Stevie... een eerbetoon, rust nu zacht lieve Stevie

Stevie rust nu...

Heel verdiend, want hij was moe....maar niet zonder dat hij een voorbeeld mag scheppen voor iedere blinde en dove hond en zeker voor eventuele kandidaat-adoptanten die een hond met een belemmering een kans willen geven...gewoon doen, mensen, ze zijn het zo waard!

Stevie was het allebei, blind en doof, maar gebruikte heel intelligent zijn 'neus' die alle zintuigen moest vervangen. Doof en blind, maar hij heeft tot de laatste avond aangegeven dat ie ff buiten moest. Overal wist hij hier zijn weg, hij had immers al lang elke vierkante cm verkend. Ze zijn zo slim, hebben zo een immens overlevingsinstinct... .

Nooit deed hij iets fout binnen, neen, hij zocht zijn weg naar de achterdeur, blafte enkele keren en dan wisten wij: 'Stevie moet buiten.' Na de boodschap zocht hij aftastend diezelfde deur gevolgd door enkele blafjes die aangaven: 'Ja, het is ok, het is gebeurd' en zocht hij zijn veilige plekje op.

Wat heeft ie nog genoten van die laatste meters wandeling...tot het niet meer ging.

Stevie had een bloedmooi karakter, steeds erkentelijk en vrolijk kwispelend tot onze allerlaatste afscheidsknuffel, steeds onderdanig en sereen... .

Ja, blinde en dove honden kunnen beslist héél gelukkig leven, zij trekken hun plan wel en genieten van het leven...op hun manier, maar mét kwaliteit.

Ik weet zeker dat Stevie deze boodschap wil meegeven, wij hebben het jaren mogen ervaren en dat heeft ie ons aangetoond : geef ze toch ook een kans...zij zijn dubbel erkentelijk en dankbaar !

Dag beste vriend...Nans en ik zijn je heel dankbaar dat we voor je mochten zorgen, met plezier gedaan, we missen je zo enorm dat het pijn doet,

Vind nu je weg maar tussen de sterren en wees heel gelukkig daar.....

Wijle

xxx