donderdag 13 december 2012

Een broodfokker en wij: daar waren ze dan.

Hier zijn ze dan: gebruikt en gebruikt en dan gedumpt.
Jarenlang waren het productiemachines, vandaag zijn ze oud en staan ze op straat.
Allemaal niet jong meer, allemaal oudjes. In hun leven kenden ze geen geluk, geen liefde, geen warmte. Vandaag zijn ze bij ons, hopende op nog even geluk in hun leven... .

 

Moortje werd 8 jaar geleden gevonden op straat door de broodfokker. Al die tijd hield ze haar. Ze werd gebruikt om te werpen omdat ze altijd zulke kleine puppies had, die lagen goed in de markt. Vandaag heeft Moortje nog steeds geen geluk gekend.



Pom Pom is een ander oudje dat moest dienen om te produceren. Vandaag is hij elf jaar en dakloos. Ondanks dit alles is hij een supervriendelijk en goed hondje, hij heeft het vertrouwen in de mens nooit verloren. Ondanks zijn magere lijfje is hij nog vrolijk.




Een koppeltje Engelse Bulldogs met zieke oogjes. Betsie is in vrij goede toestand, maar haar partner Bolle is een echte sukkel. Hij heeft enorm geleden, dat kun je zien, en is een gevoelige, troosteloze ziel. Hij heeft een pijnlijke achterpoot en is erg, erg mager. Zijn lijfje zegt je heel wat, het hoeft geen uitleg. Zijn oogjes zijn dof en eentje is er erg aan toe. We zullen hem stilaan beter maken.



Beps, een opgebruikt moedertje in zwakke en bedenkelijke staat. Om te huilen, ik kan het je zeggen, om te huilen. Haar oogjes zijn ziek, haar lijfje tenger en zo misbruikt... .



Bea en Berbel, ook nog twee oudjes, ook aan de kant gezet.


Zo werden ze ons gebracht: in een gesloten achterbak zonder lucht, zonder opening. En dan de geur en de manier waarop... . 
Je moet zo rustig blijven terwijl je bloed kookt, letterlijk en figuurlijk. Maar als je een opmerking durft te maken, zijn de honden de slachtoffers en dat waren ze al die jaren al lang genoeg.

Ik wilde ze zo vlug mogelijk veilig in mijn handen en dan zien we wel. Wat er gebeurt met onschuldige dieren die zich niet kunnen verweren: het kent geen grenzen. Ze moeten dit alles ondergaan. Ook al werken we zo hard en proberen we een druppeltje op deze hete plaat te zijn, het gaat telkens diep. Je kan dat niet begrijpen, hoe je zo met een levend wezen om kunt gaan. Wat is een mens, waarom moeten deze viervoeters hier doorheen? Hun leventje duurt niet lang meer, het is bijna voorbij. Op de valreep van de regenboog komen ze in onze handen terecht. Ik vraag God dat ze nog even liefde mogen kennen, een aai over die kop van hen, ik wil die ogen zien stralen en genieten, nog even. Dat moet God hen gewoon gunnen, laten ervaren. Het moet gewoon, het kan niet zijn dat zij deze wereld achter zich laten, daar moeten we een deeltje van zijn. Laat dit laatste deeltje hun mooiste zijn, eentje van mensen met een hart. Nog heel even... .

Fabienne



chloverh's Gered van broodfok album on Photobucket




1 opmerking:

  1. Dat verbeten gezicht,die strakke mond en zoals ze de hondjes vastpakt, zo zonder liefde en zonder respect.......
    Dat mensen dit kunnen doen, en er totaal geen last van hebben, dat is voor mij nog steeds onbegrijpelijk.

    BeantwoordenVerwijderen