Amika!!! (Raika)

Toen ik werd geboren,
had ik van de mens al verloren.

Hij heeft me niets gegeven,
enkel een naar verleden.

Hoeveel ik hen ook mis,
voor hen was ik gewoon vuilnis.

Daar smijten ze je gewoon op straat,
je bent daar niemand maat.

Gelukkig werd ik door goeie mensen gevangen, en kon ik naar een eigen plekje verlangen.

Hoeveel der ook in de Refugio komen,
we blijven van een mooie thuis dromen.

We dromen van die gouden mand,
niet zomaar buiten aan de kant.

We willen allemaal graag ons eigen plekje aan de haard, we zijn het allen zo waard.

Op een dag lag ik rustig in Spanje te zonnen, en bleek een kaartje richting België te hebben gewonnen.

Ze beloofden me mooie tijden,
ik hoefde niet meer te lijden.

Helaas was het gelogen,
want ben daar ook buiten gevlogen.

Wat zij hebben op hun geweten,
wil ik heel snel vergeten.

Op de autostrade vasthangen,
is echt niet om naar te verlangen.

Onbekenden hadden me gevonden,
met een touw om men nek gebonden.

Ze brachten me terug naar het asiel,
zo brak men ziel.

Ze zochten zich naar me rot,
terwijl ik zat te wachten in een kot.

Wat duurde het wachten lang,
wat was ik soms zo bang.

Ik hing al zo vaak aan een touw,
vandaar dat ik weinig mensen vertrouw.

Ik heb echt mensen nodig die podenco's begrijpen, anders begin ik hem te knijpen.

Niemand had me ooit echt lief,
en ik werd wat depressief.

Maar nu, Oh wat ben ik blij,
ik hoor eindelijk ergens bij.

Het is zeker niet voor even,
maar voor heel men leven.

Ik maak me nergens nog om druk,
want men geluk kan niet meer stuk.

Ik ben een podenco in hart en nier,
en beleef in de grote podencoroedel veel plezier.

Ik heb dan wel niet die grote podenco-oor, toch blaf ik vrolijk mee in koor.

Lekker stoeien in het natte gras,
en dan pootjes strekken op 'tvrouwtjes matras.

Helemaal zonder zorgen,
al dromen wat te doen morgen.

Ik wil nog even de Ace/Shin vrijwilligers bedanken, want dankzij hen ben ik in goeie handen.


Dikke poot Amika...