbaasd dat het zo snel kon gaan....de eerste kennismaking tussen Pumba, die nu de naam Basil draagt, verliep vlotjes en het koppel was dan ook vrijwel direct verkocht aan ons klein deugnietje..Hij zou nog een weekje bij mij blijven...

In die week hebben we veel gewandeld, gezwommen, gespeeld en geknuffeld...naarmate de grote dag dichterbij kwam, kreeg ik telkens een kropje in mijn keel als ik naar hem keek...ik wist dat hij een goede thuis had gevonden, bij mensen die echt veel voor hem over hebben, maar toch heb ik me in die drie weken al gehecht aan dat schootlapje...en ook al ben ik gek op grote, stoere rassen, zoals mijn eigen Loeka (stoer is ze niet echt, maar ze ziet er toch al zo uit hé :) en dacht ik dat het afscheid niet zo heel moeilijk ging zijn, ik voelde eventjes die leegte die je altijd voelt als je afscheid neemt van iets wat dierbaar is...

Ik kon duidelijk zien dat Basil graag mee ging met zijn nieuwe 'ouders', hij keek nog éénmaal achterom, zo precies of hij wist wat er gebeurde, maar hij huppelde tevreden mee naar de auto, richting nieuwe thuis...

Loeka die liet geen tijd over om te treuren, ze stond onmiddellijk te kwispelen met haar leiband in de aanslag, nu wandelen mama, direct,...ik draaide me even om om koekjes te pakken, ze was niet akkoord, onmiddellijk sloeg ze met haar voorpoten tegen mijn bips, dus heb ik maar direct gewandeld...ik kreeg 's avonds een bericht dat Basil zich al goed had aangepast...en zo zijn wij hier ook gerust...op de foto's zie je Basil met zijn nieuwe mammie en pappie!

We zijn al in blije verwachting voor ons volgende fosterhondje...

Ik wil nog even zeggen: fosteren is iets speciaal, een beetje raar in het begin, je krijgt positieve maar ook negatieve reacties ('da beest is het hier nu gewoon en nu doe je het weer weg'), maar als je dan ziet hoe dat beestje stilaan open bloeit, en als je mag meemaken dat je hond en adoptanten duidelijk gelukkig maakt, dat geeft zoveel voldoening.

Ik ben ook heel blij met de hulp die ik gekregen heb...dus wie twijfelt, gewoon doen!!!

Groetjes Jolien en Loeka