Schandalige Gebeurtenis in Torre Del Mar

EEN GETUIGENIS VAN EEN MOORD OP EEN MOEDER MET PUPS

DODENSTATION SCHIET OPENLIJK MOEDER DOOD MET EEN PISTOOL

De Spaanse dierenbeulen.

Niettegenstaande bijna de ganse wereld, ikzelf inbegrepen, stilaan weet dat Spanje en zijn inwoners het niet zo nauw nemen met het dierenwelzijn, moet ik als inwoner van dit zonnige land toegeven hevig geschokt te zijn door de recente gebeurtenissen.
Een achttal weken geleden betrokken wij onze nieuwe woning in Torre Del Mar.
Na een paar dagen stelden we vast dat er een pas bevallen, vrij jonge uitgemergelde hond rond onze woning dwaalde, duidelijk op zoek naar eten. Het arme dier haar tepels sleurden bijna over de grond wat meteen duidelijk maakte dat ze een aantal jongen aan het voeden was.
Het was vrij eenvoudig uit te maken waar ze haar nest geworpen had. Steeds nadat we het arme dier hadden gevoed, trok ze de naast onze woning gelegen met onkruid en struikgewas overwoekerde akker in. Niettegenstaande we op dat ogenblik nog nooit één van haar jongen hadden gezien, konden we uit het gepiep dat ze produceerden duidelijk uitmaken dat de diertjes amper een paar dagen oud moesten zijn geweest.
We bleven het uitgehongerde dier gedurende weken voeden en de resultaten werden vrij snel duidelijk. De zwarte teef, familie van de jachthond, veranderde stilaan in een bijna normaal doorvoed dier en durfde het aan dichter bij ons te komen.
Wanneer haar nest echter werd benaderd door een andere hond, blafte ze hevig en stormde op het aankomende gevaar af. Ze verdedigde haar kroost als bezeten.
Voorbijgangers die nooit met een hond geconfronteerd werden en geen flauw idee hadden waarom het dier zo tekeer ging tegen haar soortgenoten, stoven weg van angst. Het arme dier verdedigde uitsluitend haar kroost en er was geen haar op haar ganse tengere lijf dat er aan dacht een mens aan te vallen, integendeel, het dier liep weg van angst telkens één of andere onverlaat haar bedreigde.
Maar zoals zo dikwijls moet er maar één iemand zijn die valse geruchten verspreidt om een paar weken later de hel te doen losbarsten. Het arme moedertje werd ten onrechte beschuldigd van gevaarlijk te zijn en steeds meer liep ze gevaar te worden mishandeld of uit de weg te worden geruimd.
Ik besloot in te grijpen vooraleer het te laat was.
Ik wilde niet dat men het arme dier en haar kroost iets zou aandoen.
Na me te hebben geïnformeerd op het gemeentehuis van Torre Del Mar werd het me vrij snel duidelijk dat ik op een andere manier zou moeten tewerk gaan.
Het personeel van de gemeente bekeek me alsof ik gek was, toen ik hen vroeg om een telefoonnummer van één of andere dierenbescherming.

Weten we niet, kunnen we ons niet mee bezighouden, geen tijd, zoek het zelf maar uit!!

Nu ben ik niet het type dat snel opgeeft wat betekent dat ik een paar uren later in het bezit was van de gegevens van een organisatie die zich ontfermde over straathonden, een soort dierenbescherming, zo werd mij verteld.

“DON ANIMALES” uit Rincon De La Victoria.

Op 28 september belde ik voor de eerste maal naar deze organisatie. Men beweerde op dinsdag 29 september de dieren te komen ophalen.
Op 30 september belde ik een tweede maal om hen te vragen wanneer ze van plan waren deze dieren uit hun benarde situatie te komen redden, men beloofde mij te komen op vrijdag 2 oktober. Weer kwam er niemand opdagen en de situatie werd steeds benarder.
De slechte karakters bekogelde de dieren met stenen en allerlei andere voorwerpen die hen hoe langer hoe meer angstig maakten.
Ondertussen waren de pupjes zo gegroeid dat ze het nest begonnen te verlaten. Daar hun terrein vlak naast een straat gelegen is en er meerdere bestuurders zijn die niet geneigd zijn te stoppen voor een klein hondje dat op de straat ligt te spelen, werd de toestand steeds dramatischer en gevaarlijker.
Maandagmorgen 5 oktober was ik de diertjes aan het voederen toen er een lichte vrachtwagen stopte en er twee jonge mannen uitstapten. Op de flanken van de vrachtwagen stond duidelijk geschreven “Don Animales”. Ze waren uiteindelijk toch gekomen om de diertjes op te halen.

Zo dacht ik.

Binnen de kortste tijd verdwenen moeder en kroost uitzinnig van angst naar hun schuilplaats tussen het struikgewas. Één van de twee “Don Animales medewerkers” raapte een aantal stenen van de grond en begon deze in de richting van het nest te gooien. Elke poging van mij om die twee dierenbeulen tegen te houden mislukte en tot overmaat van ramp merkte ik op dat de tweede gewapend was met een vuurwapen dat hij dreigend op het weiveld richtte.
Plots schoot een tiental meter verder de moederhond uit het struikgewas en rende voor haar leven. De twee cowboys kropen snel in hun wagen achtervolgde het dier tot op het strand en maakte haar met drie kogels af.
Moest ik op dat ogenblik een geweer hebben gehad ze waren een zelfde lot beschoren geweest.
De heren waren nog niet bevredigd en maakte aanstalten om de jongen, die huilend in hun nest waren gebleven te gaan “ophalen”.
Ik wist zeker dat ook deze diertjes geen kans zouden hebben gekregen en verzette me hevig.
Ik verbood hen de diertjes te benaderen en beloofde hen ze zelf te gaan ophalen en te verzorgen.
Mijn voorstel kwam voor hen als een geschenk uit de hemel. Hun werk zat er op en me duidelijk uitlachend verdwenen ze in hun vrachtwagen, waarschijnlijk naar de volgende slachtpartij.
“Don Animales” uit Rincon De La Victoria. Een dierenbescherming ???

Verander snel die naam op jullie vrachtwagens in :

DON CANIBALES !!!

Moordenaars, dierenbeulen, hoe is het in Godsnaam mogelijk op een gelijkaardige manier met dieren om te gaan, daar waar mensen zelf verantwoordelijk zijn voor alle dieren die op de straat worden gegooid als straatvuil.
De dieren hun natuur doet hen kweken en het probleem wordt door jullie eigen domme schuld steeds groter.
Wanneer gaan jullie wakker worden.
Het heeft geen zin vandaag een moeder met haar zeven pupjes op een baldadige manier dood te schieten wanneer er morgen honderd domme mensen hun huisdier op de straat gooien. Deze gaan weer andere jongen op de wereld zetten en het probleem wordt steeds groter.
Straks gaat elke Spanjaard een geweer moeten kopen om de straathonden af te schieten.
Misschien wordt dit, na het stierengevecht, de volgende nationale sport in Spanje.

Onmiddellijk ging mijn zoektocht verder naar een organisatie die op een diervriendelijke manier omgaat met deze sukkelaars van de straat.
Na oneindig veel telefoons, raadplegen van internet en alle mogelijke manieren te hebben gebruikt om mensen te vinden die de zes kleine pups wilden opvangen, had ik eindelijk succes.
Ik belde naar een Belgische vereniging die zich ontfermd over deze dieren.

Ik kreeg een uiterst beleefde, vriendelijke en onvoorstelbaar hulpvaardige persoon aan de telefoon. Robert, zoals deze man zich kenbaar maakte, stond verstomd en was geschokt bij het aanhoren van mijn verhaal. Deze brave man begon mij alle mogelijke informatie te bezorgen die mij moest toelaten mijn probleem met de zes pupjes op te lossen.
Zo bezorgde hij mij een Spaans telefoonnummer van een zekere mevrouw Fabienne en overtuigde mij dat deze dame zich over het lot van de diertjes zou bekommeren.
Nadat ik het gesprek met Robert had afgehandeld, belde ik korte tijd nadien mevrouw Fabiene op. Haar telefoon was echter bezet en ik kon haar niet bereiken.
Geen tien minuten later werd ik zelf opgebeld door Mevrouw Fabienne. De vriendelijke en zeer bezorgde Robert had van uit België Fabienne op de hoogte gebracht van mijn dramatisch verhaal en deze respectabele dame twijfelde geen moment om mij op te bellen en hulp te bieden.
Ze vertelde me verantwoordelijk te zijn voor een dierenasiel gelegen nabij Mijas.
Ze gaf me zodanig veel informatie, nuttige tips en bovendien bood zij mij aan de kleine hondjes op te vangen.
Ikzelf begon door het drama dat zich voor mijn ogen had afgespeeld, de moed te verliezen en kon nog nauwelijks mijn emoties de baas. De moed die Fabienne mij aan de telefoon insprak door mij opvang te beloven, gaf me de kracht door te gaan.
Ik wendde mij tot de weide waarin de kleine diertjes zich bevonden en met de hulp van een Nederlandse dierenvriend “Alberto” lokten we de kleintjes uit hun nestje.

Ze moeten het aanvoelen, het kan geen verhaaltje zijn dat dieren aanvoelen of mensen hen graag zien of niet. Na amper vijf minuten verlieten deze zes Schatjes hun nestje en kwamen, weliswaar behoedzaam, op ons afgestapt.
We hadden ons voorzien van wat lekker eten en na zeer korte tijd zaten deze schattige schelmen op onze schoot uit onze hand te eten. Het was een koud kunstje ze op te pakken en in mijn wagen te steken.

“Don Canibales” bij name van hun chef, had mij nochtans wijsgemaakt dat deze diertjes niet alleen gevaarlijk konden zijn, maar dat het bovendien onbegonnen werk was om ze te
vangen ?
Dan maar afmaken met een nekschot !!!

Klungelaars, een diertje van zeven weken oud “gevaarlijk” ?
Bijna niet te vangen ?
Vijf minuten vriendschap aanbieden, een beetje lekker eten en vooral een hart voor dieren, is alles wat je nodig hebt om een hulpeloos jong diertje naar je te lokken en te verzorgen.

Die kleine kleppers zaten onder het toeziende oog van mijn eveneens aangeslagen echtgenote achteraan in mijn wagen. We hadden de zetels zo goed mogelijk beschermd tegen eventuele ongevallen en begaven ons naar Mijas om de diertjes af te leveren bij onze redder in nood

“Mevrouw Fabienne van de organisatie A.C.E. (Animal Care España) in Cala Mijas.

Honderd kilometer verder kwamen we aan bij de kennel. Een weeral uiterst vriendelijke dame, die weeral zonder dat ik haar iets moest vertellen, op de hoogte was van het gebeuren, ving mij op en plaatste de kleine geredde diertjes op een zacht proper dekentje in een fris aanvoelend hok.
Er viel een blok van mijn nek.
We hadden het gehaald, ze waren veilig.

Laat instellingen als “Don Animales” branden in de hel, laat ons samen opkomen tegen gelijkaardige baldadige organisaties, die op de koop toe gesteund worden door de overheid.

Prijs organisaties als A.C.E. (Animal Care España) en verleen deze mensen alle steun die mogelijk is.
Laat uw bewondering, uw respect en vooral uw vriendschap overvloedig gaan naar mensen als “Robert”, mensen als “Fabienne”, naar Diane die mij en de pups opving, naar Ton de boekhouder en nog vele anderen, zij verdienen hier op aarde hun hemel.
Hun tomeloze inzet, hun onbegrensde liefde voor dieren, hun dagelijks belangeloos optreden zorgen ervoor dat hulpeloze wezentjes, die niemand ter wereld kwaad berokkenen, hoop mogen hebben op een betere toekomst.

Dank, dank en nogmaals dank aan al deze prachtige mensen, jullie hebben voor altijd een plaatsje in mijn hart gekregen.



Druppel Jean