DODENTOCHT!!!!!!

FANTASTISCH

TOTALE OPBRENGST

2.083,00 euro

Sponsors kunnen storten op

001-4173918-84 (Fortis) ten name van ACE Charity

graag vermelden "Sponsoring dodentocht 2009"


Super Wandelaars van de dodentocht,

Niet te geloven maar waar,
weer eens een knappe prestatie van onze vrijwilligers,
die hun onmetelijke liefde voor onze hondjes weer eens
op een andere manier naar voren brachten, van onze lieverds
hier ,natte dankbare neuzen, twee podencootjes YING en YANG,
die zo kansloos zaten te wachten mogen dankzij het volhouden van
Vicky naar huis, als dat niet geweldig nieuws is!
Aan Griet, Ilka, Fien en Vcky, en alle andere mensen die mee steunden en
sponserden, heel hartelijk dank, in moeilijke tijden als deze een riem onder
het hart, groetjes

Fabienne

DODENTOCHT 2009

DE PERSOONLIJKE INDRUKKEN

Griet

Toen ze mij een tijdje geleden vroegen om mee te stappen met de dodentocht voor shin, moest ik niet nadenken over het antwoord.Natuurlijk zou ik meedoen, wat geld inzamelen voor onze hondjes van Spanje. Ik had niet echt veel getraind, wegens een knie die soms nie mee wil, maar elke kilometer zou een kilometer zijn. Omdat ik van tevoren wist dat ik de 100 niet zou halen heb ik extra mijn best gedaan om zoveel mogelijk sponsering binnen te halen. Dat is me dan ook redelijk gelukt, zelfs tot op de laatse dag (14 aug) verhoogde mijn sponserbedrag. Uiteindelijk had ik een vast bedrag van 203 euro en per kilometer had ik 9 euro. Ik dus al even uitgerekend hoeveel het zou zijn als ik 10 km, 20km, 30km, 40km... zou stappen. 50 kilometer was mijn minimumdoel. Zonder trainen met een slechte knie moest 50 kilometer te doen zijn. Een beetje tegenslag voor mij was wel dat ik die week een enorme drukke, stressy week ging hebben. Maandag en dinsdag werken, maandagavond nog bij de dierenarst gaan werken en dinsdagavond opvliegen naar Malaga. Woensdag tegen 4 uur terug in Zaventem en donderdag en vrijdag weer gewoon werken. Maar swat, alles voor de hondjes dus we gingen ervoor.Tegen 6 uur had ik afgesproken met de andere stappers, Fien, Vicky en Ilka, bij mij thuis (in Bornem) Na Fien nog wa krachtvoedsel te geven :-) vertrokken we richting Bornem centrum. Benny ('t vriendje) deed ons met de auto weg zo dicht mogelijk tegen de start.Aan de start aangekomen... dachten we er aan dat Ilka nog moest inschrijven en Fien en Vicky hun batchke nog moesten afhalen, en dat was natuurlijk op het kerkplein. Fien en Ilka dus terug naar het plein om die af te halen terwijl Vicky en ik op hen wachtte aan de eerste scanning. Tegen kwart voor 8 denk ik dat het was stonden we aan te schuiven aan de eerste scanning. Alles was al opgestropt en het ging geen meter meer vooruit. Ik was hevig en ik wilde zo ver mogelijk van voor vertrekken want dat scheelt een half uur anders dat je kwijt bent bij het vertrek. Dus ik al aant zagen tegen Vicky :-))) Uiteindelijk kwam er een beetje beweging in en konden we scannen. Langs opzij hebben we een heleboel mensen voorbijgestoken om toch wat verder van voor te vertrekken. Maar daar stonden we dus terug strop, ah ja, het was toen nog maar kwart na 8 en we moesten dus nog 3 kwartier wachten. 3 kwartier rechtstaan en stilstaan tussen 10.000 man, geen lachertje. Onze voeten deden al pijn voordat we vertrokken. Zo lang stilstaan is ook al niet goed voor mijne rug dus die voelde ik ook al. Gevolg, ikke terug al aant zagen tegen Vicky hihi. Dat is dus iets dat we weten tegen volgend jaar, alle inschrijvingen aan mij bezorgen dat ik alle batchen op voorhand al kan gaan ophalen en op tijd naar de start dan kunnen we van voor gaan zitten wachten, met de nadruk op zitten.Ale, om 9 uur kwam er stillaan beweging in de mensenmassa. We waren vertrokken. De vlag omhoog en de andere vlag voor ons door de Boomstraat. In't begin is het heel moeilijk om je eigen tempo te houden want iedereen stapt zo snel en je gaat mee met de stroom zonder dat je het beseft. Na een uur en half stappen begon het al donker te worden, nog steeds redelijk warm. Op een donker stuk haalde ik mijn pillamp boven. Ale zonder batterijen, zo eentje met een dynamo dat je moet opwinden. En Vicky maar lachen met mijn lampeke als ik aant opwinden was :-) maar al bij al heeft het toch goed gediend. Tegen dat we in de Weert waren had ik de indruk dat ze met hun kilometers geshoemeld hadden. We zouden nog maar 10 kilometer gestapt hebben, k'had er precies al 25 gedaan. Aan de Friesland begon ik mijn spieren en mijn voeten al te voelen. Dan zaten we op ongeveer 17 kilometer dacht ik. Ilka had ook al last van haar spieren en was een rood kruis aant zoeken maar er kwam maar geen. Die zijn er dus de eerste 30 kilometer veel te weinig. Aan Hingene waren we toe aan een sanitaire stop... We moesten piessen, gelijk Vicky dat zo mooi kon zeggen :-)In de cafe's stonden lange wachtrijen en dat was te lang stilstaan voor onze spieren dus ik effe gebeld naar mijn buurvrouw en daar 4 wc beurten geregeld. Dan naar Wintam en Ruisbroek en zo naar Kalfort. In Kalfort was een rood kruis. Ilka is daar achtergebleven voor verzorging. Welle met 3 verder. We zaten toen op 33 km. Ik was al bang dat ik den Duvel niet zou halen, laat staan de Palm (Mijn minimum 50 km) Op 35 km stonden er een paar mensen van onze hondenschool. Zij waren ook 2 man aant volgen met de auto op de stops. Daar heb ik Fien en Vicky verlaten en heeft iemand van de school de achterkant van mijn knie gemasseerd. Daar heb ik ook een blaar doorprikt en een compeedpatchke geplakt. Toen terug vertrokken, alleen. Dat is wel heel anders, zo alleen. Mijn mp3 speler in mijn oren gestoken en stillekes alleen verder gegaan. Het was toen een uur of 4 of half 5 denk ik en toen begon ik wa koud te krijgen en heb ik mijne fleece aangedaan. Mijn spieren en mijn knie begonnen toen serieus zeer te doen. Ik was wel vastbesloten om den Duvel minstens te halen. Dat zou 40 km zijn en ik nog maar eens in mijn hoofd berekend hoeveel geld ik dan bijeen zou hebben voor de hondjes. In mijn binnenste had ik me al verontschuldigd bij alle woefjes van Spanje dat ik de 50 niet zou halen. Ik begon me ook wat misselijk te voelen en te hyperentileren dus ik hoopte dat ik zo snel mogelijk aan den Duvel zou aankomen. In de verte zag ik de grote schoorstenen al en achter elke hoek hoopt ik de scanning te zien. Ik wilde telkens gaan zitten, maar dan zou ik nog langer onderweg zijn, dus niet zitten. Of toch even zitten? Nee toch niet. Als je zo alleen loopt en het echt moeilijk begint te gaan, wat er dan allemaal door je hoofd gaat... Ik zou tegen Fabienne moeten gaan zeggen dat ik zelfs de 50 niet gehaald heb. Ook tegen Ann en Ria en Ingrid, maar vooral tegen alle hondjes. Ik voelde mij echt schuldig en ik ging falen want ik wist dat ik de 50 niet ging halen. Onderweg naar den Duvel den Benny al gebeld om te vragen of hij naar den Duvel wilde komen om mij op te halen. Uiteindelijk toch den Duvel bereikt. Ikke daarbinnen en daar kwam ik Fien en Vicky nog tegen. Zij hadden een oponthoud gehad want Vicky had een appelflauwte gehad. Ik lichtte hen in dat ik over de scanning ging gaan en ging stoppen. Ik wilde zo rap mogelijk naar de auto, mijn knie deed zeer en mijne rug, en mijn spieren schreewde om te gaan zitten. Ik dus door de scanning en aan de eerste trottoir die ik tegen kwam ben ik gaan zitten. Ik belde Benny op om te vragen of hij er bijna was...Zegt die toch aan de telefoon dat hem een kilometer verder stond te wachten zeker. Lap... nog stappen. Ale ik terug recht gekreuffeld en terug beginnen stappen. Ne kilometer??? Mijne vent moet is dringend leren wa ne kilometer is. 2 kilometer verder stond hem. Die 2 kilometer waren er precies 20. Ik heb mij neergeploft en mijn beslissing was genomen, ik moest stoppen, hoe erg het ook was, wat ik me ook voorgenomen had. Het ging nie meer. Ik had er dus 42 gestapt. Fien en Vicky heb ik nog voorbij zien komen, ik heb hen nog sterkte gewenst en ben naar den auto gestrompeld. Thuisgekomen, voelde mij echt zo schuldig als iets (nu nog eigenlijk maar ja) mijn bed in en gaan slapen. Rond 11 uur terug uit da bed. Met Fabienne en Ann gebeld. Gebeld naar Fien om te horen hoever ze stonden en hoe het met hen ging. In de namiddag nog is gebeld om hen wat moed in te spreken. Tegen de avond naar Bornem gegaan (al mankend natuurlijk :-)) om Fien en Vicky te verwelkomen aan de finish. Tegen dat ze aan het begin van de Boomstraat waren, was ik ze tegemoet gekomen om samen met hen de laatste kilometer mee te stappen. Verder kon ik ze niet tegemoet gaan, mijn knie en spieren wilden niet mee. Het is een hele ervaring geweest. Ik heb er dan wel maar 42 gedaan, maar heb toch 580 euro ingezameld voor onze Spaanse hondjes, daar ben ik toch een beetje tevreden over.

Volgend jaar doe ik zeker terug mee en dan zorg ik ervoor dat ik meer kilometers kan doen en eens zoveel kan inzamelen voor onze lieve woeffen.

Groetjes Griet

Fien

De dodentocht…

Ik had er dit jaar weer helemaal zin in, na vorig jaar voor de 1ste keer te hebben meegedaan en bijna tot de helft geraakt wou ik dit jaar absoluut terug meedoen en geld inzamelen voor de hondjes. De situatie wordt er echt niet beter op in Spanje en door de crisis is het financieel ook niet makkelijk geworden om alles altijd rond te krijgen. Dus was ik vastbesloten om zo ver mogelijk te stappen….voor de hondjes!

Ik was zelfs beginnen trainen maar je echt helemaal voorbereiden op de dodentocht kan je toch niet echt. De dodentocht is toch nog anders, je hebt ups and downs, de ene moment zie je het volledig zitten en de andere moment zou je willen opgeven.
S’avonds als je begint is het leuk en gezellig, iedereen in Bornem zit gezellig buiten op zijn oprit je aan te moedigen om zo ver mogelijk te gaan, dat maakt van de dodentocht iets speciaal vind ik.
Naarmate de nacht wordt ingezet wordt het kouder en donkerder en dan begin het moeilijker te worden, vooral als je langs donkere wegjes gaat waar geen straat verlichting is.
Tegen de morgen hadden Griet en Ilka het moeten opgeven dus gingen Vicky en ik vastbesloten door….voor de hondjes want dat was onze motivatie om door te gaan!

Toen het morgen was en het stilletjesaan licht werd zaten we er een beetje door, veel eten kreeg je niet dit jaar dus besloten we Nancy te contacteren die vorig jaar voor Shin de dodentocht heeft uitgewandeld. Zij bracht ons eten en drinken en moedigde ons stevig aan om door te gaan, een hele opkikker! We konden er weer tegenaan, de zon kwam op en we liepen tussen de velden met dauw door wat heel mooie taferelen opleverden.
Op naar de 50 km!

We hadden besloten om gewoon van controlepost tot controlepost te gaan en dan zien we wel hoe ver we geraken.
Ria en Robert zijn door de dag ons ook nog eens komen bevoorraden van voedsel,drank en steun en hebben dan ook een stukje meegewandeld met ons.
Hoe later op de dag hoe warmer het werd en dat maakte de wandeling er niet gemakkelijker op maar door de vele aanmoedigingen zijn we toch blijven doorgaan, slepend op het einde van de ene controlepost tot de andere. We konden niet meer, waren uitgeput en vielen af en toe neer in het gras. Nancy die ons s’morgens als was komen bevoorraden heeft de laatste 30 km ongeveer met ons meegewandeld om ons tot de eindmeet mee te slepen.

We kregen om de haverklap telefoontjes en berichtjes van vrijwilligers,vrienden en familie om ons aan te moedigen en te steunen. Ook Fabienne en Ann moedigden ons vanuit Spanje stevig aan om door te gaan.

De laatste km waren echt de zwaarste, er kwam maar geen eind aan maar eens je de laatste bocht omgaat en je tussen al die mensen loopt die je feliciteren voel je even de pijn van je voeten niet meer en begin je blij te worden dat je het gehaald hebt.

Eerlijk gezegd ben ik toch wel een beetje fier op mezelf dat ik die 100 km gehaald heb maar het was mij nooit gelukt zonder alle steun die we van iedereen gekregen hebben en daar wil ik iedereen van harte voor bedanken!

Groetjes Fien

Vicky
14 augustus is een dag vol spanning, vol stress, vol emotie en ook wel beetje angst...Den beruchten dodentocht van Bornem komt eraan en ik weet niet goed wat ik moet verwachten. Mensen zeggen zoveel, hou rekening mee dat en hou rekening mee dit. Het verveelde me, ik was nog niet in Bornem en was al op van de zenuwen...Eindelijk 18.00 aangekomen bij Griet niemand die nog zei vas zus en zo, enkel nog sms'n met sterkte en een goeie tocht kwam men inbox binnen de spanning viel terug een beetje af. Fien en Ilka aangekomen bij Griet en we konden vertrekken op naar de start... De drukte was enorm, bijna 11.000 inschrijvingen en zag ons daar staan gelijk een bende mieren opeen... En voorwat? Voor aftezien, voor pijn te hebben,... Neen, voor de hondjes te helpen, dat is ons doel en daar gaan we voor...Wij moesten maar 24 uur afzien, die hondjes soms wel hun hele leven...De sfeer werd intenser en om 21.00 waren we weg, weg voor nen tocht van 100km. Velen gingen afvallen, maar wij gingen opweg voor onze hondjes en we gingen volhouden.De start was echt een zalig gevoel, mensen steunen u echt en sleuren u de tocht echt in. iedereen nog fris en iedereen die het echt vollop ziet zitten, niemand die nadenkt over wat ons tewachten staat... Gewoon genieten en stappen is de boodschap. De eerste matten over en we blijven heel vrolijk met ons 4... We weten nog steeds waarvoor het is, de spaanse schatten die echt op ons rekenen. Iedere hond die we horen blaffen of die we zien die steunt ons, die zit daar voor ons, allé zo dachten Griet en ik der toch in iedere geval over. We konden nog lachen tot de 33 km, plezier was er in overvloed... Helaas Ilka haar pijn in de benen en de blaren die al aanwezig waren deden haar achterblijven bij de EHBO-post. We moesten met ons 3'n echt verder gaan want anders kwam het voor ons ook niet goed. Verder op stap de vrolijkheid werd al minder en het begin door te dringen waarom DODEN-tocht. De voeten de benen dat was allemaal niet meer zo akkoord met dit hele gebeuren. Griet begon te minderen en ze raakte achter op Fien en ik. Toch we zijn als team vertrokken en wouden er zo graag als team komen, dus toch nog even proberen haar terug op te nemen, maar het was bijna genoeg voor Griet op de 37 km... Fien en ik gingen vlot verder, op naar de Duvel-tent, nen zalige stop voor velen en een eindstreep voor anderen. Wij wouden verder, toch ik voelde dat het misging. We moesten een sanitaire stop nemen, dus ik kreeg de kans om voor het eerst effen te gaan zitten. Dodelijk en pijnlijk, even buitenwesten gaan door onderkoeling en suiker tekort leek dood normaal. De gevoelens dan waren verschrikkelijk, ik wou niet opgeven, wat was 40km, ik wou die finish over... De minder lekkere suikerwafel die we daar kregen heeft wel men redding geweest, even nog wat bekomen en een kleine nieuwe lading energie kwam boven. We gingen verder, op naar de 50km, op 42 km Griet nog gezien, ze gaf het op, jammer dat ze niet meer meeging, maar toch super prestatie... Nancy hadden we uit haar bed mogen sms'n en ze was opweg met sandwiches en frisdrank, en wat zo'n redding geweest is Druivensuiker... Het zonneke kwam op en de kilte trok langzaam weg en het gaf ons echt nieuwe energie, we gingen ervoor, zoveel was zeker. Controlpost voor controlepost gingen we bekijken. De 50km voorbij, ergens oef, maar ook een gevoel van nog eens zoveel schoot bij me binnen en de moed zakte wel weer terug... Verstand op nul en stappen maar was de boodschap en we gingen. Tussen de 57 en de 66km kwam men venteke Filip men dogsitter Julie'ke en Blanqui even afzetten, het gaf wat nieuwe moed en mee nen hond kunnen wandelen was veel leuker hé. Ook Ria en Robert die ons tegen kwamen om even wat mee te stappen gaf echt een nieuwe lading energie en de vrolijkheid kwam dan weer even boven. Steeds voorzien van eten en drinken konden we der dankzij onze steunende collega-vrijwilligers weer even tegen aan... Het steunende telefoontje van Fabienne vanuit Spanje was echt zalig en deed ons nog verder gaan, ik wou die eindstreep over en wou dervoor doodvallen toen Fabienne terug belde en ons de honden liet horen. Het geblaf horen van die arme Spaanse honden gaf me een emotioneel gevoel en ik werd terug herinnerd aan het feit dat het voor die honden is dat we het doen, dus de moed komt dan echt terug boven en het verstand gaat weer op automatische piloot. We zaten toen al aan 85km, dus die laatste 15 moesten toch ook nog lukken hé, we waren overtuigt, we gingen het halen, we moesten het halen... Nancy was ons sinds 78km komen bijstaan en ze ging ons wel meeslepen als het moest, we waren al zover en mochten nu toch niet opgeven hé... Op 85km, kwam men lieve Tequiero, men eerste Spaanse Shinner, men super Podenco'tje ons vergezellen, hij moest met ons mee over de streep, hij heeft dat goed gedaan en mij een extra versnellingske doen bijzetten opweg naar de 90 km en opweg naar de 95 km. We keken niet meer naar hoever, we keken enkel nog uit naar volgende scanning. Heel even had ik Fien achter gelaten, gewoon omdat het me zo verveelde dat ik nog zover moest, omda ik zo kwaad werd en der emotioneel doorheen zat... Bij de 90km liepen we terug samen en we gingen dervoor. Die waren gewoon het lastigst en die deden echt alles met je, het huilen stond ons nader dan het lachen en de moed waren we aant verliezen toen we dacht van nog een 4 km en het er toch nog 5 bleken tezijn... We wisten het nie meer, we waren kapot en moesten nog een uur lopen... Nancy en Tequiero nog steeds aan ons zijde en Ria en Robert die ons tegemoed kwamen. Tis nie ver meer was hun boodschap, 'jaja' was men reactie dat hoor ik de mensen al van 12.00 deze middag zeggen en we zijn intussen 19.50... Dus kwil het nie meer horen... Oh zei Robert nen een dik half uur en we zijn der... Jaja nog 4km op 30min, da waren ook weer van die oppeppende blaaskes waar ik niet meer in geloofde... We strompelden echt door, die km leken zoveel verder tezijn dan die andere, Die borden mee hoever nog kwamen men strot uit en ik geloofde der niets meer van...Fien kreeg rond de 98km nen opstoot van energie en dat bracht me ook terug bij kennis en realiseerde me plots waar we het weer voor deden en de emotie's werden weer iets meer vrolijkheid bij het bedenken dat we der zo dichtbij waren... Op naar de Finish, met Ria, Robert, Griet en Tequiero aan ons zijde... Nancy was even voor de finish achter gebleven want het waren ons 500m... Toch Super Super bedankt voor al uw steun waar we konden op rekenen... De laatste matten, zalig om tezien... Eindelijk !!! Nog even blijven staan voor wat foto's en dan eindelijk rustig kunnen gaan zitten en bij praten over de belevenis...Alle mensen die ons bij gestaan hebben super bedankt, alle collega vrijwilligers die naast ons gelopen hebben super bedankt, de meer dan 150sms'n hebben me echt geholpen, de vele sponsers ook heel veel dank en men ventje bedankt voor Blanqui en Tequiero ook even in de strijd te komen gooien en ook voor uw stein... Voor mezelf was het een tocht met wat up's en down's, maar toch zo de moeite als je bedenkt waar je het voor doet...Onze Spaanse honden, ze rekenen zo op ons en we stelden hen niet teleur...Ying en Yang men eigen beloning voor het afzien, ik kan niet wachten om die schatten te ontmoeten...Bornem tot volgend jaar 13 augustus 2010 dan sta ik terug aan de start voor de Spaanse honden en geef ik terug alles wat ik kan...