hallo lieve mensen,
ik heb nog nooit ergens wakker van gelegen, dwz, niet van het overlijden van mijn vader,die ik nog dagenlijks mis, ondanks dat het al acht jaar geleden is, noch van het feit dat ik in datzelfde jaar borstkanker kreeg. ik mocht in die avonden van mijzelf een uur verdriet/en of zorgen hebben en daarna kon ik rustig slapen gaan. echter... nu ik de foto zie van het poedeltje zie {zie fabiennes dagboek}, word ik vaak s,nachts wakker en kan niet meer slapen . en waarom, ook mijn Jim is sinds de Ace dag niet meer zindelijk is, plast in zijn slaap op de bank, dus heb ik overal plastic vuilniszakken om de kussens gedaan, zodat de urine daar in elk geval niet intrekt.dus nieuwe plaid op de bank en de wasmachine is gewillig...heb je het voor over of niet??
het beeld van die lieve oogjes krijg ik niet van mijn netvlies af..
ik heb al vaker gezegd, sinds ik de mensen ken heb ik de dieren lief!!!
liefs en groetjes van Tieske, Jim, Jordy en Joey, Groningen.
Hebben zelf zo een wit hondje van 16 jr. Ook hier hebben we het zeer moeilijk met de beelden, ze blijven op je netvlies gebrand. Mijn eerste vraag aan mijn man was, "moeten we onze Sissi dan ook in een plastic zak steken en dumpen? Geen haar op ons hoofd dat daar aan denkt, hier wordt alles gedaan om haar nog een onvergetelijke oude dag te geven en de leegte zal enorm zijn als ze ooit de regenboogbrug zal moeten oversteken............krijg nu al rillingen als ik er aan denk.
BeantwoordenVerwijderengrtjs
Connie & Tommeke
hallo iedereen,
BeantwoordenVerwijderenHet is inderdaad echt ongelofelijk dat mensen zo kunnen zijn. Ik heb er echt geen woorden voor. Ik kan echt niet meer naar de foto's kijken. Bewondering voor iedereen die zich het lot van verwaarloosde hondjes aantrekt.