Verhaaltje Nouka

Jaren geleden werd ik, zoals veel soortgenoten, in het Spaanse Andalusië geboren.
Het zuiderse warme zonnetje en de lieve likjes van onze mama verwelkomden ons in deze totaal nieuwe wereld. Ook al scheen het zonnetje, het was er op die plek toch heel koud en kil. Het was hard liggen en het rook er heel vies, maar onze mama deed heel goed haar best ons zo warm en proper mogelijk te houden. Ze gaf heel veel om ons en ze leerde ons vallen en opstaan, en leerde ons lief en trouw te zijn en hoe we een echte hond konden worden.
Ze zorgde weken lang voor ons en gaf ons iedere dag die warme lekkere melk, zelf wanneer ze moe en uitgeput was door ons en van de honger bleef ze voor ons zorgen en ons beschermen tegen wat nodig. Ze was zo lief dat ik altijd bij haar wou blijven zodat ik me nooit bang moest voelen…

Maar na enkele weken werd ik weggenomen van dat zalig gevoel vol liefde en genegenheid, men mama was plots weg, en ik zat, zoals men meeste soortgenoten in een koud en kil kot. Ik was voor het eerst alleen en was bang. Ik had honger en dorst en jammerde om men mama. Weken bleef ik achter haar huilen, maar ze kwam niet terug, ze was voorgoed weg en ik zou haar nooit meer zien. Ze had me zoveel gegeven en geleerd, maar niet hoe de mens kon zijn, daartegen wou ze me beschermen, maar dat had ze niet in haar pootjes. Mensen hebben het nu eenmaal niet altijd goed met ons voor…

Al gauw leerde ik de wet van de sterkste, en om te overleven was die van tel, het lever werd een echte strijd. Dat ons baasje geen gevoelens had voor ons moesten e me al niet meer duidelijk maken. Zij paar schoenen aan zijn voeten had veel meer betekenis dan wij. Samen met men soortgenoten konden we enkel denken aan die lieve warmte die we van ons mama kregen, maat die was héél ver weg en enkel nog een vage troostende herinnering.

Veel makkers gaven zelf de moed op en stierven, anderen zagen we met ons baasje vertrekken en nooit meer terug komen... Enkelen houden vol en bleven hopen op het zonlicht dat warmte en liefde zou brengen, anderen hoopten dan dat alles vlug voorbij zou zijn.
Ik één van de vele podenco’s, zonder naam en zonder liefdevolle thuis, wist te ontsnappen en ging in het wild verder leven. Alles was beter dan dat akelige kot en die slechte mensen. Ik had nog steeds niets en het leven was hard en gevaarlijk, maar ik had de kans om beetje eten te vinden, ik had de kans men pootjes eens te strekken en was vrij van de jacht en de nodige pijn die daar achteraf bijkomt.

Na een poosje in het wild bracht ik men eigen kleintjes op de wereld en zocht daarvoor een veilige grot op. Al gauw werd ik door mensen gezien, maar ik vertrouwde hen niet meer en bleef op veilige afstand van hen. Ik leefde volledig voor men pups en leerde hen alles wat mijn moeder me ooit leerde. Ik gaf ook zoveel om hen en zou hen ook altijd beschermen.
Het leven had me intussen geleerd dat het niet altijd gaat zoals je zelf wilt en dat je als hond niet opkan tegen de mens.
Men pups werden gevangen en weggebracht en ik zag hen niet meer terug. Enkele dagen later werd ik in men veilige grot ook gevangen en brachten ze me naar de plek die El Refugio heette. Ik was zo bang, maar ze beloofden me daar dat ik veilig was en dat e me een lieve leuke thuis gingen zoeken waar ik kon genieten van het leven en een echte gelukkige hond kon zijn.
In El Refugio kreeg ik ook voor het eerst een naam, ik was niet langer een gebruiksvoorwerp, maar ik was een hond, beter nog ik was ‘Lillie’.

Ook al kreeg ik hele goede zorgen met veel liefde en genegenheid, ik moest er niet van weten, ik vertrouwde geen mensen meer, die hadden me teveel pijn gedaan.
En ik mistte men pups, waar aren die gebleven. Ze vertelden me wel steeds dat die veilig in een goede thuis waren terecht gekomen. Maanden verbleef ik in de Refugio en iedere dag weer opnieuw kreeg ik dezelfde lieve tedere woordjes en voelde ik de warme lieve sfeer van mensen met een hart voor stakkers zoals ik, alle dagen opnieuw kregen we onze pot met brokken en ons bakje fris proper drinkwater. Alle dagen kregen we een proper hok en kregen we van de vele vrijwilligers aandacht en liefde naar hartelust.

Velen van ons voelen zich gelukkiger dan ooit in de Refugio, want die hun verleden waren een echte strijd. Anderen komen van hun eigen mandje bij de open haard die gewoon zonder gevoel van hun eigenaar in de Refugio gedumpt worden. Die zijn daar ongelukkig en die zijn diep gekwetst in hun hartje en snappen niets van dit alles. Ooit waren ze de grote lievelingen en plots betekenen e niets meer…


Vandaag zijn we bijna een jaar na men ontsnapping, en ik ga verder door het leven onder de naam ‘Nouka’ Ik heb men eigen plaatsje in een gezin en men eigen plekje tegen men vrouwtje in het grote bed voor de koude nachten. Alle dagen krijg iklekkere brokken en vlees en voel ik enkel nog liefde om me heen. Ik leef samen met 6 andere honden die ook elk hun verdriet en verleden hebben en die allemaal het gevoel van gedumpt zijn kennen. Ik voel me hier goed ook al heb ik nog lang men vertrouwen niet teruggevonden in de mens, ik voel me hier veilig en kan hier rustig genieten van alles en eindelijk leven zoals een hond.
Ik moet nog heel veel verwerken en moet nog een hele lange weg afgaan voor men vertrouwen terug in de mens, maar ik krijg oneindig veel hulp en ze hebben alle geduld met me.
Eerst leren stappen voor we leren lopen zeggen ze hier, wat het ook mag betekenen ik weet enkel dat ik samen met ‘Tequiero’ en ‘Hermie’ eindelijk weg ben van het gruwelijke leven bij de jagers en eindelijk kan zeggen dat ik thuis ben…