Puli en Leon terug van weggeweest te zijn.....

Leon in de jongens tipi

Cookie time! we zijn braaf geweest
Nelson,Belize, Jack,Ginger en ikke
met de kids op wandel

Nelson, Ginger,Leon, Jack,
mijn Belize en ikke terug van de wandeling

Ikke met mijn favoriete scout Sïetsta - en

Leon wiens pijp uit is (zeldzaam)

Ikke, wiens pijp veel vlugger uit is

Leon in zijne pyama

Ikke en mijn lieve vriend 'Shunka'

Lief dagboek,
Voila, we zijn weer thuis en als ik WE zeg, dan bedoel ik ook WE.
De Leon is namelijk meegekomen en blijft nu voor drie weken bij ons, want zijn tweevoeters zijn vertrokken naar Ecuador.
Het kamp 2009 was memorabel in alle opzichten.
Voor Leon was het superplezant, want hij hoefde niet meer alleen de nachten in zijne bench door te brengen,hij mocht slapen in de jongens tipi.
Ikke, zoals steeds naast mijne tweevoeter bij de meisjes (who's the lucky one?) Het kamp begon voor mij,zoals altijd met 'fun'. Spelen, stoeien, luieren.
Tot, op de derde dag begon ik mij moe te voelen.
Ik hoorde mijn tweevoeter zeggen:"oei, zijn elleboog is weer kaal aan 't worden, als" dat" maar niet weer gaat beginnen".
En jawél, mijne Spaanse draak wou persé meespelen.
Het werd iedere dag erger. Ik was moe, onder mijn oksels kwamen kale plekken en ook rond mijn..hm..."mannelijkheid"...als je begrijpt wat ik bedoel.
De pukkels aan de binnenkant van mijn oren waren ook weer terug. En dit alles ,ondanks mijn dagelijkse dosis Allopurinol Mijne tweevoeter heeft direct mijne doktoor opgebeld. Maar die zei dat het niet nodig was naar huis te komen. Ze moesten mij zoveel mogelijk laten rusten en zodra ik thuis was zou hij opnieuw mijn bloed laten onderzoeken.
Ik zag dat mijne tweevoeter zich zorgen maakte, maar het kamp moest doorgaan, niwaar.Moest ze me naar huis gebracht hebben zou ik me pas echt ongelukkig en "gedumpt" gevoeld hebben.
Ondertussen maakte de Leon goede sier. Hij mocht ook vrij rondlopen want net als ik bleef hij bij de groep.
Natuurlijk heeft hij weer voor de nodige stunts gezorgd.
Op een avond riep mijne tweevoeter: " alle jongens , pyama aandoen", en hij liep natuurlijk mee en verscheen even later in een pyama voor mijne tweevoeter.
"jij niet ,knul....ik bedoelde de 'echte' jongens", lachte ze.
De laatste dag was ook ronduit 'fameus' te noemen.
Toen ik 's morgens uit de tipi kwam zag ik er niet uit. Uit mijn rechteroog kwam een heel pak gele smurrie gelopen. Mijne tweevoeter belde onmiddellijk naar mijn tweevoeter-man, maar die was al weg.
Omdat Linda toch naar de BBQ zou komen belde ze dan naar haar.
Ondertussen begon ook mijn linkeroog ambetant te doen. Linda heeft oogzalf meegebracht en dat hielp nogal vlug. Maar voor het zover was kwamen er een boel mensen en........honden aangewaaid.
Eerst kwamen Evi...Ginger ...Nelson en jawél, kleine Tsjakie die nu perfect luistert naar de naam JACK. Is dat een plezant manneke.
Alweer liep hij onvermoeid tussen "de groten" te spelen, klein maar dapper is dat ventje. Mijne tweevoeter zei dat hij volgend jaar zeker mee op het kamp mag!
Maar dan kwam voor mij de 'kers op de taart'. Belize, mijn hartendief,mijn schoonheid, mijn schattebolleke arriveerde. Plots vergat ik dat Spaans monster in mij. Het leven werd zoet.
En dat is wederzijds hoor.
Alle viervoeters werden losgelaten en er werd aardig wat afgestoeid.
Ook mijn hartendiefke liet zich niet onbetuigd.
Ze is daar beginnen rennen achter de Leon,(die had de bal afgepakt en moest rennen voor zijn leven) . Zij was zo snel dat ze haar pootje bezeerde. Toen was het uit met de pret. Mijn arm schattebolleke had duidelijk veel pijn. Toen Linda en Ronny haar daarna in de auto hielpen ging ik haar mee uitzwaaien.
Ondertussen heb ik het bericht gekregen dat alles terug oke is met haar.Dat is een pak van mijn hondenhart.
Maandagmorgen zijn mijn tweevoeters met mij naar den doktoor gegaan.
Mijn tweevoeter was nog zo moe dat ze in de wachtkamer op haar stoel in slaap viel. Te gék!
Enfin, het ritueel van scheren, prikken, bloed opzuigen begon. (mijne doktoor is precies ne vampier).. en na enkele dagen kwam de uitslag.
Het was weer ferm van datte.
Nu zit ik voor een paar weken aan 600 mg Allopurinol per dag en het wordt met de dag beter. Mijn ogen zijn nu terug helder. Maar dàt vindt de dokter nu zo raar.
Telkens ik een 'opstoot' heb verschijnen er zoveel symptomen. Hij wil die nu allemaal onderzoeken. Dus ,mijn "bloedgeeftijd" is nog lang niet voorbij.
Volgens hem zal ik altijd een 'zorgenkind' blijven. Maar mijne tweevoeter pakte mij eens goed vast en zei dat ze heel blij was dat ze voor mij kon zorgen want wat zou er anders met mij gebeurd zijn.
Ja, ze zien mij graag, zulle.
Ondertussen zit ik hier met de Leon. Ons tuintje werd op twee dagen tijd een ruïne. De buurtkatten lijken nu allemaal spoorloos. Geen enkele kat of kater durft zich nog op onze tuinmuur wagen. En mijne tweevoeter haar armen zijn reeds 3 centimeter langer geworden van zijn gesleur en getrek.
Maar één ding is zeker.....hij brengt leven in de brouwerij.
Tot wederenschrijfs,
Je Puli