Jozefientje.........

Een aantal weken geleden zag ik op de weg naar het dorp Monda een piepklein hondje lopen, verschrikte oogjes, mager, en vliegensvlugge pootjes.
Direct zette ik de auto stil, de kinderen zaten in de auto op weg naar school, maar ze weten dat ik altijd probeer om de hondjes die we zwervende zien, te vangen.
Maar ik had het al snel door, dit hondje liet zich niet makkelijk pakken...
Tevergeefs, poging mislukt, en we gingen op weg naar school.
De kinderen waren direct verkocht van die kleine smurf, ik ook, en terug naar huis heb ik overal rondgekeken of ik het mini hondje weer terug zag.
Maar nergens.
Die avond hoorden we geblaf van onze honden, ik ben gaan kijken en wat hadden ze gezien: een mini hondje die op de veranda zat van het huis van mijn buurman. Mijn buurman woont er niet meer, het huis staat verlaten en biedt nogal eens een schuilplaats voor zwervertjes, of wilde katten en wilde honden, hoe ironisch ook want mijn buurman heeft een hekel aan honden en katten.
Daar zat ze, grote oogjes, veel angst, en continue blafte ze terug naar mijn honden.
Het huis staat vrij en zonder omheining, ik ben met mijn dochter direct er naar toe gegaan, in de hoop dat ze dit keer makkelijk te pakken zou zijn. Maar nee, ze rende om het huis heen, bleef op meters afstand, dus ik ben een eitje gaan koken, heb wat te grote brokjes in de machine klein gemaakt voor haar kleine bekje, en ben terug gegaan en heb het eten op de patio neergezet, zonder haar aan te kijken zijn we weer terug gegaan, dat werkt altijd om een beetje vertrouwen op te bouwen. Na een uurtje zijn we weer gaan kijken, en ja hoor, het eitje was op, en een gedeelte van de brokjes, wat had dat beestje een honger.
Maar nog steeds, bleef ze op veilige afstand, haar tandjes bloot, haartjes overeind, dit zou echt een moeilijke klus worden.
Het werd al donker, en we hoopten dat ze met het water en eten bij haar, en een dekentje haar plekje die nacht zou vinden, zodat we de volgende dag weer verder konden gaan met onze reddingspoging.
De volgende ochtend.....geen spoor van haar.....Diep teleurgesteld en een gevoel van falen, ging er door ons heen, wat vreselijk jammer dat het gisteren niet gelukt was!
Waar zou ze nu zijn? Komt ze weer terug?
De kinderen werden weer naar school gebracht, geen spoor van haar.
Die middag haalde ik mijn man op van het vliegveld, en ik vertelde van het hondje, hoe erg het toch is dat zo´n hondje zo alleen op de straten zwerft, ik kon haar niet uit mijn hoofd zetten, ze zou het echt niet lang overleven met alle wilde honden en zwijnen in de campo waar we wonen.
´s-Avonds reden we met 2 auto´s achter elkaar om 1 auto naar de garage te brengen, mijn man voorop. En in één keer stapte hij op de rem, stapt vliegensvlug uit, en ja hoor, voor wie stopte hij: het mini-hondje!
We stonden midden op straat met 2 auto´s, kinderen erin, druk verkeer, maar mijn man die snel kan rennen, kreeg haar niet te pakken, roets....weg was ze !Weer een golf van triestheid door me heen! Een mislukte poging om weer een homeless hondje te redden....
Terug thuisgekomen hoorden we 2 van onze honden weer blaffen tegen het hek van de buurman, was ze weer terug....stille hoop...of zagen ze een kat?
Ja hoor, daar zat ze weer......te blaffen, helemaal schor intussen, ze had zich verscholen tussen de zogenaamde rejas (gietijzeren beschermtralies) en een raam.

Dit keer besloten we: het moest nu gaan lukken!
We zijn met het hele gezin naar het huis gegaan, hebben haar bij een ander raam met reja in kunnen sluiten met behulp van stoelen, en ander meubilair wat we vonden ! Op een gegeven moment had ze geen andere keus en met duwwerk kregen we haar in het vliegkoffertje, snel het gaas ervoor, want ze had haar tandjes weer in de aanslag.
Daar zat ze dan, eindelijk! Maar nu, we hebben in onze tuin een enorme hondenren, met mooie betonnen hondenhuisjes erop, voor opvangers, aanlopers, en onze eigen honden als we een tijd van huis zijn. De ren wordt gebruikt nu om Sarah, een gevonden Podenco ´s-nachts in te huisvesten. Samen met Sarah hebben we het hondje in de ren gedaan. En al snel confisceerde ze het kleinste huisje en nadat we een wollen deken in haar hokje hadden gelegd kroop ze daar helemaal onder om zich te verstoppen.
De volgende ochtend zag ik haar nergens...help..nee he...maar daar zag ik een bobbel op een matras wat ook in het hondehuisje lag, ze had een stuk opengemaakt van de hoes en was gewoon in het binnenste van het matras helemaal gekropen, zo bang was ze !
Ze vond aanrakingen nog niks, gromde als je hand in de buurt kwam. Hoe zou ik haar in hemelsnaam mee naar de dierenarts kunnen nemen om te checken of ze een microchip had? Ik besloot haar tot rust te laten komen die dag, en lekker eten te maken, dit werkte, ´s-avonds keek ze al uit als ik naar haar toe kwam gelopen, dit ging goed.
De volgende dag zat mijn dochter bij haar in de ren, en warempel, ze deed een poging om op haar schoot te klimmen. Mijn dochter vond haar helemaal geweldig en bracht geduldig veel tijd met haar door. En ja, de volgende dag sprong ze op mijn schoot...wat een heerlijk gevoel! Ze trilde van genot, liet haar koppie aaien, haar rugje vond ze nog wat eng.
Afijn, iedere dag ging beter, tot ik haar eindelijk een bandje om haar nek kon doen. Veel te groot natuurlijk, maar hij was makkelijk aan te doen, dus ik was al lang blij dat het gelukt was.
De aanwezigheid van een chip moest gechecked worden, dus ik maakte van haar vertrouwen gebruik om haar nadat ze op mijn schoot gesprongen was, haar snel in een vliegkoffertje te doen. Eenmaal bij de dierenarts, vertelde ik dat ze misschien wel eens zou kunnen bijten. Ik had handschoenen meegenomen omdat ik wist, dat als ze geen chip had, ze er wel een moest hebben...dus dat zou ze niet leuk vinden...! Die handschoenen bleek ik wel degelijk nodig te hebben, ze beet er dwars doorheen, wurmde zich los, en daar zat ze in de kamer, verstoppertje te spelen, ik ben op de grond gaan zitten, ja hoor ze sprong eer op mijn schoot, maar de dierenarts wilde toch wel graag dat ze een muilkorfje om kreeg....het leek of ik een wilde kat in mijn handen had, ze plastte de boel onder van angst, en het muilkorfje deed zijn functie, de check op de chip bleek negatief, en ze kreeg er eentje ingezet, alsook de nodige vaccinaties.
Daar ging ze mee terug naar huis, inmiddels in haar inentingsboekje gedoopt tot "Jozefientje", ik vond dat zo´n schattige naam voor haar.
Ik had nieuwe foto´s van haar gemaakt, terwijl ze poseert op het bed van mijn dochter, inmiddels had ze echt een band opgebouwd met mij en mijn dochter, en ja, je raakt zo enorm gehecht aan zo´n klein snuitje.

We besloten dat ze alleen bij ons weg zou gaan, als ze een huisje zou vinden, bij bij voorkeur wat oudere mensen, zonder kinderen, waar ze alle aandacht zou gaan krijgen, en vertroeteld zou worden. Want ze doet niets liever, bleek later, dan op je schoot zitten en op haar rugje gaan liggen en gekriebeld worden op haar buikje, of gedragen worden en lekker hoog en veilig in je nek gaan zitten.
Wat bleek, direct nadat ik foto´s had opgestuurd, kwam er een verzoek tot reservering binnen en een ouder echtpaar zou haar graag willen adopteren.
Natuurlijk heb ik direct ja gezegd, dit was fantastisch voor haar.
Hoe moeilijk het ook is, je moet in het belang van de hond denken, en niet aan jezelf....ook niet altijd aan je kinderen want dan zou mijn huis inmiddeld zijn uitgegroeid tot een Ark van Noach! Uiteindelijk zou ze echt beter op haar plaats zijn bij een rustig gezin, liefst zonder andere honden, want ze wil als ze op schoot ligt, alle aandacht voor haar!
Het is een echt karaktertje!
Inmiddels had ik voor haar weer een bandje gekocht , uiteraard weer roze, met een belletje, dit leek me wel handig! Dit keer een passend model, hoe schattig stond het haar, en ze liet het zich gewillig aandoen. Ze was omgeturnd in een echte kroeldoos.
Erg verdrietig was het om afscheid van haar te nemen, mijn man zag dat ik er vreselijk tegenop zag....en stelde voor haar te houden, je denkt zo makkelijk...och, zo´n klein hondje, ik kan het er makkelijk toch bij hebben....maar de reservering stond...de adoptie was een feit, en er zouden mensen op haar zitten wachten de 9e april op Zaventem vliegveld...de beslissing was gemaakt.
Dus, ik heb haar naar de dierenarts gebracht, waar haar sterilisatie zou plaatsvinden, direct heb ik laten zien, hoe haar te pakken mocht ze ongewild ontsnapt zijn....: op de grond zitten en ze springt op je schoot.....dit keer deed ze dat ook, maar nu niet met een kwispelend staartje...maar met het staartje tussen haar beentjes...
Snel nog een laatste knuffel....en toen in haar hokje gedaan...hoe moeilijk is afscheid nemen altijd...maar ik wist, ze gaat het goed krijgen....mensen wachten op haar, en zullen vast ongetwijfeld net zo dol op haar zijn als wij allemaal.
Twee nachten slecht geslapen, maar denkende aan haar vlucht, dat ze zou ontsnappen...etc...allerlei worst case situations vlogen in mijn dromen voorbij, maar Fabienne stelde me gerust, en ze zou haar een kalmerend tabletje geven.
Graag wil ik de adoptanten van Jozefientje erg veel geluk wensen met haar, en mocht het onverhoopt zo zijn, dat het niet klikt, mag ze te allen tijden bij ons terug komen.
We zouden het erg op prijs stellen als we eens iets zouden horen van haar, en we geven haar vanaf hier in Spanje een virtuele knuffel...
Dag lieve Jozefientje, zo´n klein dametje, zo´n groot karakter, zo´n groot hart!
Gina