Uit het dagboek van Puli

"Een dag vol woeffen"

Ikke, mijn lief Belize en Tsjakie voor de wandeling

Kleine dappere Tsakie tussen de grote Loebassen

NAIS Kids op hun natst!

Tsjakie op kop,Leon moest het loodje leggen

Lief dagboek,

Zondag 14 juli was toch wel een bijzondere dag!

Het is van in Spanje geleden dat ik nog zoveel woeffen bijeen gezien heb.

Ze waren daar in alle maten en gewichten en geloof me, d'r lopen wat modellekes rond, zulle.

Ei zo na had ik er niet kunnen bij zijn want ik had de hele week koorts gehad.

Zaterdag kreeg ik mijn eerste antibiotica spuit en mijne doktoor zei dat ik wel mee mocht ,maar niet met de wandeling, dat zou te zwaar zijn.

Ik heb die nacht geen koorts gehad en dus kon ik mee vertrekken.

De hele week hoorde ik mijn tweevoeters het maar over één onderwerp hebben, de wandeling en....het weer!

Nu heeft mijne tweevoeter toch de flater begaan om die weermannen van de teeleeviesie serieuz te nemen.

Er werden temperaturen voorspeld van 26° tot 27° en later op de dag onweer.

Dat was dus het moment waarop mijne tweevoeter zei: "ocharme, ons mannekes, die gaan afzien in die hitte"en meteen werd het zomeruniform geïntroduceerd, flessen water werden de hele nacht gekoeld en alles klaar gemaakt om de hitte te weerstaan.

How silly can one get!

Het regende de hele dag "oude wijven" zoals dat in de volksmond heet.

De kids hadden het koud en waren doornat.

Hun "coole" veldflessen kwamen onaangeroerd terug ,maar gelukkig was er chocomelk.

En dan de doggy"s........zoveel honden met kletsnatte vacht.....wàt een geurtje!

Maar dat alles kon de pret niet drukken.

Onze dapperen trokken op pad in de gietende regen met een pak honden die er beslist veel lol in hadden.

Het eerste hondje dat aan ons toevertrouwd werd was Tsjakie, een klein grappig manneke met kromme pootjes (volgens kwatongen 3cm.te lang, hé Mick?)

Dat kleine ding heeft de 10 kilometer, samen met de grote loebassen tot een flink einde gebracht.

Daarna kwamen er nog een paar kanjers van Vicky bij.

Onze meiden waren de eerste die opgaven.

Na 5 kilometer hielden ze het voor bekeken en keerden ze terug naar de basis.

Zij gaven de voorkeur aan een "droog-roddelkransje-meiskes-ondereen".

De jongens , met Hakata (ann) op kop hielden vol.

Zelfs het vooruitzicht van een stevige kop koffie hield haar niet af van het doel (en dat wil wat zeggen)Shunka (Lakotanaam voor hond) ,die het niet nodig gevonden had om een regenjas mee te brengen droeg een sweater die na enkele minuten zowat 100 kilo woog door het nat.

Maar dapper ploegde hij voort!

Shungila (Lakotanaam voor Vos), die met Belize, mijn lief dus, op stap ging werd door die speelse kolos in een diepe modderpoel gesleurd.

Uiteindelijk besloot hij dan toch maar te wisselen met een "lichtere" woef.

De Leon kon zijn plezier niet op, dit was een kolfje naar zijn poot.

Na de 10 kilometer riep hij "NOG!......NOG!"

Op de terugweg naar huis was zijn pijp eventjes uit (eventjes dan!)want al vlug begon hij weer te rennen en te spelen.

Dat manneke heeft energie voor tien.

Ondertussen moest ik achterblijven, maar voor ik het goed en wel besefte had mijne tweevoeter nog twee woeffen,(die ook niet mee konden vanwege te oud of te fragiel) aan de lijn.

Met die twee had ze haar handen dan ook wel vol.

Yuca (vroeger Bertha) mag dan wel een oude tante zijn, maar ze had maar voor één ding oog, nl. de koeken en snoepjes die op de tafels lagen.

Kwiek sprong ze op de bank en dan op tafel.

En dat madameke had geen oren naar mijne tweevoeter.

Zij moest haar letterlijk van die tafels "wegsleuren".

En dan Dina, jawel de "pretty woman", een turf hoog, die maar steeds naar buiten wou om in het natte gras te gaan rollen.

Daar stond mijne tweevoeter dan: ikke, die een mooie boom ontdekt had om mijne poot tegen op te heffen trok naar links.

Dina wou altijd maar rechtdoor en Yuca trok uit alle macht naar rechts, richting koeketafel........"Jongens" riep mijn tweevoeter " als we ook maar érgens willen geraken moeten we toch aan één lijn trekken,zulle!"

Toen de stappers terugkwamen stonden die daar allemaal te druipen, al even "smelly" als de honden.

Hun terugkomst was voor mij zowat het heerlijkste moment, want nu had ik mijn lief terug.

De lunchpaketten werden uitgedeeld.

Ik hoefde geen lunch, want mijn Belizke bleef de hele tijd bij mij en nu begrijp ik dat tweevoeters - gezegde "leven van de liefde" helemaal!

Pluto had mijne tweevoeter ingepalmd, maar dat was oké, zolang ik mijn lief bij me had.

En toen kwam het grote nieuws!

Tsjakie, dat dappere kleine ding ,dat zich heel goed voelde tussen de grote honden had de aandacht getrokken van de papa en de broers van Zintkala (Lakotanaam: vogel).

Hij opperde het idee om Tsjakie te adopteren en dat werd door Zintkala en de kids op applaus onthaald!

De nodige afspraken werden gemaakt en als alles goed gaat zal Tsjakie binnenkort deel uitmaken van onze troep.

Hij zal natuurlijk wel eventjes moeten wennen aan grote Broer Nelson (een lieve, speelse, Golden Retriever) maar dat zal geen probleem geven.

Wij kijken er allemaal naar uit!

Terwijl dit zich allemaal afspeelde werden er goede zaken gedaan aan het honden halsbanden standje.

De complementen waren niet van lucht.

De neuzen van mijn NAIS kids mogen terecht krullen.

Mijne tweevoeter, die zich veel zorgen gemaakt had,vanwege die koortstoestanden, mag nu gerust zijn.

Gisteren mijn laatste antibiotica gekregen en ik voel me terug kiplekker. (Mijn medicijn heet :Belize).

Het moet nog even van mijn hondenhart dat ik en mijne troep heel veel bewondering hebben voor Theo en Gisje en alle vrijwilligers die allemaal zo'n groot hart voor honden hebben.

Lief dagboek, tot wederenschrijfs ,he!

knuf en snuf van je Puli